Μία μαμά περιγράφει
«Τι είναι αυτό στο κεφάλι της;». Ήταν μόλις η δεύτερη μέρα της κόρης μου στη γη κι όμως το άγχος μου για ένα σημάδι, που έμοιαζε με μελανιά, στο κεφάλι της είχε κορυφωθεί. Οι παιδίατροι του μαιευτηρίου με καθησύχασαν, βέβαια, ότι επρόκειτο απλά για ένα αιμαγγείωμα –ένα σημάδι από τη γέννησή της, το οποίο μπορεί να μεγάλωνε λίγο, αλλά σταδιακά θα έφευγε. Ωστόσο, googl-αρα το «αιμαγγείωμα» και είδα ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο σπάνιο. Είναι ένας καλοήθης όγκος των αιμοφόρων αγγείων που εμφανίζεται σε ένα στα δέκα παιδιά (κυρίως κορίτσια).
Φυσικά, λατρέψαμε το κοριτσάκι μας, ο άνδρας μου και εγώ, άσχετα με το σημάδι της, το οποίο όμως όχι μόνο δεν συρρικνωνόταν καθώς μεγάλωνε, αντίθετα στα δύο της είχε τη διάμετρο μιας μπάλας του γκολφ. Όσοι ήξεραν την Chloe έβλεπαν ένα όμορφο χαμογελαστό κοριτσάκι. Όσοι, όμως, δεν την ήξεραν την κοιτούσαν περίεργα.
Τουλάχιστον, η παιδίατρος μας καθησύχαζε ότι πρόκειται αποκλειστικά για αισθητικό πρόβλημα. Δεν ήθελα, όμως, να επηρεάσει με κανέναν τρόπο τη ζωή της.
Έτσι, έκλεισα ραντεβού με έναν πλαστικό, τον οποίον μετά από πίεση σύστησε η παιδίατρος. Καθόμασταν με την κόρη μου στον χώρο αναμονής, έβλεπα τα φυλλάδια που παρουσίαζαν μεθόδους ρινοπλαστικής και εμφυτεύματα για πηγούνι και σκεφτόμουν ότι «δεν θα έπρεπε να μαθαίνω στο παιδί μου να μην κρίνει ένα βιβλίο από το εξώφυλλο;» ή ότι δεν θα ήθελα ποτέ να βάλει εμφυτεύματα στο στήθος της.
Με τα πολλά, και αφού ανακάλυψα με τη βοήθεια ενός γιατρού ότι θα περνούσαν τουλάχιστον δέκα χρόνια μέχρι να φύγει το αιμαγγείωμα της κόρης μου (και πάλι τότε θα έμενε σημάδι), αποφασίσαμε να το αφαιρέσουμε χειρουργικά. Η Chloe ήταν μόλις 2 ετών.
Η μέρα ήταν δύσκολη –το να κρατήσεις ήρεμο ένα παιδί στην ηλικία αυτή δεν είναι εύκολο. Όταν η επέμβαση τελείωσε, την άκουσα να ουρλιάζει και έτρεξα να την αγκαλιάσω. Κοίταξα τα ράμματα στο κεφάλι της και λιποθύμησα.
Η Chloe σήμερα είναι στην Β' Δημοτικού και έχει όμορφα μακριά μαλλιά. Αν τα τραβήξει στην άκρη φαίνεται απλά μία ουλή 7,5 εκατοστών. Σε μία πρόσφατη βόλτα μας στα μαγαζιά είδε ένα περιοδικό που παρουσίαζε αναλυτικά τις πλαστικές μιας στάρλετ. Η Chloe με ρώτησε τότε «γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;». Της είπα ότι μερικές φορές είναι καλύτερα όταν αποχωρίζονται κάποια χαρακτηριστικά με τα οποία γεννιούνται. Τώρα πρέπει να σκεφτώ πώς θα της εξηγήσω το «μερικές φορές».
Τι λένε οι ειδικοί
Τμήμα πλαστικής χειρουργικής υπάρχει σε όλα τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία Παίδων και αυτό, όπως εξηγεί σε άρθρο της η κ. Σταυρούλα Αργυροπούλου - Μποφούνου, Πλαστικός Χειρουργός και Διευθύντρια Τμήματος Πλαστικής Χειρουργικής & Εγκαυμάτων Ευρωκλινικής Παίδων, συμβαίνει κυρίως για να αντιμετωπίζονται προβλήματα συγγενών ανωμαλιών και όχι τόσο για αισθητικούς σκοπούς.
Τέτοια συγγενής ανωμαλία μπορεί να είναι η «συγγενής βλεφαρόπτωση», δηλαδή η αδυναμία των μυών του βλεφάρου να κρατήσουν ανοικτή τη βλεφαρική σχισμή, η οποία σύμφωνα με την κ. Αργυροπούλου - Μποφούνου χειρουργείται στην ηλικία των 4,5 έως 5 ετών, διότι μέχρι τότε είναι δυνατόν να εμφανιστεί κάποια βελτίωση, βεβαίως με τη συνεχή παρακολούθηση του οφθαλμιάτρου. Οι ανωμαλίες των πτερυγίων των ώτων είναι αρκετά κοινές.
Όπως λέει η χειρουργός, τα προέχοντα ή αφεστώτα ώτα αντιμετωπίζονται στην προσχολική ηλικία, ενώ στις συγγενείς απλασίες πτερυγίων ή χειρουργική αποκατάσταση γίνεται σε περισσότερες από μία εγχειρήσεις οι οποίες αρχίζουν στην ηλικία των 9 έως 10 ετών. Η δε αποκατάσταση σχιστίων (π.χ. σχιστία χείλους) ξεκινά ήδη από τον 1ο μήνα του μωρού ή και νωρίτερα.
Με τις επεμβάσεις αυτές, λέει η κ. Αργυροπούλου - Μποφούνου από τόσο μικρές ηλικίες αποφεύγονται λειτουργικά, αισθητικά και ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, μειώνεται το άγχος της συγγενούς ανωμαλίας που δημιουργείται στην οικογένεια και επιτυγχάνεται η συναισθηματική αποφόρτιση των παιδιών.
Σε ποιες περιπτώσεις θα πρέπει, ωστόσο, να είναι εγκρατείς οι γονείς, ως προς τις πλαστικές επεμβάσεις; «Πλαστικές επεμβάσεις στο παιδί θα πρέπει να γίνονται για συγκεκριμένους ιατρικούς λόγους, μετά από κοινή απόφαση των γονιών και του εξειδικευμένου πλαστικού χειρουργού. Για αισθητικά ζητήματα θα πρέπει ξανά λόγο στην απόφαση να έχει ο πλαστικός χειρουργός και να λαμβάνεται υπ'όψιν κατά πόσο αυτά επηρεάζουν την κοινωνική ζωή του παιδιού –π.χ. αν πρόκειται για κάποια παραμόρφωση, τότε ίσως η πλαστική επέμβαση να είναι απαραίτητη», λέει η παιδίατρος κ. Μαρία Παπαδάκη.
«Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν πως μία πλαστική επέμβαση απαιτεί πολλές ώρες χειρουργείου, ενώ υπάρχουν πάντα οι κίνδυνοι που συνεπάγονται μιας ολικής αναισθησίας», τονίζει η γιατρός, εξηγώντας γιατί είναι μία απόφαση που οι γονείς θα πρέπει να πάρουν μετά από σκέψη.
