Η φωτογράφος Felicia Simion παλεύοντας και η ίδια με το «τέρας» της επιλόχειου κατάθλιψης, θέλησε να ρίξει φως σ' αυτή την σκοτεινή πλευρά της μητρότητας, φωτογραφίζοντας και καταγράφοντας τόσο τη δική της, όσο και άλλες μαρτυρίες μαμάδων, προκειμένου να βοηθήσει όλες τις γυναίκες που το έχουν ανάγκη.
Μέσα από αυτές τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις, καταλαβαίνουμε ότι καμιά γυναίκα ούτε είναι, ούτε πρέπει να νιώθει μόνη σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.
Felicia Simion: η κόρη μου με αποκάλεσε «μαμά» για πρώτη φορά όταν ήταν 2 χρονών
«Δύο μήνες αφότου γέννησα την Aurora, διαγνώστηκα με επιλόχειο κατάθλιψη. Επί δύο χρόνια, επισκέφτηκα οκτώ ψυχιάτρους, νοσηλεύτηκα τρεις φορές, δοκίμασα εννέα ψυχιατρικές θεραπείες και ταξίδεψα στην Οξφόρδη και τη Μαδρίτη για να εναποθέσω τις ελπίδες μου σε μια πειραματική θεραπεία για την κατάθλιψη. Το όνομά μου είναι Felicia και η κόρη μου με αποκάλεσε "μαμά" για πρώτη φορά όταν ήταν 2 ετών και 2 μηνών.
Η επιλόχειος κατάθλιψη με διέλυσε και με έκανε να αμφισβητήσω την κρίση μου και να επιθυμώ να είμαι κάτι άλλο ή να μην υπάρχω καθόλου. Ήθελα να είμαι αυτή η μαμά. Μαμά με κεφαλαίο "Μ". Μαμά που ξέρει τα πάντα, μπορεί να κάνει τα πάντα, υποφέρει τα πάντα. Μαμά που ξεχνάει τον εαυτό της για το παιδί της. Η μαμά από τις διαφημίσεις, η μαμά από τα παραμύθια, η μαμά του Instagram...»
Alma Epifan: τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζομαι τη μαμά μου
«Δεν μπορώ πλέον να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο με το μωρό μου. Με το ζόρι τον κοιτάζω. Νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να του δώσω. Νιώθω ντροπή και ενοχές και δεν ξέρω γιατί ζω πια. Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζομαι τη μαμά μου. Θέλω να με αγκαλιάσει, να γίνει μάρτυρας του πόνου μου, να απαλύνει τον πόνο μου. Αλλά η μαμά μου δεν είναι εδώ. Ξαναγίνομαι παιδί. Αγκαλιάζω τον D., ο ίδιος κουρασμένος και φοβισμένος.
Οι μέρες περνούν, ποτισμένες με φόβο. Ο D. είναι τώρα μητέρα και πατέρας για μένα και το μωρό μας. Κοιμάται με το μωρό, το ταΐζει, κάθεται δίπλα μου, ήρεμος και με κατανόηση, ενώ εγώ κλαίω όπως δεν έχω ξανακλάψει ποτέ».
Lavinia Udrea: ένιωθα άδεια, σαν να μην είχα κρατήσει τίποτα για τον εαυτό μου
«Μέσα σε λίγους μήνες μετά τη γέννα, έχασα τη φωνή μου, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στις καθημερινές δραστηριότητες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ένιωθα ότι περνούσα όλη μου τη μέρα θηλάζοντας- αυτός ο νέος ρόλος ήταν τόσο παράξενος! Από γυναίκα καριέρας πέρασα στο να κάθομαι σε ένα μέρος για ώρες και να κρατάω ένα μωρό στο στήθος μου για να συνεχίσει να θηλάζει.
Ένιωθα τρομοκρατημένη από τη σκέψη ότι αν δεν εστίαζα όλη την προσοχή μου στο κοριτσάκι μου, θα πέθαινε! Αυτή η σκέψη δεν ήταν τυχαία- η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου έχασε ένα μωρό εξαιτίας του συνδρόμου αιφνίδιου θανάτου. Στον καθρέφτη παρατηρούσα πως έχανα το χρώμα μου, τα μαλλιά μου έπεφταν και έδειχνα πάντα θλιμμένη, με μαύρους κύκλους. Συνειδητοποίησα ότι, γεννώντας αυτό το καταπληκτικό κοριτσάκι, είχα βάλει όλη μου την ενέργεια, όλο μου το πνεύμα και ό,τι καλύτερο είχα... και τώρα ένιωθα άδεια, σαν να μην είχα κρατήσει τίποτα για τον εαυτό μου.»
Diana Vasiliu: πίστευα ότι κατέστρεψα τη ζωή του μωρού μου για πάντα
«Ήξερα ότι η μητρότητα είναι απαιτητική, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο σε όλα τα επίπεδα. Όλοι θέλουν να μάθουν πώς είναι το μωρό, οπότε σταματάς να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω ποια είμαι, τι κάνω στη ζωή μου και ότι δεν ανήκω πια στον εαυτό μου. Πίστευα ότι τα κάνω όλα λάθος. Ότι δεν είμαι αρκετή. Ότι κατέστρεψα τη ζωή του μωρού για πάντα. Η κούραση, η απογοήτευση και το άγχος δημιούργησαν ένα τέρας που έβγαινε από μέσα μου όλο και πιο συχνά.
Δεν ήξερα ότι μπορούν να υπάρξουν τόσες ακραίες καταστάσεις που θα μπορούσα να αντέξω. Γαντζώθηκα απεγνωσμένα σε οτιδήποτε θα με έκανε να νιώσω καλύτερα: βόλτες με την κόρη μου και ασκήσεις αναπνοής. Λίγα λεπτά διαφυγής με το ποδήλατο. Και, τέλος, όταν ήμουν σε θέση να το κάνω, θεραπεία.»
Sima Niculescu: πώς μπορώ να αισθάνομαι λύπη για κάτι που ευχήθηκα;
«Ξαφνικά υπάρχουν δύο ξένοι στο σπίτι μου. Ο ένας είναι μικροσκοπικός, κλαίει, κοιμάται, κλαίει. Ο δεύτερος με κοιτάζει στον καθρέφτη. Ποιον φοβάμαι περισσότερο; Πώς μπορώ να αισθάνομαι λύπη για κάτι που ευχήθηκα;
"Συγχαρητήρια! Είσαι πάλι έγκυος;" - με ρώτησε μια γειτόνισσα. Η κόρη μου ήταν δύο μηνών. "Όχι, μόλις γέννησα". Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να πω ότι "γέννησα". 'Εκανα καισαρική. Άλλες γυναίκες γεννούν, το δικό μου μωρό το έβγαλαν από μέσα μου. Δεκαοκτώ ώρες τοκετού και δεν είχα καμία αξία. Για πολλούς μήνες δεν είχα. "Είμαι μόνο μια μητέρα τώρα. Αυτό είναι όλο". Πόσο άχρηστη ένιωθα! Είχα άγχος να βγω έξω, άγχος να μείνω μέσα, άγχος ότι θα ξυπνήσει ξανά και θα κλάψω πάλι από τον πόνο ενώ τη θήλαζα. Χρειάστηκε μια πανδημία για να γνωρίσω και τους δύο ξένους».
Πηγή: boredpanda.com
