«Όταν μάθαμε με τον σύζυγό μου ότι θα αποκτήσουμε ένα ακόμα παιδάκι, ήμασταν κατενθουσιασμένοι. Πριν από λίγο καιρό είχα αποβάλει, οπότε το νέο αυτό μας έκανε να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Απολάμβανα την εγκυμοσύνη και δεν φοβόμουν τίποτα μέχρι που άρχισα να βλέπω ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο: ότι πεθαίνω στη γέννα.
Το άγχος μου επιδεινώθηκε όταν οι γιατροί μού είπαν ότι έπρεπε να κάνω καισαρική τομή. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη τη μέρα… Όλα είναι θολά.
Μόλις γεννήθηκε ο Ollie συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Ήξερα τι συνέβαινε στο δωμάτιο, αλλά δεν μπορούσα να δω, να μιλήσω ή να αναπνεύσω. Διψούσα και μετά άρχισα να τρέμω ανεξέλεγκτα. Κρύωνα πολύ.
Είχα πάθει διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη και είχα χάσει πολύ αίμα. Από τη μία ήθελα να μην υποφέρω άλλο και από την άλλη δεν ήθελα να αφήσω ορφανά τα παιδιά μου. Ήμουν κουρασμένη, αλλά ήθελα να δω τα αγόρια μου να μεγαλώνουν.
Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά οι γιατροί προσπαθούσαν να με σώσουν. Τελικά, μου τοποθέτησαν ένα μπαλόνι για να σταματήσει η αιμορραγία. Έπρεπε να πιαστώ από τα κάγκελα του κρεβατιού και να σηκώσω τη λεκάνη μου για να βάλουν ένα δοχείο κάτω από τους γοφούς μου. Ήταν ο πιο βασανιστικός πόνος που έχω βιώσει ποτέ.
Στη συνέχεια, μου είπαν ότι είχα υποστεί εμβολή αμνιακού υγρού και ότι ήταν θαύμα που επέζησα. Αυτή η εμπειρία με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα και για πολύ καιρό ξυπνούσα κατά τη διάρκεια της νύχτας ουρλιάζοντας…
Υπάρχουν μέρες που το μυαλό μου γυρνάει πίσω σ’ αυτή την εφιαλτική εμπειρία. Ευτυχώς, με επαναφέρουν στη πραγματικότητα τα γέλια και τα ευτυχισμένα προσωπάκια των αγοριών μου. Είναι ο λόγος για τον οποίο νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανή…»
Πηγή: herviewfromhome.com
