«Ήταν σαν να γιατρεύτηκα σε μια νύχτα!»
«Όταν έχεις μεγαλώσει με τόσους πολλούς περιορισμούς, όχι μόνο λόγω της αναπηρίας σου, αλλά κυρίως λόγω της αντιμετώπισής σου ως παιδί κατώτερου θεού, είναι δύσκολο να πάρεις αποφάσεις που θα σου αλλάξουν την καθημερινότητα. Αλλά εάν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και σε στηρίζουν, σύντροφο και οικογένεια, οφείλεις στον εαυτό σου να κυνηγάς τα όνειρά σου χωρίς φόβο.
Όταν αποφάσισα να γίνω μητέρα με πλημμύρησαν ένα τεράστιο άγχος κι ένας μεγάλος ενθουσιασμός. Όταν τελικά έγινα, ήταν σαν να γιατρεύτηκα σε μια νύχτα. Όχι επειδή λύθηκαν τα προβλήματά μου, αλλά επειδή ένιωσα πιο δυνατή από ποτέ. Δυστυχώς, η καθημερινότητα στις πόλεις μας είναι πολύ δύσκολη για μια μαμά σε αμαξίδιο και συχνά νιώθεις πιο περιορισμένη και αποκλεισμένη από πριν. Την ίδια στιγμή, πρέπει να εξηγείς διαρκώς στο παιδί σου γιατί δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα ή να πας παντού μαζί του. Ευτυχώς, δεν έχεις την πολυτέλεια να νιώσεις αβοήθητη γιατί πρέπει να βοηθήσεις το σπλάχνο σου. Είσαι ΑΜΕΑ, αλλά πρωτίστως είσαι γονιός και πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου το παράδειγμα ενός ανθρώπου που δεν το βάζει κάτω.» – Έλενα, 33 ετών
«Όλες οι μαμάδες συναντούν δυσκολίες, λιγότερο ή περισσότερο»
«Είμαι κωφάλαλη εκ γενετής και, αν και πλήρως εξοικειωμένη με την αναπηρία μου, η σκέψη να κάνω παιδί μου προκαλούσε πάντα ταχυπαλμία. Τι θα γινόταν αν του συνέβαινε αυτό που συνέβη σε μένα; Και αν όχι, πώς θα ένιωθε μεγαλώνοντας, καθώς θα συνειδητοποιούσε ότι η μαμά του είναι διαφορετική από τις άλλες σε κάποιο βαθμό;
Δόξα τω Θεώ, έχω ένα υπέροχο σύζυγο που δεν μου επέτρεψε ποτέ να βράσω στο ζουμί/ μου με τέτοιες σκέψεις. Κάναμε δύο παιδιά, μεγάλωσαν μια χαρά και κανένα δεν επαλήθευσε τους φόβους μου. “Όλες οι γυναίκες τα βρίσκουν σκούρα κάπου κάπου με τη μητρότητα, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο”, μου είχε πει, “και δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες ή τις αδυναμίες τους”. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχε απόλυτο δίκιο. Η θετική του σκοπιά με γέμισε αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία και προχωρήσαμε χωρίς άλλη κουβέντα. Οι δυσκολίες της μητρότητας είναι αρκετές, αλλά δεν ένιωσα ποτέ μόνη μου απέναντί τους. Τα παιδιά μου, μεγαλώνοντας έγιναν οι καλύτεροι σύμμαχοί μου. Όταν τα έχω δίπλα μου, ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.» – Βασιλική, 45 ετών
«Για το παιδί σου είσαι μια σούπερ-ηρωίδα»
«Δεν είχα ποτέ μου αμφιβολίες ότι μια μέρα θα γινόμουν μητέρα γιατί οι ίδιοι οι γονείς μου με μεγάλωσαν έτσι ώστε να μη νιώθω “λιγότερη” επειδή δεν βλέπω όπως όλοι, με τα μάτια του προσώπου. Παρ’ όλ’ αυτά, πέρασα και περιόδους που δεν είχα τόση πίστη στον εαυτό μου. Ευτυχώς, τους είχα δίπλα μου να μου δίνουν την ώθηση που χρειαζόμουν, να μου λένε πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.
Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι κι εγώ το ίδιο δυνατή για το παιδί μου, όταν με το καλό γίνω μαμά. Σήμερα ο γιος μου είναι 6 ετών και νιώθω ότι στα μάτια του είμαι μια σούπερ-ηρωίδα. Μου το λέει κιόλας καμιά φορά και η κοινή μας εμπειρία έχει διαμορφώσει ήδη τον χαρακτήρα του. Από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μαμά του είναι λίγο διαφορετικές από των άλλων, αλλά και πόσο αφιλόξενος και δύσπρόσιτος είναι ο κόσμος για ανθρώπους με κάθε είδους αναπηρία, ο μικρός έχει αναπτύξει μια φοβερή ενσυναίσθηση. Νοιάζεται για όλους και για όλα και είμαι ήδη πολύ περήφανη. Και για ‘κείνον και για μένα!» – Κορίνα, 29 ετών
