Παρόλα αυτά, εμείς οι γονείς πρέπει να καταλάβουμε πως, η γιαγιά και ο παππούς δεν είναι νταντάδες. Είναι ωραίο που μας βοηθάνε, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε τη βοήθειά τους δεδομένη. Υπάρχουν κάποια όρια τα οποία πρέπει να σεβόμαστε, και να μην απαιτούμε τα παρακάτω σαν να μας τα χρωστάνε:
Να διανυκτερεύουν τα παιδιά κάθε τρεις κα λίγο σπίτι τους
Το να μένουν τα παιδιά στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού είναι υπέροχο για όλους: τα παιδιά περνάνε θαυμάσια, οι παππούδες απολαμβάνουν τα εγγόνια τους κι εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να περάσουμε χρόνο με τον σύντροφό μας. Ωστόσο, όταν αυτό γίνεται συνέχεια και μάλιστα απαιτώντας το από τους γονείς μας, μπορεί να γίνει κουραστικό.
Πρέπει να καταλάβουμε πως πρόκειται για μεγάλους ανθρώπους που χρειάζονται ηρεμία, ξεκούραση και προσωπικό χρόνο. Άλλωστε, εκείνοι έφεραν εις πέρας το μεγάλωμα των δικών τους παιδιών. Τώρα είναι η σειρά μας! Αντί, λοιπόν, να τους ζητάμε να μας κρατήσουν τα παιδιά κάθε τρεις και λίγο, είναι προτιμότερο να περιμένουμε να μας το ζητήσουν οι ίδιοι! Κι αν θέλουμε να βγούμε ένα Σάββατο βράδυ χωρίς παιδιά, υπάρχουν και οι babysitters!
Να μαγειρεύουν δυο και τρία φαγητά για τα παιδιά όταν πηγαίνουν σπίτι τους
Ο κανόνας «τρώμε ό,τι έχουμε» πρέπει να ισχύει όχι μόνο στο δικό μας σπίτι, αλλά και στων άλλων. Ωστόσο, πολλοί γονείς απαιτούν από τη γιαγιά να μαγειρέψει δύο ή τρία επιπλέον φαγητά προκειμένου να ανταποκρίνονται στις διατροφικές συνήθειες της οικογένειας. Εάν θέλουμε τα παιδιά μας να φάνε αυτό που θεωρούμε σωστό όταν βρίσκονται στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, τότε να τα στέλνουμε εκεί με... ταπεράκια!
Διαφορετικά, θα φάνε το φαγητό της γιαγιάς (που μάλλον θα είναι και πεντανόστιμο) χωρίς πολλές απαιτήσεις. Από κει πέρα, αν η γιαγιά θέλει να μαγειρέψει περισσότερα φαγητά για να ικανοποιήσει τα εγγόνια της, είναι δικό της θέμα. Το σημαντικό είναι να μην το απαιτήσουμε εμείς και να μην της προσθέσουμε επιπλέον κούραση.
Να αλλάζουν το πρόγραμμά τους όποτε μας συμφέρει
Στις μέρες μας, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι εκείνοι οι γκριζομάλληδες ηλικιωμένοι του παρελθόντος με τα κόκκινα μαγουλάκια, που απλώς περιμένουν εμάς σπίτι τους με ανοιχτές αγκάλες και ντουλάπια γεμάτα φρεσκοψημένες λιχουδιές. Στις μέρες μας, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες είναι ακόμη κανονικότατοι εργαζόμενοι, που περιμένουν να βγουν στη σύνταξη και ενδεχομένως παλεύουν με προβλήματα υγείας που ίσως κάνουν πολύ δύσκολη τη φροντίδα των εγγονιών τους.
Ακόμα, όμως, κι αν είναι υγιείς και συνταξιούχοι, συνήθως είναι κοινωνικά ενεργοί και έχουν το δικό τους καθημερινό πρόγραμμα. Το να απαιτούμε να αλλάζουν τις συνήθειές τους όποτε μας συμφέρει, είναι τουλάχιστον αγενές. Όποτε τους χρειαζόμαστε είναι καλό να τους ρωτάμε εάν θα μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν, χωρίς να περιμένουμε πως θα το κάνουν σώνει και ντε. Κι αν είναι κάτι επείγον, είναι σίγουρο πως θα κάνουν τα πάντα για να μας βοηθήσουν. Αρκεί να είναι όντως κάτι επείγον...
Να έρχονται συνέχεια μέχρι το σπίτι μας αντί να πηγαίνουμε εκεί
Η καθημερινότητά μας είναι έντονη, γεμάτη και συχνά εξαντλητική. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, να μειώνουμε στο ελάχιστο τις επισκέψεις σε άλλους. Γι' αυτό και όταν η γιαγιά και ο παππούς θέλουν να δουν τα εγγόνια τους, τους ζητάμε να έρθουν σπίτι μας για να μην χαλάσουμε τη ρουτίνα μας. Ως ένα σημείο αυτό είναι λογικό και σεβαστό, αρκεί να μην γίνει συνήθεια!
Πρέπει να θυμάστε, όμως, πως οι γιαγιάδες είναι ήδη κουρασμένες, ενδεχομένως με προβλήματα υγείας, κι έχουν κι εκείνες τη δική τους ρουτίνα. Από σεβασμό, λοιπόν, θα ήταν καλό να μοιραζόμαστε τις επισκέψεις. Τις μισές φορές να έρχονται εκείνες σπίτι μας, και τις άλλες μισές να πηγαίνουμε εμείς. Δίκαια πράγματα!
