Είμαι δίπλα σου γιατί είμαι κι εγώ μάνα και καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως είναι να διαφωνείς με τις επιλογές των παιδιών σου, αλλά να πρέπει κιόλας να τις στηρίξεις, να είσαι όσο γίνεται πιο κοντά τους για να μην πληγωθούν, να μην απογοητευτούν ή, ακόμη, και να μην τα παρατήσουν.
Ειδικά αυτό το τελευταίο, είναι και το πιο δύσκολο. Πώς πείθεις το παιδί σου να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε την ώρα που εύχεσαι να μην το είχε ξεκινήσει ποτέ; Έλα ντε… Αυτό είναι κι ένα απ’ τα παράδοξα του να είσαι γονιός. Ειδικά όταν ένα παιδί δεν είναι πια παιδί, αλλά ενήλικας, σαν τα κορίτσια που διεκδικούν τον Παναγιώτη μας, τον τηλεοπτικό «Bachelor».
Τα κορίτσια που ρίχτηκαν στην τηλεοπτική αρένα – υποψιασμένες ή ανυποψίαστες, δεν έχει σημασία – για την απόλαυση του κοινού που, κακά τα ψέματα, λατρεύει να μισεί τέτοια προγράμματα και να περνάει γεννεές δεκατέσσερις τα παιδιά που συμμετέχουν. Τα παιδιά μας, δηλαδή, αφού είμαστε όλες εν δυνάμει μανάδες κοριτσιών που ξεμαλλιάζονται μεταξύ τους στην τηλεόραση για λίγη αναγνωρισιμότητα κι ένα (όχι ευκαταφρόνητο) χρηματικό έπαθλο.
Βέβαια, αυτό το «εν δυνάμει», το τόσο ισχνό και τόσο ισχυρό ταυτόχρονα, είναι που μας εξασφαλίζει την πολυτέλεια να βλέπουμε όσα διαδραματίζονται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες από αποσταση ασφαλείας. Μας καθησυχάζει και μας δίνει τη δικαιολογία που ψάχνουμε να κανιβαλίσουμε τα παιδιά και, μέσω αυτών, τις μανάδες που... «τ’ αφήνουν να ξεφτιλίζονται μ’ αυτόν τον τρόπο».
Τι θα γίνει όμως, αν μια μέρα ξυπνήσουμε και μάθουμε ότι η κόρη μας θέλει κι αυτή να διεκδικήσει την καρδιά και το κορμί του επόμενου Bachelor;
Γιατί, ξέρω πως κάπως έτσι την πάτησες κι εσύ αγαπητή μάνα που βλέπει την κόρη της να σφάζεται στα πόδια του Παναγιώτη.
Είδες το παιδί σου να δοκιμάζει διάφορα πράγματα στη ζωή και να μην τα καταφέρνει, να λούζεται τη ανεργία, την ανισότητα, τη μιζέρια ή να απελπίζεται πριν καν προσπαθήσει επειδή όλα γύρω του είναι μαύρα. Ίσως να ένιωσες και ένοχη που δεν μπόρεσες να το ανατρέψεις αυτό, να της εξασφαλίσεις ένα εφαλτήριο για να ξεκινήσει στη ζωή με ένα μεγαλύτερο πελονέκτημα.
Κι έτσι, μπορεί να ψέλλισες ένα «όχι παιδί μου», «μήπως να το ξανασκεφτείς παιδί μου», «είναι επικίνδυνα αυτά τα πράγματα παιδί μου», «είναι ξεφτίλα παιδί μου», αλλά στο τέλος υπέκυψες γιατί δεν είχες να προτείνεις κάτι άλλο. Γιατί ήθελες να σε νιώθει δίπλα της, να παίρνει δυνάμεις και να κρατάει κι ένα μέτρο μπας και βγει κάτι καλό απ’ όλη αυτή την περιπέτεια…
Θέλω να ξέρεις, λοιπόν, ότι έκανες το καλύτερο δυνατό. Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν κι από τις αποτυχίες, αλλά και από τα λάθη τους – ειδικά όσο είναι ακόμη νέα.
Κι αν η κόρη σου δεν κερδίσει τελικά τον… Παναγιώτη, ίσως όλο αυτό να μην έχει γίνει τσάμπα. Μπορεί να γίνει ινφλουένσερ ή να σκάσει κάποια πρόταση για κανένα «Just the 2 of us». Ή, ακόμη καλύτερα, να μάθει να αποφεύγει τους άντρες που λένε «έχω πολλά συναισθήματα για σένα» και «μου αρέσει πολύ το μπάρμπεκιου, κάναμε κάθε Κυριακή με την οικογένειά μου» γιατί πιθανότατα λένε ψέματα.
Ό,τι και αν γίνει, όμως, συνέχισε σε παρακαλώ να είσαι δίπλα της. Και στην επόμενη αντίστοιχα κακή ιδέα, βρες ένα τρόπο να τη μεταπείσεις. Γιατί, μπορεί να μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας, αλλά δεν μαθαίνουμε κάτι περισσότερο αν τα επαναλάβουμε!
Με αγάπη και κατανόηση,
Μια μάνα.
