Νιώθεις πως δεν ανήκεις πουθενά, σαν να μην υπάρχεις. Όλα ψυχρά, άχρωμα, σαν η ζωή δεν έχει πια αξία, σαν ο χρόνος να σταματά και να παύεις να ξεχωρίζεις τη μέρα από τη νύχτα.
Αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα! Το άδειο, το τίποτα, το κενό... Και είναι το χειρότερο γιατί είναι το τελευταίο στάδιο από όλα τα άλλα που προηγήθηκαν...
Δύσκολα ξυπνάμε από το κενό. Δύσκολα ανάβει η σπίθα ξανά. Γι' αυτό και πρέπει να φροντίζουμε την ψυχή μας πριν φτάσει εκεί. Γιατί όταν αδειάσει, δύσκολα θα βρει λόγο να παλέψει...
Στα πρώτα σημάδια πρέπει να αντιδρούμε! Να μην αφήνουμε την ψυχή μας να υποφέρει και να μελαγχολεί για καιρό γιατί θα έρθει η στιγμή που θα γεννηθεί το κενό συναίσθημα μέσα μας...
Στα πρώτα σημάδια, αν δεν μπορούμε μόνοι μας, να ζητάμε βοήθεια! Ενός φίλου, ενός ειδικού, κάποιου δικού μας ανθρώπου...
Δεν υπάρχει ζωή όταν η καρδιά σταματάει να νιώθει!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρύο από όταν παγώνουν τα συναισθήματα...
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από όταν δεν θέλουμε να παλέψουμε για τίποτα πια...
Να φροντίζουμε την ψυχούλα μας πριν παγώσει και σπάσει!
