«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόμουν μητέρα στα 50. Η ζωή μου κύλησε διαφορετικά απ’ ό,τι φανταζόμουν στα νιάτα μου. Επαγγελματικές φιλοδοξίες, ταξίδια, σχέσεις που δεν ευδοκίμησαν και χρόνια που πέρασαν πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούσα να συνειδητοποιήσω. Και ξαφνικά, εκεί που πίστευα ότι η μητρότητα δεν θα ήταν μέρος της ιστορίας μου, βρέθηκα να κρατώ στην αγκαλιά μου το πιο πολύτιμο δώρο: το παιδί μου.
Η χαρά ήταν ανείπωτη, αλλά σχεδόν ταυτόχρονα ήρθε και ο φόβος. Ένας φόβος που δεν είχε να κάνει με τις κλασικές αγωνίες μιας νέας μητέρας. Δεν φοβόμουν αν θα τα καταφέρω, αν θα ξενυχτάω, αν θα μάθω να αλλάζω πάνες ή να ηρεμώ τα κλάματά του. Φοβόμουν κάτι πολύ πιο βαθύ: αν θα έχω αρκετό χρόνο μαζί του.
Στα 50, η ζωή αρχίζει να σου υπενθυμίζει τη φθαρτότητά της. Δεν είμαι 30 για να νιώθω πως έχω δεκαετίες μπροστά μου. Κοιτάζω το μωρό μου και αναρωτιέμαι: θα προλάβω να το δω να μεγαλώνει, να το συνοδεύσω στην πρώτη του μέρα στο σχολείο, να σταθώ δίπλα του στα πρώτα του βήματα ως ενήλικας; Θα είμαι εδώ για τις στιγμές που θα έχει ανάγκη τη μητέρα του;
Κάποιες νύχτες, όταν όλα είναι ήσυχα και το μικρό μου κοιμάται δίπλα μου, αφήνω τον φόβο να με κυριεύσει. Φαντάζομαι τα γενέθλιά του στα 10, στα 15, στα 20, και αναρωτιέμαι αν θα είμαι εκεί. Αυτή η σκέψη με πονάει βαθιά.
Όμως, κάθε φορά που ο φόβος πάει να με νικήσει, επιστρέφω στο τώρα. Κρατάω το παιδί μου στην αγκαλιά μου και του ψιθυρίζω λόγια αγάπης. Επιλέγω να ζήσω την κάθε μέρα με όλη μου την ψυχή, να γελάω μαζί του, να χαίρομαι τις στιγμές μας, να μη σπαταλώ ούτε λεπτό σε σκέψεις που δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά ξέρω πως σήμερα, αυτή τη στιγμή, είμαι εδώ, δίπλα του, παρούσα. Και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Η μητρότητα στα 50 δεν είναι εύκολη. Οι δυνάμεις δεν είναι ίδιες, το σώμα κουράζεται πιο γρήγορα, η κοινωνία σε κοιτάζει με απορία. Όμως, έχεις παράλληλα περισσότερη σοφία, ηρεμία αλλά και την ικανότητα να αγαπήσεις πιο έντονα, πιο βαθιά. Και αν κάτι θέλω να μάθει το παιδί μου από εμένα, είναι αυτό: να ζει κάθε στιγμή με αγάπη, γιατί κανείς δεν ξέρει πόσο χρόνο έχει.
Κι εγώ, όσο χρόνο έχω, θα τον αφιερώσω σε εκείνο.»
