Προσωπικές μαρτυρίες

«Πρέπει να επιλέγουμε τις μάχες που δίνουμε - δεν αξίζουν όλοι την προσοχή μας»

Οι άνθρωποι που μας νοιάζονται πραγματικά, είναι λίγοι και γι' αυτούς αξίζει να παλεύουμε καθημερινά! Οι υπόλοιποι, ας πάνε στο καλό...

«Οι ανάγκες των παιδιών μου θα έρχονται πάντα (και για πάντα) πρώτες!»

Πρώτα σκεφτόμαστε τα παιδιά μας και μετά τον εαυτό μας. Είναι αντανακλαστικό!

«Το να φροντίζεις αυτούς που κάποτε σε φρόντισαν, είναι η μεγαλύτερη χαρά»

«Είχα την ευκαιρία να τους πω πόσο τους αγαπώ, να τους ευχαριστήσω που ήταν πάντα δίπλα μου και να περάσω ακόμα μερικές όμορφες στιγμές μαζί τους»

Ο τοκετός για τις μαμάδες είναι ό,τι κι ο στρατός για τους άντρες: δεν σταματάνε ΠΟΤΕ να μιλούν για αυτόν!

«Ίσως το κοινού του στρατού και του τοκετού, είναι πως και τα δύο σε σε ωριμάζουν απότομα, σε ενηλικιώνουν»

«Όποιος ενοχλείται από το tablet του γιου μου στην ταβέρνα, να κοιτάει το πιάτο του!»

Μερικές φορές, το tablet είναι η μόνη λύση για να φας σαν άνθρωπος και να πεις μια κουβέντα με τον άντρα σου... 

 

 «Δεν χρειάζονται ψυχολόγο όλα τα προβλήματα...» 

Μερικές φορές αρκεί ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα, οι φίλοι μας, ένας καλός ύπνο ή ένα «σ' αγαπώ» για να νιώσουμε καλύτερα!

«Όπως δεν πιέζουμε ένα λουλούδι να ανθίσει, έτσι δεν πιέζουμε κι ένα παιδί να μεγαλώσει»

Πολλές φορές οι γονείς ανησυχούμε χωρίς λόγο για το πότε το παιδί μας θα μιλήσει, θα περπατήσει ή θα μάθει να διαβάζει.

 

«Το να μένεις στο σπίτι με τα παιδιά, είναι η πιο υποτιμημένη εργασία της εποχής μας»

Κι όμως είναι η μόνη δουλειά που δεν έχει ούτε ωράριο, ούτε διακοπές, ούτε διαλείμματα, ούτε χρόνο για τον εαυτό σου...

v