« Είμαι απ'τις μαμάδες που δεν αγχώνονται πολύ. Δεν έχω παράλογες απαιτήσεις από τα παιδιά μου – θέλω μόνο να είναι ευγενικά και χαρούμενα. Όταν το παιδί σου είναι χαρούμενο, είσαι κι εσύ. Μόνο που συνήθως, η σχέση δεν είναι αμφίδρομη: εσύ είσαι αυτή που κάνει τα πάντα για να είναι χαρούμενο. Οι μέρες μου θα ήταν πολύ διαφορετικές αν προσπαθούσαν τα παιδιά μου να με κάνουν χαρούμενη. Νομίζω ότι δεν ζητάω πολλά.
1. Να μ' αφήσουν μία φορά να κοιμηθώ περισσότερο από 5-6 ώρες
Αν μπορούσα να κοιμηθώ όσο θέλω, έστω για ένα βράδυ, θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου! Πραγματικά, από τότε που έφερα τα παιδιά μου στον κόσμο, ο ύπνος ίσως είναι η νούμερο ένα ανάγκη μου.
2. Να τρώνε το φαγητό τους
Ας μην το φάνε όλο. Δεν πειράζει. Ας φάνε τουλάχιστον μία μπουκιά! Μία! Να το δοκιμάσουν πριν δηλώσουν κατηγορηματικά «Δεν μ' αρέσει!». Αν μάλιστα, θέλουν να με κάνουν τρισευτυχισμένη, ας φάνε με το πιρούνι τους (τώρα ζητάω πολλά, το ξέρω.).
3. Να μη βάζουν στο στόμα τους ό, τι βρεθεί μπροστά τους
Ξέρω ότι αυτή τους η συνήθεια δεν θα βλάψει ανεπανόρθωτα την υγεία τους. Θα ήθελα όμως να μη χρειαζόταν να τρέχω από την άλλη άκρη του σπιτιού κάθε τόσο, για να τα πείσω να φτύσουν το σκουπίδι που μασουλάνε.
4. Να κοιμούνται χωρίς καυγάδες
Θα ήταν ονειρικό, αν καμιά φορά πήγαιναν για ύπνο ήσυχα και πειθαρχημένα. Χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς γκρίνια, χωρίς πείσματα. Κι ας μην κοιμηθούν αν δεν θέλουν! Τουλάχιστον να πάνε να ξαπλώσουν χωρίς να μιλάνε!
5. Να μην κάνουν φασαρία στο super market
Το ότι οι υπάλληλοι του super market της γειτονιάς μας, μας βλέπουν πάντα με τις πιτζάμες μας, είναι αρκετά μεγάλο πλήγμα για την υπόληψη της οικογένειάς μας. Πόσο θα ήθελα να μην κάνουν κι άλλα πράγματα που τραβούν την προσοχή – ας περάσουμε μία φορά απαρατήρητοι!
6. Να σταματήσουν να δαγκώνουν
Ας σταματήσουν επιτέλους να δαγκώνουν! Ή τουλάχιστον, ας σταματήσουν να δαγκώνουν τον ξένο κόσμο – δεν έχει πλάκα, πονάει!
7. Να σταματήσουν να γλύφουν
Τι κακό είναι αυτό, να έρχονται να σε αγκαλιάσουν και να σου γλύφουν το μάγουλο; Ή να γλύφουν τα παιχνίδια; Τα πόμολα; Το χέρι της δασκάλας; Είναι ταυτόχρονα αηδιαστικό και αλλόκοτο.
8. Να βάζουν τα παπούτσια τους όταν πρέπει
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είπα «ελάτε να βάλουμε παπούτσια, φεύγουμε!» και δεν έγινε πεδίο μάχης το σπίτι. Νομίζω ότι θεωρούν τα παπούτσια αιώνιο εχθρό τους.
9. Να λένε πού και πού ένα ευχαριστώ
Ακόμα κι αν δεν το νιώθουν. Δεν πειράζει. Μια μέρα θα καταλάβουν την αξία του.
10. Να με αγκαλιάζουν όταν τους το ζητάω (και όταν δεν το ζητάω!)
Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα... Θέλω να χαρώ όλες τις αγκαλιές και τα φιλιά που μπορούν να μου δώσουν, όσο ακόμα προλαβαίνω.
