Πότε πρόλαβες να μεγαλώσεις τόσο;
Νομίζω πως μόλις χθες σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, ζεστή και εύθραυστη, γεμάτη προσμονή για τον κόσμο. Και όμως, τώρα στέκεσαι μπροστά μου, με τα δικά σου θέλω, τις δικές σου σκέψεις, τις δικές σου μικρές επαναστάσεις. Πότε πέρασαν τα χρόνια;
Σε βλέπω, αλλά ακόμα βλέπω και το μωρό μου
Όσο κι αν έχεις μεγαλώσει, ό,τι ηλικία κι αν έχεις, εγώ πάντα θα βλέπω εκείνο το μωράκι που άπλωνε τα χεράκια του για να το σηκώσω, που αποκοιμιόταν πάνω μου με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη. Μπορεί να έχεις αλλάξει, να έχεις εξελιχθεί, αλλά στα μάτια μου είσαι ακόμα το ίδιο πλάσμα που γέμιζε το σπίτι μας με τα πρώτα του γέλια.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που…
Την πρώτη φορά που χαμογέλασες, την πρώτη φορά που είπες «μαμά», την πρώτη φορά που έκανες δειλά-δειλά τα πρώτα σου βήματα. Τότε, κάθε μικρό σου κατόρθωμα ήταν ένας λόγος γιορτής. Και τώρα, συνεχίζεις να κατακτάς τον κόσμο, αλλά οι πρώτες φορές γίνονται πιο σπάνιες, λιγότερο ορατές. Μα εγώ τις βλέπω. Και τις κρατάω μέσα μου.
Είμαι περήφανη για σένα
Κάθε μέρα γίνεσαι λίγο πιο ανεξάρτητη, λίγο πιο δυνατή. Παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις, κάνεις τα δικά σου λάθη, σηκώνεσαι ξανά και συνεχίζεις. Και η καρδιά μου φουσκώνει από περηφάνια, γιατί σε βλέπω να γίνεσαι η γυναίκα που προορίζεσαι να γίνεις.
Μακάρι να μπορούσα να σε κρατήσω λίγο ακόμα έτσι…
Όσο κι αν χαίρομαι που μεγαλώνεις, δεν μπορώ να μην νιώσω κι ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Κάποτε με είχες απόλυτη ανάγκη. Τώρα, όλο και λιγότερο ζητάς τη βοήθειά μου. Ξέρω πως έτσι πρέπει, αλλά είναι δύσκολο να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει μακριά.
Άραγε με χρειάζεσαι ακόμα;
Τώρα που δεν είσαι πια μωρό, με χρειάζεσαι το ίδιο; Οι αγκαλιές μου σε κάνουν ακόμα να νιώθεις ασφαλής; Οι κουβέντες μας έχουν την ίδια σημασία όπως τότε που έτρεχες να μου δείξεις κάθε καινούργιο σου παιχνίδι; Ελπίζω πως ναι. Ελπίζω πως, όσο κι αν μεγαλώσεις, θα ξέρεις πως η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή για σένα.
Θέλω να θυμάσαι πως θα είμαι πάντα εδώ
Δεν μπορώ να σε προστατεύσω από όλα. Δεν μπορώ να σε προφυλάξω από κάθε απογοήτευση, από κάθε πόνο. Αλλά μπορώ να σου υποσχεθώ ένα πράγμα: πως ό,τι κι αν γίνει, εγώ θα είμαι εδώ. Πάντα.
Μου λείπει το μικρό σου χεράκι μέσα στο δικό μου
Περπατάς μόνη σου πια. Δεν χρειάζεσαι να σε κρατάω από το χέρι για να μη σκοντάψεις. Και όμως, κάποιες φορές, η παλάμη μου μοιάζει τόσο άδεια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα κρατούσα το χεράκι σου λίγο πιο σφιχτά. Θα αργούσα λίγο περισσότερο να το αφήσω.
Είσαι το πιο όμορφο πράγμα που μου συνέβη ποτέ
Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές, γεμάτη αλλαγές, γεμάτη χαρές και λύπες. Αλλά αν πρέπει να πω ποιο είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έχει χαρίσει, η απάντηση είναι μία: εσύ. Η ύπαρξή σου, η αγάπη σου, το φως που έφερες στη ζωή μου.
Ό,τι κι αν γίνει, θα είσαι πάντα το παιδί μου
Μπορεί να μην είσαι πια το μωρό μου, αλλά θα είσαι πάντα το παιδί μου. Και πάντα θα σε κοιτάζω με την ίδια τρυφερότητα, με την ίδια αγάπη, με την ίδια λαχτάρα να σε προστατεύσω, ακόμα κι αν δεν το χρειάζεσαι πια.
Και κάπως έτσι, μένω να σε κοιτάζω λίγο ακόμα, πριν με καταλάβεις και πεις γελώντας: «Μαμά, γιατί με κοιτάς έτσι;». Και εγώ απλά θα χαμογελάσω και θα σου πω:
«Γιατί είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχω».