Το κοριτσάκι μου έγινε κιόλας 2 χρονών κι έχω τρελαθεί.
Πότε ήταν μια σταλίτσα μέσα στα χέρια μου, πότε έγινε ολόκληρο ανθρωπάκι ούτε το κατάλαβα. Σαν χθες μου φαίνεται που έβγαζε μόνο κραυγούλες και τώρα δεν βάζει γλώσσα μέσα το άτιμο. Λέει, λέει, λέει και ό,τι ακούσει το τσιμπάει αμέσως και στο ξαναπετάει σε ανύποπτο χρόνο.
Αν μου έλεγες ότι εκείνο το τρισχαριτωμένο μωρό θα γινόταν ακόμα πιο χαριτωμένο μεγαλώνοντας, δεν θα το πίστευα με τίποτα. Κι όμως, έτσι ακριβώς έγινε. Στην αρχή ήταν τα χαμόγελα και τα γέλια που με σκλάβωσαν κανονικά. Μετά ήταν κάθε τι καινούργιο που έκανε απ’ το να πιάνει πράγματα με τα χεράκια του μέχρι τα μπουσουλήματα και τα πρώτα του βηματάκια.
Αλλά όταν είπε τις πρώτες του λεξούλες, εκεί ήταν που το ερωτεύτηκα απ’ την αρχή. Κάτι γίνεται όταν αρχίζει το παιδί σου να επικοινωνεί μαζί σου με όλο και πιο γνώριμους σε σένα τρόπους. Το νιώθεις ακόμα πιο κοντά σου και ανυπομονείς για την επόμενη λέξη και μετά την πρώτη φράση, την πρώτη φορά που θα σου αντιμιλήσει κ.ο.κ. Ναι, ακόμη και η πρώτη φορά που θα σου αντιμιλήσει είναι τόσο γλυκιά που δεν μπορείς να κρατήσεις την αυστηρή σου φάτσα ούτε δευτερόλεπτο. Σου παίρνει τον αέρα και δεν το καταλαβαίνεις…
Είναι αλήθεια ότι η μικρούλα μου μίλησε σχετικά γρήγορα και τώρα που έφτασε τα 2 λέει ήδη πάρα πολλά. Το καλύτερο όμως δεν είναι αυτό. Ούτε ότι πολλά από αυτά που λέει τα λέει και σωστά. Το καλύτερο απ’ όλα είνα αυτά που κάνει λάθος. Όταν ακούω να λέει «τολομπούντα» αντί για «κωλοτούμπα» και «παπαλάδα» αντί για «πορτοκαλάδα» λιώνω στην κυριολεξία και την ρωτάω ξανά και ξανά για να το ακούω μέχρι να βαρεθώ.
Η τρέλα όμως είναι όταν μιλάει στο τηλέφωνο. Όχι μόνο στο κανονικό, που της δίνουμς καμιά φορά τον παππού και τη γιαγιά αλλά σε οτιδήποτε επιλέγει να χρησιμοποιήσει ως τηλέφωνο. Γιατί, τι να κάνει το παιδί, όταν βλέπει εμας με ένα τηλέφωνο στο χέρι όλη την ώρα… μετά τα πάντα μπορούν να γίνουν τηλέφωνο από ένα κομμάτι παζλ μέχρι μια κουτάλα. Βάζι λοιπόν το «τηλέφωνο» στο αυτί και αρχίζει να μιλάει μόνη της. Ασταμάτητα. Μόνο εγώ σταματάω ό,τι και αν κάνω για να την απολαύσω.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το λέω, αλλά το ζουζούνι μου τα λέει τόσο χαριτωμένα που δεν θέλω να τελειώσει αυτή η περίοδος. Και ειδικά τα λαθάκια της, είναι τόσο γλυκούλικα που σχεδόν δεν θέλω να τα πει ποτέ σωστά. Ή τουλάχιστον, να καθυστερήσει λίγο η επόμενη φάση που θα μιλάει κανονικά σαν κι εμάς.
Αν και είμαι σίγουρη ό,τι και τότε θα κάνει πράγματα θα με τρελαίνουν και δεν θα θέλω να τα σταματήσει. Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, βλέπετε, που θέλεις να παγώσεις τον χρόνο για να τα χορτάσεις. Τα γλυκούλια!
