"Ήταν 7.30 το πρωί όταν η κόρη μου ήρθε και με ρώτησε «Μαμά είθαι καλά;»
Ο λόγος που με ρώτησε ήταν επειδή την στιγμή εκείνη είχα χυθεί στο πάτωμα του σαλονιού, στα κακά μου τα χάλια, και έκλαιγα πάνω από το 5ο φλιτζάνι καφέ. Στις επτά και μισή το πρωί. Την ίδια ώρα που άλλοι άνθρωποι ετοιμάζονται για να ξεκινήσουν τη μέρα τους, εγώ είχα ήδη βαρέσει καμπανάκι λήξης.
«Η μανούλα είναι λίγο λυπημένη, μωρό μου», της είπα.
«Γιατί μαμά;», με ρώτησε, χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη μου με περισσότερη μητρική τρυφερότητα από όση εγώ θα μπορούσα να δείξω σε αντίστοιχη περίπτωση.
«Είμαι λυπημένη γιατί μου τελείωσε ο καφές.» Αυτό βρήκα εκείνη τη στιγμή να της πω.
Τι σκεφτόμουν πραγματικά; «Είμαι λυπημένη επειδή τελείωσα. Παρέδωσα τα όπλα. Δεν αντέχω άλλο να είμαι μαμά. Ήμουν, είμαι, και πάντα θα είμαι κακός γονιός. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. Ό,τι κι αν κάνω είναι λάθος. Δεν αντέχω άλλο –και δεν με αντέχουν και οι υπόλοιποι στην οικογένεια. Είναι χάλια όλο αυτό. Εγώ είμαι χάλια.»
Ήμουν υπερβολική; Ναι.
Έλεγα αλήθεια; Μάλλον όχι.
Εκείνη την στιγμή, όμως, το ένιωθα σαν αλήθεια. Ένιωθα ότι ήμουν απαράδεκτη μαμά και είχα πολλά επιχειρήματα στο μυαλό μου που υποστήριζαν αυτόν τον φόβο.
- Είναι τόσο άσχημο να κλαίω στο πάτωμα, μπροστά στα παιδιά μου. Πόσο τραυματικό να είναι αυτό για την ψυχούλα τους;
- Είχα ήδη φωνάξει στον γιο μου περίπου 81 φορές εκείνο το πρωί, γιατί έχει τη μανία να σκαρφαλώνει στο τραπέζι της τραπεζαρίας.
- Δεν ήμουν σίγουρη πόσες φορές ακόμα θα άντεχα να λέω «σταμάτα να χτυπάς τον αδερφό σου» μέχρι να απελπιστώ και να αφήσω το σπίτι μου να γίνει πεδίο μάχης.
- Τα παιδιά μου τρώνε τα περισσότερα γεύματά τους σε στιλ «πικ νικ» μπροστά στην τηλεόραση, γιατί υπάρχουν μέρες που απλά δεν αντέχω άλλο τις μάχες στο τραπέζι για να καθίσουν και να φάνε σαν άνθρωποι.
- Κλειδώνομαι στο μπάνιο κάθε 5 λεπτά για να πάρω βαθιές ανάσες, να προσποιηθώ ότι είμαι μόνη μου και λέω από μέσα μου ξόρκια ελπίζοντας να μεταφερθώ μαγικά στο πραγματικό μου σπίτι, γιατί αυτό το σπίτι που ζω τώρα μοιάζει με φρενοκομείο.
- Τα παιδιά μου δεν τρώνε αρκετά φρούτα και λαχανικά.
- Τρώνε πολύ junk.
- Τα παιδιά μου βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση.
- Δεν ξέρω πώς να πειθαρχήσω σωστά κανένα τους.
- Δεν ξέρω τι να κάνω με το κάθε παιδί για να περάσει η μέρα.
(η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίζεται για πάντα...)
Εκείνο το πρωί ήμουν πεπεισμένη ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου.
Το ίδιο βράδυ, ωστόσο, ενώ είχα βάλει σκούπα για να μαζέψω σχεδόν ένα ολόκληρο κουτί πατημένων δημητριακών, είχα μία σπάνια στιγμή διαύγειας.
Δεν είμαι τραγική μαμά.
Είμαι... φυσιολογική.
Όταν σταμάτησα να αυτομαστιγώνομαι με δάκρυα και φόβους και ενοχές, άρχισα να θυμάμαι άλλες ιστορίες μαμάδων που έχω διαβάσει ή ακούσει, περιστατικά από την ζωή φίλων μου με παιδιά και βιβλία που έχω διαβάσει (πριν έρθουν τα παιδιά μου για να σκίσουν όλες τις σελίδες). Θυμήθηκα ότι:
- Κι άλλες μαμάδες φωνάζουν στα παιδιά τους μερικές φορές.
- Κι άλλες μαμάδες δεν μπορούν να κοιμηθούν γιατί οι ενοχές τους τις κρατούν ξύπνιες.
- Κι άλλες μαμάδες έχουν δώσει στις κόρες τους δημητριακά για φαγητό και τα έχουν ονομάσει «γεύμα».
- Κι άλλων μαμάδων τα σπίτια έχουν βρώμικες τουαλέτες και κουζίνες με πατώματα που κολλάνε.
- Κι άλλες μαμάδες κρύβονται στην ντουλάπα για μερικές στιγμές ηρεμίας.
- Κι άλλες μαμάδες δυσκολεύονται να σκεφτούν διασκεδαστικά πράγματα για να κάνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι.
- Κι άλλες μαμάδες προσεύχονται ο γιος τους απλά να αποκοιμηθεί από μόνος του, όταν ξυπνά χωρίς λόγο στις 5.00 το πρωί.
- Κι άλλες μαμάδες είναι σίγουρες ότι τα έχουν κάνει θάλασσα με τα παιδιά τους.
Αν όλες αυτές οι μαμάδες -φίλες και άγνωστες- περνούν τόσο δύσκολες ώρες... αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι η μόνη.
Κι αν είμαστε όλες οι μαμάδες στο ίδιο μήκος κύματος... αν δίνουμε όλες τις ίδιες μάχες... τότε... Δεν είμαι κακή μαμά.
Είμαι απλά φυσιολογική.
Και πρέπει να βγάλω αυτό το βάρος από μέσα μου."
