Όμως, για κάθε ορόσημο το οποίο κατακτούν, ένα μικρό μέρος του εαυτού μας ξεριζώνεται. Αυτό που απομένει είναι ένα κομμάτι από ‘μας που έχει για πάντα αλλάξει.
Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι σαν να ξεκολλάς σιγά-σιγά ένα τσιρότο από το δέρμα σου.
Η κόρη μου θα πάει στην πρώτη Δημοτικού το Φθινόπωρο. Την κοιτούσα μια μέρα και σκεφτόμουν τις ατελείωτες ώρες που περάσαμε μεγαλώνοντάς την και φροντίζοντάς την κάθε μέρα, κάθε λεπτό, μέχρι να φτάσει σε ηλικία σχολείου… Η πρώτη Δημοτικού μοιάζει τόσο… επίσημη. Δεν έχω ένα μωρό πια. Πρέπει, ξαφνικά, να την αφήσω να τραβήξει τον δρόμο της.
Οι πληγές μας θα επουλωθούν και εκείνα, ας ελπίσουμε, ότι δεν θα κινδυνεύσουν πολύ.
Γιατί εμείς είμαστε εκείνοι που φιλήσαμε τα χτυπημένα γόνατα και τα σχισμένα φρυδάκια.
Εμείς είμαστε εκείνοι που πανηγυρίσαμε κάθε ευχάριστη στιγμή.
Εμείς είμαστε εκείνοι που κλάψαμε μαζί τους όταν ράγιζε η καρδιά τους.
Εμείς είμαστε εκείνοι που βάλαμε τα δυνατά μας να κλείσουμε τις επώδυνες πληγές τους.
Εμείς είμαστε εκείνοι που τα ενθαρρύναμε και τα διδάξαμε.
Εμείς είμαστε το τσιρότο τους –τώρα και για πάντα.»
Όχι, δεν κλαίμε. Κάτι μπήκε στο μάτι μας.
*Το κείμενο της Alyce Kominetsky διαβάσαμε στο babble.com
