Λατρεύω την παιδίατρό μας! Είναι μία πανέξυπνη Γαλλίδα, καλόκαρδη και κλασάτη, η οποία προτιμά να πληρώνεται με αγκαλιές παρά με 50ευρα. Και παρόλο που έχουμε μετακομίσει και πλέον χρειάζεται να οδηγώ μία ώρα για να φτάσουμε στο ιατρείο της, δεν την αλλάζω με τίποτα. Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα που κάνει, έπειτα από κάθε μας επίσκεψη, και μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι: Κάθε φορά με ρωτά πότε θα χαρίσω στην κόρη μου ένα αδελφάκι. Γιατί «τα παιδιά χρειάζονται αδέλφια».
Για να είμαι δίκαιη, βέβαια, δεν είναι η μόνη. Υπάρχει μία περίοδος στην ζωή της γυναίκας, εκεί γύρω στα 27 με 37, που όλοι νοιάζονται υπερβολικά για το αναπαραγωγικό της σύστημα και από τη στιγμή που θα αποκτήσει ένα παιδί, όλοι ρωτούν αδιάκοπα πότε θα έρθει το επόμενο. Από την κυρία που κόβει τα τυριά στο σούπερ μάρκετ, μέχρι την πιο μακρινή ξαδέλφη, όλοι ρωτούν «γιατί δεν κάνεις κι άλλο;», ενώ υπογείως θέλουν να μάθουν μήπως κάτι δεν πάει καλά με τα γυναικολογικά σου. (Την επόμενη φορά που θα πάω στον γυναικολόγο θα του ζητήσω να κάνει την εξέταση μέσω Skype και θα τις καλέσω να βλέπουν).
Από την στιγμή, λοιπόν, που απέκτησα το πρώτο μου παιδί, και αφού παντρεύτηκα τον άνδρα με τον οποίον το έκανα, η πρώτη ερώτηση που θα μου κάνει όποιος έχει μέρες να με δει είναι πότε θα προσθέσω ένα ακόμα βασανάκι στην οικογένειά μας. Η απάντηση είναι ποτέ. Ποτέ των ποτών. Και σκέφτομαι να κάνω ένα τατουάζ με τους λόγους στο κούτελό μου, μήπως έτσι γλυτώσω και από τα αδιάκριτα «γιατί;».
Γιατί μου αρέσει να κοιμάμαι
Δεν αστειεύομαι. Αυτός είναι ο νούμερο ένας λόγος που δεν με συγκινούν πλέον καθόλου τα βρεφικά φορμάκια και τα σουτιέν θηλασμού. Μου αρέσει ο ύπνος. Τον λατρεύω τόσο πολύ που σκέφτομαι να τον παντρευτώ, να κάνω παιδί μαζί του και έτσι να σταματήσουν να με ρωτούν γιατί δεν κάνω άλλο παιδί. Στην ηλικία των 7 ετών πλέον, το παιδί μου έχει αρχίσει να κοιμάται κανονικά κάθε βράδυ, και χωρίς να αρρωσταίνει κάθε λίγο ή να έχει εφιάλτες, που η ιδέα και μόνο να περάσω ξανά τα ατελείωτα ξενύχτια με ένα μωρό να ουρλιάζει μου προκαλεί ανατριχίλα. Μετά, όμως, κοιμάμαι και μου περνάει.
Μισώ τα αδέλφια μου
Εντάξει, ίσως είμαι υπερβολική. Απλά είμαι εντελώς αποξενωμένη από τον έναν μου αδελφό, με τον άλλον μιλάμε μία στο τόσο στο τηλέφωνο και μόνο με τον τρίτο αδελφό μου είμαστε πιο δεμένοι. Δηλαδή, δεν τους μισώ, απλά όταν κάποιοι μου θυμίζουν πόσο δεμένοι είναι με τα αδέλφια τους, εγώ τους απαντώ ότι για εμένα δεν είναι έτσι. Μπορεί, βέβαια, τα άτομα αυτά απλά να λένε ψέματα στον εαυτό τους ή να επιλέγουν να δουν το παρελθόν με πιο ροδαλά χρώματα. Στην δική μου περίπτωση, πάντως, ήρθα κοντά με τον αδελφό μου μόλις πριν μερικά χρόνια. Ως παιδί ήταν πραγματικός πονοκέφαλος (και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο πιστεύει και εκείνος για εμένα). Ισχύει, λοιπόν, το ότι οικογένειά σου δεν είναι πάντα τα άτομα με τα οποία συνδέεσαι βιολογικά. Για εμένα η σχέση μου με τα αδέλφια μου έχει πετύχει κατά το 1/3. Και η αναλογία αυτή δεν είναι ενθαρρυντική.
Αγαπώ τα λεφτά μου
Τα παιδιά κυριολεκτικά «τρώνε» λεφτά. Το ήξερα πριν ακόμα αποκτήσω παιδί, αλλά δεν το είχα αντιληφθεί πλήρως μέχρι που συνειδητοποίησα πόσα πράγματα θα χρειάζεται από εμένα μέχρι να γίνει 18 (για να μην πω... 28!). Οι πάνες είναι ακριβές. Το ίδιο και τα μαθήματα χορού, και τα Αγγλικά και η συμμετοχή στο εργαστήρι Πληροφορικής. Για να μην αναφερθώ στα iPhone και τα ρούχα που θα μου ζητά αργότερα. Έπειτα, έρχονται οι σπουδές. Όταν αποφοίτησα εγώ από το Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας παράλληλα ως σερβιτόρα για να τα βγάζω πέρα οικονομικά, ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι το παιδί μου δεν θα περνούσε το ίδιο. Δεν θα το καταφέρω αυτό αν πρέπει να πολλαπλασιάζω τα πάντα επί 2 ή επί 3. Πόσα παιδιά μπορεί ένας γονιός σήμερα να σπουδάσει στην επαρχία; Πόσα μπορεί να στείλει για Μεταπτυχιακό στο Λονδίνο;
Μισώ την εγκυμοσύνη
Τόσο μα τόσο πολύ. Θα προτιμούσα να βλέπω να ράβουν κοιλιές στο Grey's Anatomy για 48 ώρες συνεχόμενα, ακούγοντας παράλληλα black metal, από το να ξαναπεράσω τους δύσκολους μήνες της εγκυμοσύνης.
Είμαι ένας ανυπόφορος άνθρωπος
Είμαι σίγουρη ότι αν έκανα δεύτερο παιδί θα έκανα διακρίσεις. Και μάλλον θα προτιμούσα το πρώτο. Φυσικά, όλοι με διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι έτσι –τουλάχιστον όσοι δεν με ξέρουν τόσο καλά. Εντελώς ανώριμα αγοράσαμε ένα κουτάβι πριν από μερικά χρόνια και ακόμα, κρυφά μέσα μου, το απεχθάνομαι που διαρκώς πρέπει να ικανοποιώ τις ανάγκες του. Φυσικά, άλλο σκύλος και άλλο μωρό. Όμως αυτό είναι το θέμα! Ένα μωρό έχει τις υπερπολλαπλάσιες ανάγκες από έναν σκύλο. Μία φίλη μου έχει τρία παιδιά και ξέρω ότι είναι απόλυτα ειλικρινής όταν μου λέει ότι δεν ξεχωρίζει κανένα. Αυτή, όμως, είναι καλός άνθρωπος. Εγώ δεν είμαι.
Έχω ένα ανυπόφορο παιδί
Προφανώς δεν πιστεύω ειλικρινά ότι το παιδί μου είναι ανυπόφορο. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι είναι απολύτως ευτυχής που μεγαλώνει χωρίς αδέρφια, και δεν χρυσώνω το χάπι. Έχω μία άλλη φίλη που αφήνει στο σπίτι μας το παιδί της πού και πού. Ο μικρός είναι ακόμα σε προσχολικό στάδιο, που σημαίνει ότι πρέπει να τον προσέχω συνέχεια μην τυχόν πνιγεί με κανένα μικροαντικείμενο ή πάθει ηλεκτροπληξία –είμαι, δηλαδή, κάθε λεπτό από πάνω του. Αυτό, τις περισσότερες φορές, οδηγεί την κόρη μου στο δωμάτιό της, με τα «μούτρα στο πάτωμα» επειδή δεν ασχολούμαι μαζί της. Και όποιος την ρωτά, κατά καιρούς, αν θέλει να αποκτήσει αδελφό ή αδελφή, κάνει ότι δεν ακούει. Όχι, δεν αφήνω την κόρη μου να επηρεάζει τις αποφάσεις μου. Αλλά έχω πλήρη επίγνωση τι σημαίνει ένα μωρό να κάνει εμετό πάνω στα πεντακάθαρα ρούχα του μεγαλύτερου παιδιού.
Δεν χρειάζομαι διάδοχο –ευχαριστώ για το αυτόκλητο ενδιαφέρον
Την πρώτη φορά που κάποιος με ρώτησε αν απογοητεύτηκα που δεν έκανα γιο, για να συνεχίσει το όνομα της οικογένειας, έμεινα να τον κοιτάζω, πασχίζοντας να συγκρατήσω τα λόγια μου. Ο κόρη μου κουβαλά τα γονίδιά μου. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν μόνο τα αγόρια. Αν η κόρη μου αποφασίσει να πάρει το επώνυμο του συζύγου της μεγαλώνοντας, είμαι σίγουρη πως η γη θα συνεχίζει να γυρίζει και χωρίς το φανταστικό επώνυμο του συζύγου μου!
Γιατί δεν θέλω
Τόσο απλά. Λατρεύω τις μεγάλες οικογένειες. Αλήθεια! Δεν ισχυρίζομαι ότι η απόφασή μου είναι σωστή και των άλλων λάθος. Καταλαβαίνω πως το χάος μιας μεγάλης οικογένειας μπορεί να μετατραπεί σε θορυβώδη ευτυχία. Άλλωστε, μεγάλωσα με 11 άλλα παιδιά (αδέρφια και ξαδέρφια). Ξέρω πώς είναι. Η απόφασή μου είναι συνειδητή. Πιθανώς να τραυματίζω το παιδί μου -δεν είναι λίγοι που με κατηγορούν γι'αυτό- αλλά θέλω να πιστεύω πως εν έτει 2014 μία οικογένεια μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή: Μια μαμά και ένας μπαμπάς, δύο μαμάδες, δύο μπαμπάδες, δύο παιδιά, δεκαπέντε παιδιά ή και -ω ναι!- ένα παιδί.
Εξάλλου, ακόμα κι αν έκανα ένα ακόμα παιδί τώρα, δεν θα προλάβαινε να βγάλει την πάνα και ξανά θα με ρωτούσαν πότε θα κάνω το επόμενο.
