Όταν κάθισα να γράψω την ιστορία μου, σκέφτηκα ότι θα ήταν απλώς ένα είδος ημερολογίου. Ένας τρόπος να εκφράσω τη θλίψη μου και να εκτονώσω τον θυμό μου. Πίστευα πως έτσι θα επουλώσω τις πληγές μου και θα σταματήσω να πονάω και να νιώθω ενοχές για την ημέρα που υποτίθεται πως θα ήταν η ομορφότερη της ζωής μου.
Στις αρχές του 2015 ένιωθα να βρίσκομαι στην κορυφή του κόσμου! Ήμουν έτοιμη να φέρω στον κόσμο το κοριτσάκι που πάντα ήθελα, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι. Τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου πιστεύαμε πως είχαμε αφήσει τα δύσκολα πίσω μας, αλλά δεν γνωρίζαμε πως πολύ γρήγορα θα άλλαζαν όλα.
Σύντομα το νεογέννητο μωράκι μας βγήκε από το μαιευτήριο, αλλά έμεινα πίσω εγώ. Ή μάλλον, ο ευατός που ήμουν τότε. Οι μαίες μου έλεγαν διαρκώς ότι είναι «φυσιολογικό» να έχουν προκληθεί σοβαροί τραυματισμοί στο σώμα μου έπειτα από τον φυσιολογικό τοκετό και πως σύντομα θα επέστρεφα στην συνηθισμένη μου κατάσταση.
Αυτή η μέρα, όμως, δεν ήρθε ποτέ.
Τα τραύματα στο πυελικό έδαφος δεν επουλώθηκαν ποτέ και κάποιοι μύες μου αποκόπηκαν από τη λαβίδα κατά τη διάρκεια του τοκετού. Οι γιατροί ανέφεραν λέξεις όπως «επισιοτομία» και «πρόπτωση», αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί όλα αυτά πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικά ή φυσικά.
Επέμεινα με τα σωματικά (και συναισθηματικά) τραύματα σιωπηρά, και ,μάλιστα χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τους ανθρώπους που ευθύνονται για όσα συνέβησαν, επειδή τα θεωρούσαν «φυσιολογικά». Όταν έγιναν προσπάθεις να αντιμετωπιστούν οι τραυματισμοί που είχα υποστεί, ένιωσα ότι ο τοκετός μου ήταν μια ανωμαλία - σαν να είχα αποτύχει παταγωδώς να ακολουθήσα όσα μου δίδαξαν. Σαν να ήμουν άχρηστη ή απλά άτυχη.
Φανταστείτε αν μπαίνετε στο νοσοκομείο για αντικατάσταση γόνατος και να θεωρείται «φυσιολογικό» να ξυπνάτε χωρίς πόδι, λέγοντάς σας «μπορεί να συμβεί». Πιστεύετε πραγματικά πως θα συμφωνούσαμε ότι είναι «φυσιολογικό» ή θα προσπαθούσαμε να αλλάξουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης; Είμαι σίγουρη ότι θα κάναμε το δεύτερο…
Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη μαμά που βίωσε κάτι παρόμοιο στη γέννα. Το ταξίδι μου δεν είναι το μοναδικό. Αντίθετα, είναι πολύ συνηθισμένο. Όταν άλλες γυναίκες μοιράστηκαν την εμεπιρίες τους μαζί μου, σκεφτόμουν «γιατί δεν μου είπαν ποτέ ότι μπορεί να συμβεί αυτό; Γιατί δεν είναι γραμμένο σε κανένα βιβλίο;».
Λέξεις όπως η επισιοτομία και η πρόπτωση μου ήταν άγνωστες μέχρι που γέννησα… Κι αυτό που είναι ακόμα ανείπωτο και παρεξηγημένο είναι ότι οι γυναίκες που ζουν με πρόπτωση, υποφέρουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Εάν κι άλλες μαμάδες έχουν περάσει τραυματικό τοκετό, που τους άφησε σωματικά και συναισθηματικά τραύματα, ήρθε η ώρα να διασφαλίσουμε ότι από δω και πέρα, δεν θα τον θεωρούμε «φυσιολογικό». Δεν θέλω να έρθει η ώρα να γεννήσει η κόρη μου και να περάσει τα ίδια με μένα.
Ελεύθερη μετάφραση από Insight
