Είμαι δίπλα σου γιατί καταλαβαίνω πως είναι να έχει φύγει το καμάρι σου απ’ το σπίτι, να έχει ανοίξει τα φτερά του, να έχει κάνει καριέρα και οικογένεια ακόμα, αλλά εσύ να βλεπεις στο πρόσωπό του εκείνο το μικρό παιδί που δεν μπορούσε να κάνει ρούπι χωρίς την φροντίδα και τις συμβουλές σου. Που δεν άφηνες ποτέ να φύγει απ’ το σπίτι νηστικό και χωρίς ένα κολατσιό απ’ τα χεράκια σου για το δρόμο. Που το χάζευες να τρώει με λαχτάρα τα σουτζουκάκια σου και αγωνιούσες σιωπηλά για το τι θ’ απογίνει όταν έρθει η ώρα να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του.
Και ξέρω ότι ένιωσες πολύ όμορφα όταν είδες το μικρό σου να μεγαλώνει και να τα καταφέρνει μια χαρά… Χάρηκες, όμως, και κρυφά όποτε έτρεχε πίσω σ’ εσένα για ‘κείνα τα θεϊκά σουτζουκάκια – για να τ’ απολαύσει στο κυριακάτικο τραπέζι ή να τα πάρει σε ταπεράκι για τη δουλειά.
Ώσπου μια μέρα σου ‘ρθε ο ουρανός κατακέφαλα. «Μάνα με πήραν στο Σαρβάιβορ», σου είπε καθώς μπούκωνε με έναν τεράστιο λαχανοντολμά, το δεύτερο αγαπημένο του φαγητό σου. «Φεύγω σε δύο εβδομάδες για Άγιο Δομήνικο», συμπλήρωσε, «γι’ αυτό θα έρχομαι κάθε μέρα να τρώω απ’ τα χεράκια σου να καρδαμώσω, να πάω εκεί χορτάτος να τους σκίσω όλους.»
Νιώθω ότι χαμογέλασες, ψέλλισες ένα «Μπράβο παιδί μου, είμαι σίγουρη ότι θα τους κάνεις με τα κρεμμυδάκια», αλλά μέσα σου ένιωσες τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα.
Το παιδί σου στο Σορβάιβορ! Εκεί που τρώνε μόνο καρύδες και ρύζι και, αν είναι τυχεροί, κάτι κλαμπ σάντουιτς που έβλεπες κάποτε στον Λεβέντη στην παλιά εθνική και σου ‘ρχόταν να ξεράσεις. Βορά στις κακουχίες, τα αδηφάγα μάτια των τηλεθεατών, τα ζωύφια της ζούγκλας και τη ζηλοφθονία των συμπαικτών του…
Τι να κάνεις όμως; Το δέχτηκες κι αυτό κι αποφάσισες να στηρίξεις το παιδί σου σ’ αυτό που επέλεξε να κάνει τη δεδομένη στιγμή. Μην ξεχνάμε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και τα λεφτά που δίνει ο Ατζούν για βδομαδιάτικο δεν είναι και λίγα. Κι ένα απ’ τα δύσκολα της μητρότητας είναι κι αυτό, να πρέπει να μείνεις δίπλα στο ενήλικο παιδί σου ακόμα κι αν διαφωνείς κάθετα με τις επιλογές του.
Έλα όμως που άρχισε το σόου και είδες το παιδί σου σε μια κατάσταση που δε φανταζόσουν ποτέ. Ταλαιπωρημένο και ημίγυμνο, να τρέχει μέσα στις λάσπες για ένα κρουασάν και να ξεκατινιάζεται μπροστά στο πανελλήνιο για μία χούφτα ρύζι. Το είδες να παθαίνει δηλητηρίαση, να κοιμάται μέσα στη βροχή, να ψάχνει λίγο φαγητό μέσα στους θάμνους, να βρίσκει ρύζι στα σκουπίδια. Μπορεί να το είδες να πηγαίνει και στο νοσοκομείο επειδή του έπεσε η πίεση ή χτύπησε το πόδι του.
Τότε είναι που ίσως σκέφτηκες: «τι μάνα είμαι εγώ που άφησα το παιδί μου να υποστεί αυτό το πράγμα, να ζαλίζεται απ’ την πείνα και να κλείνει το στομάχι του λες και είμαστε στην κατοχή...» Κι ένιωσες όλο το βάρος του κόσμου επάνω σου, όχι μόνο για το παιδί σου αλλά και για τα άλλα παιδιά που συμπάσχουν μαζί του στο βωμό της τηλεθέασης.
Σε σένα, λοιπόν, θέλω να πω: μη νιώθεις ένοχη για κάτι που δεν έκανες εσύ, κάτι που δεν ήταν στο χέρι σου ν’ αλλάξεις.
Εσύ έκανες ότι μπορούσες, έδωσες στο παιδί σου τις αξίες που έπρεπε, του έμαθες να είναι ο εαυτός του, να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, να συνεργάζεται για το κοινό καλό και να τηρεί τις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι, όσο κι αν η πείνα και τα έπαθλα θολώνουν το κριτήριό του. Του έδωσες όλα τα εφόδια που χρειάζεται για να βγει νικητής – ηθικά τουλάχιστον – ακόμα και από ένα ριάλιτι που είναι στη φύση του να μην αφήνει κανέναν χαρακτήρα αναλλοίωτο.
Κι αν δεν νικήσει (ούτε στο διαγωνισμό ούτε ηθικά), όμως, δεν έγινε και τίποτα. Σημασία έχει να βγει απ’ αυτήν την εμπειρία δυνατότερο και σοφότερο. Να πάρει όσα έζησε και να τα μετουσιώσει όχι μόνο σε folowers και give-aways, αλλά σε γνώση για την ίδια τη ζωή, το αληθινό Σουρβάιβορ.
Εσύ, μόνο, συνέχισε να το στηρίζεις σ’ όλες επιλογές του, αλλά λέγε που και που κι αυτό που σκέφτεσαι. Καμιά φορά, τα λόγια της μάνας είναι τόσο δυνατά που φέρνουν τα πάνω κάτω... Και τύφλα να ‘χει το «παιχνίδι των ανατροπών»!
Με αγάπη και κατανόηση,
Μια μάνα.
