Ο τρόπος ζωής, η ενημέρωση που έχουμε σήμερα οι γονείς αλλά και η επιστήμη της ψυχολογίας μας έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τα παιδικά μας τραύματα και να διορθώσουμε πολλά από αυτά που κουβαλάμε μέσα μας για να γίνουμε καλύτεροι για το καλό των παιδιών μας.
Κάποια λάθη που έκανε η γενιά των γονιών μας, πρέπει να τα αποφεύγουμε πάση θυσία αν θέλουμε να πάμε μπροστά ως γονείς και ως κοινωνία. Λάθη όπως:
«Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»
Παλιότερα, το ξύλο θεωρούταν η μοναδική αποτελεσματική μέθοδος πειθαρχίας. Οι γονείς του τότε δεν έμαθαν ποτέ, στα δικά τους παιδικά χρόνια, ότι υπάρχουν θετικοί τρόποι για να μάθει και να ακούει ένα παιδί. Ευτυχώς, σήμερα ξέρουμε καλύτερα και δεν εφαρμόζουμε τέτοιες βάρβαρες μεθόδους.
Η βία φέρνει βία και η σωματική τιμωρία παρεμβαίνει στον δεσμό μεταξύ παιδιού και γονιού, καθώς δεν είναι στην φύση του ανθρώπου να αγαπάμε κάποιον που μας έχει πονέσει.
«Αγκάλιασε τη θεία... Mην είσαι αγενής»
Η γενιά μας το έζησε και με το παραπάνω! Αν δεν έδινες φιλί στη θεία, αν δεν αγκάλιαζες τον παππού, αν δεν άφηνες τον καθένα να σου χαϊδέψει το κεφάλι όταν ήσουν μικρή, γινόσουν αυτόματα αγενής και τους πλήγωνες. Τα όριά μας παραβιάζονταν αλλά δεν το καταλαβαίναμε...
Είναι σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά μας ότι το σώμα τους είναι ΔΙΚΟ τους! Δεν είναι υποχρεωμένα να αφήνουν κανέναν, ακόμα και τους πιο στενούς συγγενείς να τα ακουμπούν, αν δεν το θέλουν. Η τρυφερότητα είναι ένα αίσθημα που χτίζεται και κερδίζεται. Σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλεται!
«Σε έχει φάει η τεμπελιά/ Είσαι τεμπέλης...»
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανε η παλιότερη γενιά, ήταν να βάζει ταμπέλες στα παιδιά για να «εξηγήσει» συμπεριφορές. Εκτός από τους γονείς όμως το έκαναν και οι δάσκαλοι! «Είσαι αδιάφορος», «Είσαι τεμπέλης γι' αυτό δεν θα τα καταφέρεις»...
Πριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Οι ετικέτες πληγώνουν βαθύτατα την αυτοπεποίθησή του και δυστυχώς, τις κουβαλάνε και στην ενήλικη ζωή τους.
«Είσαι άντρας εσύ... Μην κλαις!»
Tα περισσότερα αγόρια της γενιάς μας προκειμένου να μην θεωρηθούν λιγότερο «άνδρες», αναγκάζονταν να καταπίνουν τα συναισθήματά τους και να καταπιέζουν τον εαυτό τους. Αποτέλεσμα αυτού; Μεγάλωσαν και έγιναν άντρες που θεωρούσαν ότι πρέπει να είναι «σκληροί» και αλύγιστοι στις στενοχώριες. Οποιοδήποτε συναίσθημα ήταν ένδειξη αδυναμίας...
Ευτυχώς όμως όσο περνάνε τα χρόνια αφήνουμε πίσω αυτές τις παρωχημένες απόψεις... Γιατί ξέρουμε. Ξέρουμε ότι και οι άντρες πονάνε. Και τα αγόρια κλαίνε. Και αν δεν αγκαλιάσουμε εμείς τα συναισθήματά τους, τότε θα γίνουν θηλιά και θα τα πνίξουν.
Θέλοντας και μη, είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε λάθη ως γονείς. Ας κάνουμε όμως άλλα... Λάθη που δεν θα τραυματίζουν ανεπανόρθωτα ένα παιδί, ούτε θα του δημιουργούν ανασφάλειες και πόνο.
