«Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν εκείνη η μέρα που το μικρό μου αγοράκι δεν θα σήκωνε το κεφαλάκι του, αλλά θα το χαμήλωνε για να με κοιτάξει στα μάτια. Δεν θα με φώναζε ''μανούλα'', ούτε ''μαμά''. Τώρα θα είμαι απλώς η ''μάνα''.
Την μια στιγμή του διαβάζεις παραμύθια και τον πνίγεις στις αγκαλιές και την άλλη, κλείνει την πόρτα και σε αφήνει απ' έξω απ'το δωμάτιο και από την καθημερινότητά του. Δύσκολη περίοδος η εφηβεία!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό που πήγα να τον αγκαλιάσω πριν φύγει για το σχολείο και, όχι απλώς δεν ήθελε, αλλά έσπρωξε και το χέρι μου μακριά. Κατακόκκινος σαν παντζάρι μου φώναξε ''άσε με ρε μάνα''. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια και η απόρριψη δεν χωνεύεται εύκολα, ειδικά όταν προέρχεται από το ίδιο σου το παιδί.
Δεν θα πω ψέματα μου λείπουν εκείνα τα χρόνια που μου έδειχνε πόσο πολύ με αγαπούσε και με είχε ανάγκη. Τα χάδια, τα φιλιά, τα γέλια και τα παιχνίδια μας είναι πολύτιμες αναμνήσεις που με συνοδεύουν σε κάθε μου βήμα. Θυμάμαι τότε που δεν ντρεπόταν να μου πει σ'αγαπώ και χάνομαι στο τότε.
Χθες ωστόσο, συνέβη κάτι που με επανάφερε στο τώρα και με έκανε να συνειδητοποιήσω την ομορφιά του. Μόλις είχα μάθει ότι ο ξάδερφός μου δεν ήταν καλά στην υγεία του και είχα στενοχωρηθεί, όταν μπήκε στην κουζίνα ο γιος μου με τα τεράστια ακουστικά στα αυτιά του. Στάθηκε με κοίταξε και αμέσως κατάλαβε ότι κάτι είχα. Τότε, ήρθε από πάνω μου και με έκλεισε στην αγκαλιά του λέγοντάς μου ''μην στενοχωριέσαι ρε μαμά!''
Ναι, θα είμαι για πάντα η μαμά του. Ακόμη και όταν γίνει ολόκληρος άντρας στα μάτια μου θα είναι πάντα το αγοράκι μου. Δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει το γεγονός ότι έχει την αυτοπεποίθηση ενός άντρα και την τρυφερότητα ενός μικρού παιδιού.
Ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον θα είμαι πάντα δίπλα του. Προς το παρόν θα τον καμαρώνω διακριτικά να μεγαλώνει και να βρίσκει την ταυτότητά του. Είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ένας σπουδαίος άντρας.»
