«Μετά από 15 ώρες δουλειάς την Πρωτοχρονιά του 2023, αποφάσισα να υποβάλω την παραίτησή μου από την "ονειρεμένη" μου θέση χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.
Από μικρή, δουλεύω ασταμάτητα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Είχα όνειρα και φιλοδοξίας που εκπληρώθηκαν πριν περίπου τρία χρόνια, όταν βρέθηκα να εργάζομαι για έναν μεγάλο όμιλο, με μια υπέροχη ομάδα συναδέλφων, ακριβώς στην αρχή της πανδημίας.
Ωστόσο, η καραντίνα άλλαξε τη δουλειά μου με τρόπους που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Το όνειρο να δουλεύω από το σπίτι, σιγά σιγά μετατράπηκε σε εφιάλτη, αφού σταμάτησα να έχω ωράριο. Δεν έφευγα ποτέ από το "γραφείο".
Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να είμαι συνέχεια διαθέσιμη, να λαμβάνω επαγγελματικά email όλο το 24ωρο και να ολοκληρώνω projects οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Τις μέρες με λιγότερη πίεση, κατέληγα να δουλεύω 10 ώρες χωρίς διάλειμμα για μεσημεριανό, ενώ συχνά έπρεπε να να συνεχίζω να δουλεύω αργά το βράδυ έπειτα από λίγες ώρες ύπνου.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρούσα πως όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Εξάλλου, ήταν η δουλειά των ονείρων μου για την οποία είχα παλέψει καιρό! Ωστόσο, η αδιάκοπή εργασία και μάλιστα από το σπίτι, άρχισε να αλλοιώνει τη ζωή μου. Αρχικά, σταμάτησα να περνάω χρόνο με τον σύζυγό μου. Τα περισσότερα βράδια έτρωγε ολομόναχος, ενώ εγώ δούλευα στο διπλανό δωμάτιο.
Έπειτα, άρχισα να μην πηγαίνω διακοπές, να είμαι μπροστά από έναν υπολογιστή 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, και να κοιτάω συνέχεια το τηλέφωνό μου μην τυχόν και χάσω κάποιο μήνυμα του αφεντικού μου. Τον πρώτο χρόνο δούλευα ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, μέχρι που άρχισα να καταρρέω.
Μάλιστα, όταν τόλμησα να πω στο αφεντικό μου ότι νιώθω κουρασμένη, μου υπενθύμισε πως άλλοι θα σκότωναν για να πάρουν τη θέση μου, φωνάζοντας ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι.
Η "ονειρεμένη" δουλειά με τον παχυλό μισθό άρχισε να γίνεται ένα τοξικό περιβάλλον που με λίγο λίγο με κατάπινε αλλά , κάθε φορά που σκεφτόμουν να φύγω, σκεφτόμουν τα λόγια του αφεντικού μου: "άλλοι θα "σκότωναν" για να πάρουν τη θέση μου!".
Όλα αυτά όμως άλλαξαν το φθινόπωρο του 2021, όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Για χρόνια, θεωρούσα δεδομένη τη σχέση μου με τον σύζυγό μου και επέτρεπα στον εαυτό μου να δουλεύει μέχρι τελικής πτώσης. Μέσα μου, ήξερα πως ο σύντροφός μου με καταλαβαίνει και θα είναι πάντα δίπλα μου.
Ωστόσο, αν συνέχιζα να δουλεύω τόσο πολύ με ένα παιδί, τα αποτελέσματα θα ήταν καταστροφικά για την οικογένειά μου. Το μωρό χρειάζεται χρόνο με τη μαμά του, πρέπει να θηλάζει, να χτίσει μια δυνατή σχέση με τους γονείς και να αισθάνεται αγάπη και ασφάλεια. Παρόλα αυτά, δεν παραιτήθηκα. Αντίθετα, δούλεψα ασταμάτητα μέχρι τον τοκετό και πήρα την άδεια μητρότητας που δικαιούμουν.
Όταν επέστρεψα στη δουλειά, η κόρη μου ήταν λίγων μηνών και είχα αποφασίσει ότι θα δουλεύω για να ζω - δεν θα ζω για να δουλεύω! Η εταιρεία μου, όμως, δεν λειτουργεί έτσι... Με λίγα λόγια, έπρεπε είτε να δουλεύω 24 ώρες τη μέρα είτε να παραιτηθώ. Μέση λύση δεν υπήρχε.
Και παραιτήθηκα.
Η αλήθεια είναι πως, πριν γεννήσω, η συγκεκριμένη δουλειά μου χάρισε πολλές δημιουργικές στιγμές κατά τις οποίες ένιωσα ευτυχισμένη, αλλά δεν άξιζε να θυσιάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο αν αυτό σήμαινε χρόνο μακριά από το παιδί μου. Έχει έρθει η ώρα να αφοσιωθώ στον άντρα μου (που υπήρξε πολύ υπομονετικός μαζί μου) και στην κόρη μου που λατρεύω.
Παραιτήθηκα χωρίς να έχω βρει άλλη δουλειά ή πολλά χρήματα στην άκρη. Σαν να λέμε, πήδηξα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Κι αν με ρωτάτε αν άξιζε τον κόπο, θα σας απαντήσω πως ναι! Άξιζε χωρίς αμφιβολία!
Η κόρη μου δίδαξε πως καμία δουλειά, όσο ονειρεμένη κι αν είναι, δεν αξίζει αν ξεχνάμε να ζούμε ή αν λείπουμε στα παιδιά μας. Όλα στη ζωή θέλουν ένα μέτρο, μια γλυκιά ισορροπία, για να είμαστε ευτυχισμένοι. Γι' αυτό κι εγώ μένω ακόμα στο σπίτι μου, μεγαλώνω την κόρη μου, και περιμένω να βρω μια δουλειά που θα με σέβεται ως άνθρωπο και ως μητέρα».
Μετάφραση από mother.ly
