"Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,
Αύριο θα κάνω το αδιανόητο: Για ακόμα μία φορά θα αφήσω πίσω μου ένα νεογέννητο. Για ακόμα μια φορά θα ραγίσει η καρδιά μου, παρόλο που είναι η 4η φορά που βιώνω τον ίδιο πόνο.
Μου λένε να δυναμώσω. Μου θυμίζουν ότι θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά. Μου λένε ξανά και ξανά ότι έχω την καλύτερη δουλειά, επειδή εργάζομαι σε μία μικρή εταιρία και έχω συγκεκριμένο (και μειωμένο) ωράριο, ως νέα μαμά –άλλες εργαζόμενες μαμάδες δεν είναι τόσο τυχερές.
Ναι, πρέπει να δυναμώσω. Και ναι, είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά και ναι, το ωράριό μου δεν είναι κακό –για εργαζόμενη μαμά.
Αλλά να που δίνω μάχη για ακόμα μια φορά με τον εαυτό μου, επειδή θα αφήσω το νεογέννητο μωρό μου.
Αύριο το πρωί θα κάνω αγώνα δρόμου στο σπίτι, για να βεβαιωθώ ότι θα έχω φροντίσει για οτιδήποτε χρειάζονται τα παιδιά μου, πριν φύγω για την δουλειά. Και παρά το γεγονός ότι είμαι μία από τις χιλιάδες εργαζόμενες μαμάδες που πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για την οικογένειά τους, η καρδιά μου ραγίζει γιατί ξέρω πως και εκείνες υποφέρουν το ίδιο κάθε φορά που αφήνουν τα μωρά τους.
Δεν φοβάμαι την σκληρή δουλειά. Ούτε όλες τις άλλες υποχρεώσεις που έχω να φέρω εις πέρας επιστρέφοντας μετά την δουλειά στο σπίτι. Όχι, κύριε Πρόεδρε, δεν φοβάμαι να δουλέψω και δεν το λέω για να καμαρώσω. Με κάνει αυτό, όμως, καλή σύζυγο και μητέρα; Με κάνει εξέχουσα πολίτη και φορολογούμενη; Με βάζει σε κάποια ξεχωριστή κατηγορία, πάνω από άλλους ανθρώπους;
Όχι, βέβαια.
Με κάνει απλά έναν αξιοπρεπή άνθρωπο. Δείχνει ότι θα κάνω τα πάντα για να εξασφαλίσω στην οικογένειά μου ό,τι χρειάζεται. Νιώθω ευλογημένη που είμαι ικανή να βοηθήσω και να συμβάλλω στον αγώνα επιβίωσης της οικογένειάς μου.
Είμαστε μία τυπική μικροαστική οικογένεια. Τόσο ο άνδρας μου όσο και εγώ έχουμε αξιοπρεπείς δουλειές. Δουλεύουμε σκληρά για να παρέχουμε μια στέγη στα τέσσερα παιδιά μας, ζεστά κρεβάτια για να κοιμηθούν και γεμάτες κοιλίτσες κάθε βράδυ. Τα παιδιά μας έχουν ό,τι χρειάζονται, ωστόσο, κάθε μήνα τα χρήματα αρκούν οριακά για να καλύψουν το δάνειο του σπιτιού, τους λογαριασμούς και τα σούπερ μάρκετ. Κοινώς: Δεν μας περισσεύουν!
Αν ρωτήσετε, όμως, τα παιδιά μας τι χρειάζονται περισσότερο, θα απαντήσουν «εμάς». Χρειάζονται τη μαμά τους.
Αύριο θα σκουπίζω πάλι τα δάκρυά τους που φεύγω, θα απομακρύνω τα μικροσκοπικά κορμάκια τους από το σώμα μου, τα δαχτυλάκια τους από τον λαιμό μου και θα δώσω ξανά στην πεθερά μου το μωρό. Δεν θα μπορώ να φιλήσω τα βαβά που θα κάνουν μέσα στη μέρα. Δεν θα μπορώ να τα βάλω για μεσημεριανό ύπνο. Δεν θα μπορώ να θηλάσω το μωρό μου όταν θα κλαίει και θα με ζητάει.
Για ακόμα μία φορά θα πρέπει να προσποιηθώ πως η μανούλα δεν στεναχωριέται ή δεν είναι ράκος την ώρα που φεύγει και θα πρέπει να βάλω το γενναίο προσωπείο μου, για χάρη των παιδιών μου. Αλλά, επειδή ξέρω τον εαυτό μου, όσο θαρραλέα κι αν προσπαθώ να είμαι, σίγουρα θα μου ξεφύγουν μερικά δάκρυα και σίγουρα τα παιδιά μου θα δουν τον πόνο στα μάτια μου. Παρά τις καλύτερές μου προθέσεις και την προετοιμασία μου, αύριο το πρωί θα είναι πάλι φρικτά.
Αύριο το πρωί, καθώς θα κλείνω την πόρτα, θα δω τα δακρυσμένα προσωπάκια τους και θα ακούω το μωρό να κλαίει. Μηχανικά θα περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο, θα μπω μέσα, θα κλείσω την πόρτα και θα οδηγήσω σαν ρομπότ για να φτάσω στην δουλειά. Εκεί θα πρέπει να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό! Παρά τον πόνο που θα νιώθω μέσα μου, παρά τις τύψεις και τις ενοχές που έχω αφήσει ένα νεογέννητο στο σπίτι να κλαίει, εγώ θα πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη, γρήγορη, αποτελεσματική, χαμογελαστή και να κάνω ό,τι χρειάζεται στο γραφείο.
Βλέπετε, κύριε Πρόεδρε, το μωρό μου μόλις άρχισε να στηρίζει το κεφαλάκι του. Χαμογελά όλη την ώρα, ειδικά όταν ακούει ότι επιστρέφω στο σπίτι. Τα μάτια της έχουν αρχίσει να με παρατηρούν. Παρόλο που είναι μόλις 9 εβδομάδων, πριν λίγες ημέρες με κοίταξε για πρώτη φορά καλά μέσα στα μάτια!
Και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που αναγνώρισε ότι εγώ είμαι αυτή που είναι πάντα δίπλα της όταν ξυπνά στα μισά της νύχτα. Εγώ είμαι αυτή που τρέχει με την πρώτη λυπημένη κραυγούλα της. Εγώ είμαι το στήθος στο οποίο ηρεμεί αμέσως όταν ξαπλώνει και ο λαιμός πάνω στον οποίον ακουμπά το τέλειο μικροσκοπικό κεφαλάκι της. Ναι, ξέρει ακριβώς ποια είναι η μαμά της.
Όμως, αύριο, τόσο γρήγορα, πρέπει να την αφήσω.
Μου είναι τόσο δύσκολο να δεχτώ το γεγονός ότι οι εργαζόμενες μαμάδες δεν δικαιούμαστε έμμισθη άδεια μητρότητας για μεγαλύτερο διάστημα! Δεν μας δίνεται η παραμικρή δυνατότητα να μείνουμε δίπλα στα μωρά μας αυτή την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής τους που μας χρειάζονται όσο ποτέ για να δεθούμε μαζί τους –και που και εμείς την χρειαζόμαστε!
Αύριο θα μου λείψει αφάνταστα η εμπειρία του να θηλάσω το νεογέννητο μωρό. Την ώρα που εγώ θα είμαι μια καλή υπάλληλος, η πεθερά μου θα πασχίζει να την ταΐσει με το μπιμπερό, ενώ εγώ θα κλείνομαι στα διαλλείματα στην τουαλέτα για να αντλήσω το γάλα μου με το θήλαστρο. Και μόνο η σκέψη αυτή με κάνει έξαλλη και μου προκαλεί θλίψη. Και την ίδια ώρα, στην δουλειά μου θα πρέπει να είμαι αλάνθαστη, συγκεντρωμένη, χαμογελαστή και υπομονετική. Και θα είμαι, γιατί είμαι ένας ευσυνείδητος άνθρωπος.
Και αναρωτιέμαι, κύριε Πρόεδρε, με ποια λογική η εργαζόμενη μητέρα δικαιούται μόλις 9 εβδομάδες άδεια λοχείας, αφού γεννήσει;
Και πού να βρει την δύναμη η εργαζόμενη μητέρα για να αποκτήσει ένα ακόμα παιδί, όταν στην πιο τρυφερή του ηλικία, στις πρώτες εβδομάδες της ζωής του, δεν μπορεί να είναι δίπλα του για να το φροντίσει, να το αγκαλιάσει, να το φιλήσει και να το ταΐσει, όπως μόνο η μητέρα μπορεί και πρέπει να κάνει;
Ως εργαζόμενη μητέρα, η οποία μιλά εκ μέρους τόσων άλλων, σας ζητώ να προστατεύσετε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο μας με τα μωρά μας. Να προστατεύσετε και να σεβαστείτε αυτή την περίοδο φροντίδας τους, η οποία δεν αρκούν οι λέξεις για να σας περιγράψω πόσο πολύτιμη είναι.
Αύριο θα κάνω το αδιανόητο. Με κάποιον τρόπο θα γίνω μία από τις χιλιάδες άλλες μαμάδες που δίνουν σε κάποιον άλλον τα νεογέννητα μωρά τους, φεύγουν από το σπίτι και δίνουν την προσωπική τους μάχη.
Όμως, κύριε Πρόεδρε, πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας και των παιδιών μας αν δεν χρειαζόταν να δίνουμε αυτή τη μάχη τόσο νωρίς;"
* Έμπνευση για το παραπάνω κείμενο μας έδωσε ένα αντίστοιχο γράμμα προς τον Αμερικανό Πρόεδρο, της μαμάς-blogger Regan Long.
