Να είσαι υπερευαίσθητος σημαίνει…
Να πέφτεις να κοιμηθείς, αλλά να μην μπορείς, γιατί σε βασανίζουν τα τραγικά σφάλματα της ζωής σου. Ή ο τρόπος που μίλησες σε εκείνο το ξανθό κοριτσάκι που είχατε αναλάβει μαζί εργασία για την Μελέτη Περιβάλλοντος.
Να αντιδράς έντονα, να μην μπορείς να κρύψεις τα συναισθήματά σου και να πάσχεις από κακή διαχείρισή τους. Να είσαι γενικώς ανοιχτό βιβλίο και στα καλά και στα κακά και το πρόσωπό σου να διαβάζεται σαν να ‘χεις εγχειρίδιο λειτουργίας στο μέτωπό σου.
Να βλέπεις μια διαφήμιση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και να κλαις.
Να βλέπεις ένα video της Unicef και να κλαις.
Να βλέπεις τον Μουφάσα απ' το Lion King να πεθαίνει και να κλαις.
Γενικώς, να είσαι υπερευαίσθητος σημαίνει να είσαι πού και πού και λίγο κλαψιάρης.
Να θες πραγματικά ν’ ακούσεις ό,τι έχει να σου πει ο συνομιλητής σου και να μπορείς με σχετική ευκολία να μπεις στη θέση του.
Να δίνεις τρομακτική σημασία σε λεπτομέρειες, να έχεις μια ροπή στην τελειομανία και να ενοχλείσαι όταν υπάρχει αταξία σε ένα χώρο.
Να πνίγεσαι πότε-πότε σε μια κουταλιά νερό, εξαιτίας της τάσης σου να υπεραναλύεις τα πάντα.
Να γίνεται στο μυαλό σου πάρτι κάθε φορά που πρέπει να πάρεις μια απόφαση και να στήνεις debate με τον άλλο σου εαυτό.
Να ενοχλείσαι πολύ από την αγένεια όπου κι όπως τη δεις.
Να προσπαθείς να δεις κάτι θετικό στον καθένα και να πιστεύεις ότι κανείς δεν θέλει να είναι κακός ή αντιπαθής.
Να εκνευρίζεσαι εύκολα με ένα σωρό πράγματα που στο μυαλό σου είναι «απαράδεκτα» ή «προσβλητικά» ενώ ο περισσότερος κόσμος δείχνει να μην νοιάζεται τόσο.
Να είσαι παρατηρητικός με όλα –σπίτια, ανθρώπους, ρούχα, δρόμους.
Να νοιάζεσαι για προβλήματα που είναι κάθε άλλο παρά δικά σου.
Να πιάνεσαι πού και πού κορόιδο.
Αλλά και να είσαι λιγάκι drama queen.
Να χρησιμοποιείς συχνά φράσεις όπως «δεν είναι δίκαιο», «δεν φταίει αυτός, ρε παιδιά» ή «μπουχουχουχου».
Να αγχώνεσαι πολύ για όλα –με την κακή έννοια.
Να έχεις μια τάση προς την κατάθλιψη και την μαυρίλα, θεωρώντας ότι είσαι ανεπαρκής ή ότι η ζωή σου δεν είναι αυτή που θα ήθελες ή ότι ο κόσμος είναι κακός, σκληρός κι άδικος.
Να φοβάσαι διαρκώς ότι κάποιον ενοχλείς –ότι φωνάζεις στα καφέ, ότι πιάνεις πολύ χώρο στην παραλία ή ότι είναι πολύ μεγάλο για δυο άτομα το τραπέζι των τεσσάρων που «έπιασες» στην ταβέρνα.
Να σε πιάνουν σχετικά εύκολα οι ανασφάλειές σου, θεωρώντας εαυτόν συχνά ανεπαρκή και να «τσακίζεσαι» από την σκληρή κριτική τρίτων.
Να συμπαθείς και να αγαπάς αρκετούς ανθρώπους, γιατί βρίσκεις πολλά σημεία ταύτισης και πιστεύεις ότι κατά βάθος όλοι λίγο-πολύ είμαστε καλά παιδιά. Κι ας μη φαίνεται.
