Εκείνο που θυμάται έντονα η Hannah από τη γέννηση του γιου της ήταν τα δάκρυά της που δεν έλεγαν να σταματήσουν ακόμη κι αν είχαν περάσει ώρες από τον τοκετό. «Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Απλώς έκλαιγα. Σκεφτόμουν όλα όσα συνέβησαν. Η γέννηση του γιου μου έπαιζε σε επανάληψη στο μυαλό μου και πραγματικά, μπορούσα να ακούσω τις κραυγές μου. Δεν ένιωθα καλά και ανησυχούσα ότι αυτή η εμπειρία θα με επηρέαζε βαθιά».
Ο τοκετός ήταν δύσκολος και η Hannah πάλευε με κάθε συστολή. Θυμάται τους γιατρούς να δείχνουν ανήσυχοι και να είναι σιωπηλοί. Τότε κάποιος είπε ότι θα χρησιμοποιήσει λαβίδα. «Αισθανόμουν σαν να μη συμμετείχα στη διαδικασία. Ήμουν τρομοκρατημένη. Ήταν βασανιστικό. Δεν είχα πάρει κανένα παυσίπονο για τον πόνο και ένιωθα το σώμα μου να διαλύεται. Ήταν απαίσιο και το να μην έχω κανέναν να μου μιλάει, ήταν πολύ δύσκολο».
Και ο σύζυγός της όμως ήταν τρομοκρατημένος καθ' όλη τη διάρκεια του τοκετού ωστόσο όταν το μωρό τους γεννήθηκε υγιές, ηρέμησε.
«Όλοι ήμασταν χαρούμενοι, αλλά εγώ πέρασα τη νύχτα κλαίγοντας. Δεν ένιωθα καλά», είπε η Hannah, η οποία αισθανόταν μπερδεμένη και δε μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που την στενοχωρούσε. «Ειλικρινά, δεν ήξερα γιατί ένιωθα έτσι. Δεν ήθελα να γεννήσω έτσι. Όταν μίλησα στη μαία για τα συναισθήματά μου, μού απάντησε ότι ήταν ''φυσιολογικό'' και δεν είπαμε τίποτα περισσότερο.
Αυτή η στενοχώρια και τα κλάματα συνεχίστηκαν και όταν η Hannah επέστρεψε σπίτι της με το μωρό της. «Έκλαιγα κάθε μέρα για τρεις εβδομάδες. Ήμουν πολύ καλή στο να το κρύβω. Μπορώ να κρύβω τα συναισθήματά μου και το άγχος μου και να συνεχίζω σαν να είναι όλα εντάξει. Αλλά ακόμη και το είπα στους δικούς μου ανθρώπους, κανείς δεν φάνηκε να ανησυχεί. Το μόνο που είπαν ήταν '"Πιστεύεις ότι πρέπει να δεις κάποιον;". Και φυσικά, αρνήθηκα. Αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Το ζούσα ξανά και ξανά στο μυαλό μου».
Παρόλο που η Hannah είχε κατάθλιψη στο παρελθόν, αυτό που ένιωσε μετά τη γέννα ήταν διαφορετικό. «Δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω τι ήταν αυτό το συναίσθημα και γιατί δεν έφευγε. Αλλά πίστευα ότι θα ήμουν εντάξει. Νόμιζα ότι απλά χρειαζόμουν χρόνο».
Καθώς περνούσε ο καιρός απευθύνθηκε σε διάφορους ειδικούς, οι οποίοι όμως δεν έδωσαν τη κατάλληλη σημασία στην κατάστασή της, με αποτέλεσμα να συνεχίζει να υποφέρει.
Λίγο μετά βρήκε την ελπίδα στο πρόσωπο του σημερινού της ψυχολόγου. «Άλλαξε τη ζωή μου. Αναγνώρισε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και μπόρεσε να με βοηθήσει. Έτσι, 18 μήνες μετά διαγνώστηκα με μετατραυματικό στρες εξαιτίας του τοκετού και μπορέσαμε να δουλέψουμε πάνω σε αυτό».
Για την Hannah το γεγονός ότι είχε κάποιον δίπλα της να μην την αγνοεί, έκανε όλη τη διαφορά. «Το να έχω κάποιον να με ακούει και να μου λέει, "ναι, κάτι δεν πάει καλά, αυτό δεν είναι φυσιολογικό, και αυτός είναι ο λόγος που αισθάνεσαι έτσι και θα σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις", ήταν κάτι που άλλαξε τη ζωή μου».
Αναλογιζόμενη την εμπειρία της, προσθέτει ότι διάφορα άστοχα σχόλια επιδείνωναν την κατάστασή της, λέγοντας «Ακούς πράγματα όπως "τουλάχιστον είσαι σε θέση να κάνεις ένα μωρό. Σκέψου εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν, ή τους ανθρώπους που χάνουν τα μωρά τους". Τέτοια λόγια ακυρώνουν τα δικά σου συναισθήματα και σε φορτώνουν ενοχές επειδή τα έχεις. Αυτό με έκανε να καταπιέζω όσα νιώθω ακόμα περισσότερο».
Όσον αφορά τον σύζυγό της, η Hannah αποκάλυψε ότι και για εκείνον ήταν μια τραυματική εμπειρία. «Ήταν τρομακτικό και για τον άντρα μου. Προφανώς ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήξερε ούτε αυτός πώς να με βοηθήσει». Όπως εξήγησε ήταν σοκαρισμένος από εκείνη τη μέρα. «Προσπαθούσα συνεχώς να του αποσπάσω πληροφορίες για το τι συνέβη. Και νομίζω ότι το να πρέπει να το ξαναζήσει ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτόν. Ειδικά όταν του είπα πόσο μόνη ένιωθα. Πιστεύω ότι αυτό του κόστισε. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις αυτόν που αγαπάς να πονάει και να ουρλιάζει».
Μετά από πολύ προσωπική δουλειά, η Hannah αισθάνεται περήφανη για το πόσο μακριά έχει φτάσει και θέλει να χρησιμοποιήσει την εμπειρία της για να βοηθήσει και άλλες μαμάδες που έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο. «Πραγματικά δυσκολεύτηκα να μιλήσω γι' αυτό. Ακόμα δυσκολεύομαι, αλλά νομίζω ότι ο ψυχολόγος μου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι είναι μέρος της ιστορίας μου. Θέλω πραγματικά να είμαι σε θέση να βοηθήσω κι άλλες μαμάδες».
Πηγή: honey.nine.com.au
