Σήμερα το πρωί μπήκα στο δωμάτιο του 6χρονου γιου μου και τον βρήκα να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, με δάκρυα στα μάτια. Τον τράβηξα στην αγκαλιά μου, τον ρώτησα τι συμβαίνει και η απάντησή του έκανε την καρδιά μου χίλια κομμάτια: «Μαμά, είμαστε άρρωστοι τόσο καιρό... Γινόμαστε καλά για μια μέρα και μετά αρρωσταίνουμε πάλι από την αρχή…». Και είχε δίκιο.
Τα αγόρια μας ξεκίνησαν σχολείο φέτος - ο μεγάλος νηπιαγωγείο και ο μικρός προνήπιο. Τους τελευταίους δύο μήνες, δεν έχουν σταματήσει να αρρωσταίνουν! Είναι μονίμως με συνάχι και βήχα και βδομάδα παρά βδομάδα έχουν είτε πυρετό, είτε ωτίτιδα, είτε γαστρεντερίτιδα.
Μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού τις μέρες που ήταν τελείως καλά από τότε που μπήκε ο χειμώνας και έμαθα από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά που πηγαίνουν σχολείο...
Η αλήθεια είναι πως με είχαν προειδοποιήσει φίλοι με μεγαλύτερα παιδιά ότι θα συνέβαινε αυτό αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι. Έχουμε αφήσει πίσω όλες τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, σταματήσαμε τις επισκέψεις στους παππούδες, δεν βλέπουμε φίλους κι έχουμε κλειστεί σπίτι με τις αρρώστιες να ανακυκλώνονται χωρίς σταματημό.
Το σπίτι μας είναι αφημένο στην τύχη του καθώς προσπαθώ να φροντίσω δύο άρρωστα παιδιά, ενώ παράλληλα κολλάμε εναλλάξ εγώ και ο μπαμπάς τους. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, προσπαθώ να μην αφήνω πίσω την δουλειά μου ενώ τρέχουν και οι δουλειές του σπιτιού.
Κάθε φορά που περνάει ένα 24ωρο χωρίς μύξες, βήχα και εμετούς, παίρνω βαθιά ανάσα ανακουφισμένη και σκέφτομαι πως επιτέλους θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη ρουτίνα μας. Δεν προλαβαίνω να χαρώ, όμως, και κάποιος ανεβάζει (ξανά!) πυρετό μέσα στη νύχτα.
Αυτός ο χειμώνας δοκιμάζει πραγματικά την αντοχή μου, όπως και πολλών άλλων γονιών. Ξέρω, όμως, ότι δεν έχω άλλη επιλογή από το να βάλω το κεφάλι κάτω και να συνεχίσω γιατί αυτό ακριβώς κάνουμε εμείς οι μαμάδες. Κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτό, σωστά;
Πηγή: herviewfromhome.com
