Αυτή η μαμά αντιμετώπισε την άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όταν μια μέρα ένα παιδάκι χτύπησε το δικό της, αλλά η μαμά του επέλεξε να… κάνει την πάπια.
«Το 4χρονό μου δεν είναι το πιο ήσυχο παιδί του κόσμου, αλλά έχω την τύχη να μην τσακώνεται εύκολα με άλλα παιδάκια και όταν κάτι δεν του αρέσει, να το λέει πρώτα σε μένα και να το προσπερνάμε μαζί.
Της το έμαθα αυτό όταν χτύπησε ένα παιδάκι στην παιδική χαρά επειδή της είχε πάρει το παιχνίδι της… Θυμάμαι την πήρα παραδίπλα κι αφού την ηρέμησα, πήγαμε στο άλλο παιδάκι και την μαμά του και ζητήσαμε συγνώμη. Του αφήσαμε μάλιστα το παιχνίδι να παίξει όσο ήθελε – μιλάμε για 5-10 λεπτά προφανώς – κι έτσι η μικρή πήρε ένα απλό μάθημα για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται όταν βρίσκεται σε έναν χώρο με άλλα παιδάκια και τις μαμάδες τους.
Αυτό έκανα εγώ και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν δεκάδες τρόποι να δώσεις στο παιδί σου το καλό παράδειγμα και να αποτρέψεις την επανάληψη κάποιων κακών συμπεριφορών που δεν είναι αποδεκτές σε καμία ηλικία. Υπάρχουν όμως κάποιες μανάδες που δεν θέλουν να κοπιάσουν γι’ αυτά τα πράγματα κι αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα.
Πέρσι τέτοιο καιρό, είμασταν στην πλατεία της γειτονιάς και είχα χάσει τη μικρούλα μου απ’ τα μάτια μου. Κάποια στιγμή, ακούω τη φωνούλα της να σπαράζει και τη βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου κλαμένη και αναστατωμένη. Ωχ, σκέφτηκα, ποιος ξέρει τι βλακεία έκανε και χτύπησε.
Κι όμως, η μικρή δεν είχε χτυπήσει μόνη της. Την είχε χτυπήσει ένα άλλο παιδάκι γνωστό στη γειτονιά για τις επιθετικές του τάσεις. Αφού ηρέμησα την κόρη μου έψαξα να βρω τη μαμά του παιδιού, να της πως τι συνέβη μην τυχόν και το είχε χτυπήσει κι η δικιά μου και δεν μου το είχε πει. Όταν τη βρήκα, εκείνη έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Το παιδί της έπαιζε παραδίπλα κι αυτή αδιαφόρησε εντελώς για όσα της είπα – και για το παιδί μου φυσικά. Μόνο μου πεταξε ένα “παιδιά είναι μωρέ, τι περιμένετε;” κι αυτό από υποχρέωση.
Έδωσα τόπο στην οργή, για να μη δώσω και λάθος μηνύματα στην κόρη μου, αλλά κατάλαβα τότε γιατί το παιδί της συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται από τόσο μικρή ηλικία.
Και κατάλαβα ότι εκεί έξω δεν λίγες οι μανάδες που:
Νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους: αφήνουν το παιδί τους να κάνει ότι γουστάρει χωρίς καμία επιτήρηση ή καθοδήγηση (ή επίπληξη αν κάνει κάτι που δεν πρέπει). Έτσι εξασφαλίζουν ότι το παιδί δεν θα τους ενοχλήσει ποτέ κι εκείνες θα πίνουν αραχτές το καφεδάκι τους, μόνες ή με άλλες ομοϊδεάτισες.
Δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους τι ειναι σωστό και τι λάθος: δεν κάνουν τον κόπο να αρπάξουν την ευκαιρία να μετατρέψουν ένα δυσάρεστο περιστατικό σε μάθημα για το παιδί. Έτσι, το παιδί τους δεν αποκτά καθαρό κανένα κριτήριο και δεν αναπτύσσει κανέναν αυτοέλεγχο, ώστε να μην πέδφτει διαρκώς στις ίδιες λάθος συμπεριφορές που, αργά ή γρήγορα, θα του κοστίσουν.
Δεν νοιάζονται για τα άλλα παιδιά: υπάρχει μόνο το παιδί τους στον κόσμο και κανένα άλλο δεν τους ενδιαφέρει αν έκλαψε, αν πόνεσε, αν χτύπησε κ.ο.κ. Εντάξει, καταλαβαίνω μια μάνα που πάνω απ’ όλα νοιάζεται για το μικρό της, αλλά λίγη ανθρωπιά βρε αδερφέ! Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη όλων μας, να κάνουμε όλον τον κόσμο μια μεγάλη αγκαλιά για ‘κείνα και όχι να κλεινόμαστε ο καθένας στο καβούκι του.
Είναι απλώς γαϊδούρες: ό,τι και να τους πεις, όχι μόνο δεν κοκκινίζουν από ντροπή, αλλά σε γράφουν κανονικά και συνεχίζουν τα γελάκια με τις κολλητές τους. Με λίγα λόγια, δεν έχει καν νόημα να τους απευθύνεις τον λόγο.
Δυστυχώς, απ’ τα παιδιά τους θα το βρουν, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά για να τους μάθουν ποιο είναι το σωστό. Πόσο μάλλον που δεν το γνωρίζουν ούτε εκείνες.»
