«Νόμιζα ότι εγώ και η καλύτερή μου φίλη θα γεράσουμε μαζί. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως ρομαντικό, αλλά είναι η αλήθεια. Μας φανταζόμουν γριούλες με γκρίζα μαλλιά, που θα πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι διακοπές στη θάλασσα, γελώντας για όλα όσα είχαν συμβεί κατά τη διάρκεια των πολλών αυτών χρόνων. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί. Θα γεράσουμε χωριστά. Διότι, μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια φιλίας, έκοψα τους δεσμούς με το μοναδικό άτομο που πίστευα ότι θα ήταν η σύντροφός μου σε κάθε φάση της ζωής μου.
Την πρωτογνώρισα όταν ήμουν μια φοβισμένη 17χρονη, που ζούσε μόνη σε μια καινούρια πόλη, παλεύοντας με μια τοξική σχέση και έπειτα με τον τον τραυματικό χωρισμό από το πολύ μεγαλύτερο αγόρι μου. Εκείνη με βοήθησε να τα ξεπεράσω όλα και με στήριξε όταν πάλευα με τους δαίμονές μου. Δημιουργήθηκε ανάμεσά μας μια αμοιβαία αφοσίωση κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων. Ήμουν εκεί όταν εκείνη άφησε τον σύζυγό της, όταν η κόρη της σταμάτησε να της μιλά, και όταν οι υπόλοιποι φίλοι της την εγκατέλειψαν, ο ένας μετά τον άλλο. Γιατί έτσι κάνουν οι κολλητές, σωστά;
Η διάλυση της μακροχρόνιας αυτής φιλίας ήταν επίπονη, αλλά σύντομη. Συνέβη στο σπίτι μου, μπροστά στον γιο μου. Ως άτομο που μεγάλωσε σε ένα πολύ χαοτικό σπίτι, με πολλές εντάσεις και καυγάδες ανάμεσα στους γονείς μου, θεωρώ πολύ σημαντικό να έχω ένα ήρεμο σπίτι. Δεν φωνάζουμε ο ένας στον άλλον. Λύνουμε τις διαφωνίες όσο πιο ήρεμα μπορούμε. Οπότε, όταν η φίλη μου άρχισε να φωνάζει μπροστά στον 10χρονο γιο μου, το ένστικτο της προστατευτικής μάνας ξύπνησε μέσα μου.
Όχι στο σπίτι μου.
Αρχικά ήθελα να προστατέψω τον γιο μου. Αλλά ασυνείδητα, ήθελα να προστατέψω και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Με είχε δει στα χειρότερά μου και έμεινε… οπότε δεν της χρωστούσα κι εγώ το ίδιο;
Δεν χρειάζεται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, αν και τις έχω καταγράψει όλες στο ημερολόγιό μου. Αν διαβάζεις αυτό το άρθρο, πιθανότατα ξέρεις πως πάνε αυτά. Υπήρξε παρανόηση, βιαστικά συμπεράσματα και πολύ gaslighting. Αυτό που σε κάνει να αμφιβάλλεις για το ένστικτό σου και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχεις το δικαίωμα να πεις κάτι για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου.
Όσα χρόνια ήμασταν φίλες, ήμουν μάρτυρας μιας προσωπικότητας που ήταν κακοποιητική προς άλλους, αλλά σπάνια προς εμένα. Οπότε αποφάσιζα να παραμένω κοντά της. Για περισσότερα από 30 χρόνια, καταπίεζα τις αντιδράσεις μου κάθε φορά που έλεγε κάτι σκληρό που με πλήγωνε βαθιά. Για πάνω από μισή ζωή, ήξερα αυτά τα πράγματα και δεν έκανα τίποτα. Είχαμε ζήσει τόσα μαζί. Με είχε δει στα χειρότερά μου και με αγαπούσε παρ’ όλα αυτά. Οπότε ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο για εκείνη.
Ξοδεύουμε τόση ενέργεια για να διδάξουμε στα παιδιά μας τους κινδύνους που διατρέχουν από αγνώστους. Αλλά συχνά παραλείπουμε να τους πούμε για τον ψυχολογικό πόλεμο που μπορεί να τους κάνει ένας «τοξικός» φίλος. Προειδοποιούμε τα παιδιά μας για τους συμμαθητές τους που κάνουν bullying στην αυλή του σχολείου, αλλά παραβλέπουμε το απλό γεγονός ότι μερικές φορές οι «εκφοβιστές» μας είναι οι καλύτεροί μας φίλοι.
Η τελευταία μέρα που την είδα
Της έκλεισα μια πτήση για να γυρίσει στο σπίτι της και ταξί για να πάει στο αεροδρόμιο, σε λιγότερο από μισή ώρα. Ήταν η τελευταία φορά που την είδα, γιατί έφυγα από το σπίτι με τον γιο μου, όσο ο άντρας μου περίμενε ήρεμα να φύγει εκείνη. Αλλά δεν ήταν ο καβγάς, ούτε καν τα περισσότερα από 30 χρόνια παρόμοιων συμπεριφορών που με βοήθησαν να αναγνωρίσω την αληθινή τοξικότητα της σχέσης μας. Ήταν η διαδρομή με το αυτοκίνητο με τον γιο μου, όταν ξαφνικά έπρεπε να του εξηγήσω τι είχε συμβεί.
Θα μπορούσα να διαλέξω να μείνω σιωπηλή σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ή να συζητήσουμε για κάτι άσχετο και να προσποιηθούμε ότι όλα ήταν καλά. Αντί για αυτό όμως, πάρκαρα το αυτοκίνητο και του είπα: “Ας μιλήσουμε για ό,τι έγινε”. Προσπάθησα αρχικά να ανακουφίσω τον γιο μου, λέγοντάς του ότι δεν ήμουν θυμωμένη μαζί του. Η συζήτηση που κάναμε με βοήθησε να αποδεχτώ πράγματα που δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως μέχρι εκείνη την στιγμή. Ότι ένιωθα υποχρεωμένη απέναντί της. Ότι κάθε φορά που έκανε κάτι φρικτό, το δικαιολογούσα, λέγοντας στον εαυτό μου ότι κάποτε μου είχε σταθεί. Ήταν μια τοξική σχέση, μια σχέση που συνεχιζόταν για όλους τους λάθους λόγους.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι η συζήτηση με τον γιο μου με βοήθησε να καταλάβω μια πολύ μεγάλη αλήθεια: Ακόμα και αν αγαπάς πολύ κάποιον, πρέπει να τον αφήσεις όταν δεν είναι σωστός απέναντί σου και η σχέση σας δεν είναι υγιής.
Σε αντίθεση με τη σωματική κακοποίηση, η ψυχολογική κακοποίηση δεν είναι τόσο εμφανής. Επίσης, έχουμε μάθει να εντοπίζουμε τα σημάδια ναρκισσιστικής συμπεριφοράς και το gaslighting στους συντρόφους μας, αλλά σπάνια το παρατηρούμε όταν συμβαίνει από τις ίδιες μας τις κολλητές.
Από εκείνη τη μέρα έχω βιώσει όλων των ειδών τα συναισθήματα: πόνο, θυμό, φόβο, σύγχυση. Για εκείνη, αλλά και για εμένα την ίδια. Ίσως στη δική της αφήγηση εγώ να είμαι η κακιά και η τοξική φίλη. Ένα είναι το συναίσθημα που υπερισχύει όταν σκέφτομαι το τέλος αυτής της σχέσης και ελπίζω το ίδιο να νιώθει κι εκείνη:
Ανακούφιση... »
Πηγή: scarymommy.com
