«Δεν ξέρω πότε ακριβώς αποφάσισα να του το πω. Ίσως ήταν μετά από μια ακόμη νύχτα που προσποιήθηκα, που χαμογέλασα και γύρισα πλευρό με την ελπίδα ότι το ψέμα δεν θα με βάραινε τόσο. Ίσως ήταν η ανάγκη να είμαι ειλικρινής, να νιώσω αληθινή, να σταματήσω να κουβαλάω αυτό το μυστικό που έμοιαζε να μου ροκανίζει τη σχέση από μέσα.
Τον αγαπούσα, και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Δεν ήθελα να τον πληγώσω, ούτε να τον κάνω να νιώσει ανεπαρκής. Δεν ήταν θέμα αγάπης ή έλξης – κάθε άλλο. Απλά, κάτι δεν είχε δουλέψει ποτέ σωστά για μένα, κι όμως δεν είχα βρει ποτέ το κουράγιο να το παραδεχτώ, ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό.
Όταν τελικά το είπα, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που ένιωθα πως θα σωριαστώ. "Δεν είχα ποτέ οργασμό", ψιθύρισα, και η σιωπή που ακολούθησε έμοιαζε να απλώνεται σαν παχύ, ασήκωτο πέπλο ανάμεσά μας.
Δεν ήξερα τι να περιμένω. Θυμό; Λύπη; Απογοήτευση; Είχα σκεφτεί κάθε πιθανή αντίδραση, αλλά αυτό που συνέβη ήταν κάτι που δεν είχα προβλέψει.
Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, σαν να έβλεπε ένα κομμάτι μου που του ήταν μέχρι τότε άγνωστο. Και αντί να αντιδράσει με εγωισμό, αντί να θυμώσει ή να αμυνθεί, πήρε το χέρι μου μέσα στο δικό του και μου είπε απλά: "Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;".
Η φωνή του δεν είχε ίχνος θυμού. Ήταν μόνο γεμάτη τρυφερότητα και, το πιο απροσδόκητο απ’ όλα, λύπη. Όχι για εκείνον, αλλά για εμένα. Για όλον αυτόν τον χρόνο που έζησα νιώθοντας πως έπρεπε να κρύβω ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου.
Ξαφνικά, ήταν σαν να λύθηκε ένας κόμπος που ούτε καν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σφιχτός ήταν. Η συζήτησή μας κύλησε φυσικά, σχεδόν λυτρωτικά. Μου έκανε ερωτήσεις, όχι κατηγορώντας, αλλά προσπαθώντας να καταλάβει. Τον είδα να επανεξετάζει πράγματα, να αναρωτιέται πώς μπορούσε να γίνει καλύτερος σύντροφος, πώς μπορούσαμε να φτιάξουμε μαζί κάτι που να λειτουργεί και για τους δύο.
Δεν ήξερα ότι μπορούσα να νιώσω τόσο ελεύθερη μέσα σε μια σχέση. Είχα περάσει χρόνια κουβαλώντας το βάρος της προσποίησης, φοβούμενη πως η αλήθεια θα κατέστρεφε ό,τι είχαμε. Και όμως, αυτή η αλήθεια μας έφερε πιο κοντά από ποτέ.
Μαζί, αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ξανά την οικειότητα, από την αρχή, με νέους όρους. Χωρίς βιασύνη, χωρίς προσδοκίες. Με ειλικρίνεια και κατανόηση. Και, το πιο σημαντικό, με αγάπη όχι μόνο προς τον άλλον, αλλά και προς τον εαυτό μας. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η πραγματική οικειότητα δεν χτίζεται πάνω στην τελειότητα, αλλά στην αλήθεια».
