«Στα πενήντα δεν αντέχεις άλλο τους περιορισμούς. Δεν αντέχετε το σφιχτό σουτιέν, τα αναγκαστικά δείπνα με την κουνιάδα που ελέγχει τη σκόνη στις γωνίες σας, τακούνια στα πεζοδρόμια και περιστασιακά χαμόγελα.
Στα πενήντα δεν θέλεις πλέον να αποδείξεις. Είσαι αυτό που είσαι, τα πράγματα που έχεις κάνει και τα πράγματα που ακόμα θέλεις να κάνεις. Αν αρέσει σε άλλους, εντάξει. Αλλιώς είναι το ίδιο.
Στα πενήντα δεν έχει σημασία αν είχες παιδιά ή όχι. Μάνα θα είσαι έτσι κι αλλιώς: της μητέρας σου, του πατέρα σου, μιας θείας που έμεινε μόνη, του σκύλου σου ή μιας αδέσποτης γάτας που μάζεψες στο δρόμο. Κι αν όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα είσαι μητέρα του εαυτού σου. Γιατί με τα χρόνια θα έχεις μάθει να φροντίζεις ένα σώμα που τελικά αγαπάς, στο να γίνεται όλο και πιο ατελές μόνο στα μάτια των άλλων.
Ποιος νοιάζεται αν η μισή ντουλάπα είναι λάθος μέγεθος. Το σημαντικό είναι ότι η πλάτη σου δεν τρίζει τόσο πολύ όταν στέκεσαι όρθιος, ότι αγγίζοντας τα στήθη σου δεν νιώθεις μπαλάκια και ότι η εμμηνόρροια τελικά γίνεται πρόβλημα για τους άλλους.
Στα πενήντα θέλεις ελευθερία. Ελεύθερος να πεις όχι, ελεύθερος να μείνεις με τις πυτζάμες σου όλη την Κυριακή, ελεύθερος να νιώθεις όμορφα για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους.
Ελεύθερος να περπατάς μόνος: αυτοί που σε αγαπούν θα μείνουν στο ρυθμό σου, αυτοί που δεν νοιάζονται για τους άλλους. Θα είσαι ελεύθερος να τραγουδάς δυνατά στο αυτοκίνητό σου ακόμα κι αν δεν σε κοιτάνε στο φανάρι. Δεν υπάρχουν άλλα αρχεία καταγραφής μαθημάτων για έλεγχο και συνομιλίες για υποστήριξη της μαμάς.
Θα έχεις όνειρα όπως όταν ήσουν είκοσι και θα ζητάς χρόνο από κάθε θεό για να τα πραγματοποιήσεις. Θα γδυθείς για τους άντρες που αγάπησες και τις ανασφάλειες που σε έκαναν να τρέμεις. Και τώρα, εκεί που έχεις φάει τη μισή σου ζωή μεγάλη και βιαστική, θα βρεις την επιθυμία να γευτείς σιγά σιγά όλη τη ζάχαρη και το αλάτι των ημερών που έχεις μπροστά σου.»
