Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη ομορφιά, ιστορία και φως. Αλλά είναι και μια χώρα όπου οι κρατικοί μηχανισμοί διαχρονικά αποδεικνύονται ελλιπείς. Οι υποδομές αφήνονται στην τύχη τους, οι έλεγχοι γίνονται επιφανειακά, τα προειδοποιητικά σημάδια αγνοούνται μέχρι να είναι αργά. Το έχουμε δει ξανά και ξανά - τραγωδίες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι αρμόδιοι είχαν αναλάβει τις ευθύνες τους.
Ζούμε από τύχη ή από την ανοχή μας σε ένα κράτος που δεν αλλάζει;
Η νύχτα στα Τέμπη δεν ήταν απλώς μια «κακιά στιγμή». Ήταν το αποτέλεσμα παραλείψεων, αμέλειας, αναβλητικότητας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένα τραγικό γεγονός αποκάλυψε τις αδυναμίες του συστήματος, ούτε θα είναι η τελευταία αν συνεχίσουμε να αφήνουμε την τύχη να καθορίζει τις ζωές μας. Οι ανθρώπινες απώλειες δεν είναι στατιστικά στοιχεία· είναι οικογένειες που διαλύθηκαν, όνειρα που έμειναν στη μέση, φωνές που δεν ακούστηκαν όταν έπρεπε.
Το χειρότερο είναι πως, αν κοιτάξουμε πίσω, η ιστορία επαναλαμβάνεται: πυρκαγιές που καταστρέφουν ολόκληρες περιοχές, πλημμύρες που αφήνουν ανθρώπους χωρίς σπίτι, νοσοκομεία που καταρρέουν από την έλλειψη πόρων. Και κάθε φορά, οι ευθύνες μετατίθενται, τα προβλήματα ξεχνιούνται μέχρι την επόμενη τραγωδία.
Ζούμε από τύχη ή από την ανοχή μας σε ένα κράτος που δεν αλλάζει; Ίσως λίγο και από τα δύο. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε, να ελπίζουμε, να χτίζουμε τη ζωή μας, γνωρίζοντας πως πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα μπορεί να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή. Πως ένα λάθος, μια αμέλεια, μια παράλειψη μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με το αναπόφευκτο.
Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένας τόπος, είναι οι άνθρωποί της
Κι όμως, μέσα σε αυτήν τη διαρκή ανασφάλεια, οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Οι πολίτες που βοηθούν, που φωνάζουν, που απαιτούν αλλαγές. Οι οικογένειες που δεν ξεχνούν, που ζητούν δικαιοσύνη, που δεν δέχονται να θεωρηθεί καμία απώλεια «αναπόφευκτη».
Οι εθελοντές που δίνουν τη μάχη τους στα μέτωπα των πυρκαγιών, οι γιατροί που υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους για να καλύψουν τις ελλείψεις του συστήματος υγείας, οι δάσκαλοι που προσπαθούν να μορφώσουν τα παιδιά μας παρά τις αντιξοότητες. Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένας τόπος, είναι οι άνθρωποί της. Κι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερα.
Δεν είναι η τύχη που πρέπει να μας κρατάει ζωντανούς. Είναι η ευθύνη, η λογοδοσία, η αλλαγή. Είναι η διεκδίκηση ενός κράτους που λειτουργεί με συνέπεια, που προλαμβάνει αντί να θρηνεί. Ένα κράτος που δε θα μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν η ζωή μας εξαρτάται από μια στιγμή, από μια λεπτομέρεια που κάποιος δεν φρόντισε, από ένα σύστημα που αδιαφόρησε. Και μέχρι να τα δούμε αυτά να γίνονται πραγματικότητα, θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε: μήπως ζούμε από τύχη;
.jpg)
