«Όταν μια σειρά ή ταινία αποκτά τέτοιο buzz, είναι σχεδόν αδύνατο να μην υποκύψεις στην περιέργεια. Έτσι κι εγώ, παρακολούθησα το Adolescence, με υψηλές προσδοκίες, κυρίως λόγω της αισθητικής του και του hype που την ακολουθούσε στα social. Ήθελα να καταλάβω γιατί έχει προκαλέσει τόσο θόρυβο. Το αποτέλεσμα; Μια εμπειρία που με άφησε όχι απλώς αδιάφορη, αλλά ελαφρώς εκνευρισμένη.
Καταρχάς, το σενάριο. Αν και η θεματική της εφηβείας είναι ανεξάντλητη και γεμάτη συναισθηματικές αποχρώσεις, το Adolescence έμοιαζε περισσότερο με μια στιλιζαρισμένη απομίμηση της ζωής παρά με κάτι αυθεντικό. Οι χαρακτήρες ήταν τόσο υπερβολικά "κουλ", που τελικά έχαναν την ανθρωπιά τους. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ, ούτε να νιώσω κοντά τους. Όλα έμοιαζαν σαν μια μεγάλη διαφήμιση - ωραία πλάνα, δυνατά χρώματα, μουσική που παίζει τη σωστή στιγμή - αλλά χωρίς ψυχή.
Μιλώντας για αισθητική, ναι, είναι εντυπωσιακή. Η φωτογραφία, οι γωνίες λήψης, η σκηνοθεσία. Όμως από ένα σημείο και μετά, ένιωσα ότι όλα αυτά λειτουργούν εις βάρος της ουσίας. Η εικόνα έκλεβε συνεχώς την παράσταση από το συναίσθημα. Είναι ωραίο να βλέπεις κάτι όμορφο, αλλά όταν αυτό γίνεται αυτοσκοπός, η ιστορία χάνει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ήταν η προσπάθεια να "πει κάτι βαθύ". Η σειρά θέλει να σχολιάσει την αποξένωση, την μοναξιά, το χάος της εφηβείας, τις οικογενειακές σχέσεις. Αλλά το κάνει με τόση επιτήδευση και χωρίς γείωση, που το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε συγκλονιστικό ούτε καθηλωτικό. Είναι απλώς βαρετό. Κι όταν βαριέσαι βλέποντας μια σειρά που υποτίθεται πως μιλάει για την πιο έντονη περίοδο της ζωής, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η εφηβεία δεν είναι μόνο σκοτάδι, ιδρώτας και ποίηση σε neon φώτα. Είναι αντιφάσεις, αστείες στιγμές, λάθη, ανεμελιά, αμηχανία, αληθινές φιλίες, καψούρες, δάκρυα χωρίς λόγο. Το Adolescence μοιάζει να έχει διαβάσει μόνο το μισό κεφάλαιο - κι αυτό στα αγγλικά, με google translate.
Σε επίπεδο διαλόγων, η σειρά δεν βοηθάει καθόλου. Οι ατάκες είναι γραμμένες για να «γραφτούν» στο Instagram, όχι για να ειπωθούν από ανθρώπους. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι ακούω έναν αυθεντικό έφηβο να μιλάει. Κι αυτό με πέταγε διαρκώς έξω από την αφήγηση. Όσο κι αν σέβομαι τη δουλειά που μπορεί να έχει πέσει σε ένα τέτοιο project, η αυθεντικότητα δεν "σκηνοθετείται" — ή την έχεις, ή όχι.
Αυτό που με προβλημάτισε πιο πολύ, όμως, ήταν η αντιμετώπιση του θεατή. Σαν να με θεωρεί "εύκολη". Να αρκεί να μου δείξει λίγο δράμα, λίγη «τέχνη» και μια τραγική ματιά και θα συγκινηθώ. Όμως η συγκίνηση δεν προκαλείται με κουμπί. Χτίζεται. Κι εδώ, τίποτα δεν χτίστηκε ουσιαστικά. Μόνο στηρίχτηκε σε στερεότυπα και όμορφες εικόνες.
Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που θα ταυτιστούν με το Adolescence. Κάποιοι θα δουν κομμάτια του εαυτού τους, κάποιους θα τους μαγέψει η αισθητική του. Αλλά εγώ προσωπικά ένιωσα ότι το περιτύλιγμα ήταν τόσο προσεγμένο που τελικά δεν έμεινε τίποτα για το μέσα. Και δεν ζητάω πολλά. Μόνο λίγη αλήθεια. Ένα συναίσθημα. Ένα "κάτι" που να μου μείνει μετά το τέλος του επεισοδίου.
Για μένα, το Adolescence είναι η απόδειξη ότι δεν αρκεί να μιλάς για κάτι σημαντικό. Πρέπει και να το νιώθεις. Και κυρίως, να έχεις την ευθύνη να το πεις με σεβασμό. Όχι με εφέ».
