«Έχετε νιώσει ποτέ τόσο πελαγωμένη από την καθημερινότητα με το – ένα – παιδί σας που σκεφτήκατε πώς είναι δυνατόν να τα καταφέρνουν καλύτερα οι γυναίκες που έχουν δύο ή περισσότερα παιδιά;
Αν ναι, τότε σας έχω την απάντηση.
Έχουν αποδεχθεί ότι καμία μαμά δεν τα καταφέρνει στον βαθμό που νομίζουν οι υπόλοιπες, όσο χαλαρή κι αν φαίνεται απ’ έξω. Μέσα της, είναι το ίδιο μπερδεμένη, εξουθενωμένη και μπουχτισμένη.
Απλώς, οι μαμάδες που έχουν πολλά παιδιά, έχουν την εμπειρία να γνωρίζουν πότε αντιμετωπίζουν μια αληθινή κρίση και πότε μπορούν να αφήσουν την κατάσταση να εκτονωθεί μόνη της – μια υστερική έξαρση στη μέση του σούπερ μάρκετ π.χ. Επιπλέον, τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν μάθει να απασχολούν τα μικρότερα αφήνοντας τη μαμά να κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη.
Με λίγα λόγια, δεν έχουν καμία υπερδύναμη και κανένα μαγικό φίλτρο. Κι ούτε πιστεύουν πια πως τους χρειάζεται. Έχουν συμβιβαστεί με τις καθημερινές τους αστοχίες και παραλείψεις και ξέρουν πώς να φροντίζουν για όσα είναι αληθινα σημαντικά.
Ξέρουν πώς ο αντικειμενικός στόχος δεν είναι να είσαι η τέλεια μαμά, αλλά η μαμά που μαθαίνει απ’ τα λάθη της και γίνεται καλύτερη μέρα με τη μέρα, δίνοντας ταυτόχρονα την αγάπη και τη θαλπωρή της απλόχερα στα μικρά της.
Βλέπετε, είχα κι εγώ την ίδια απορία στο πρώτο μου παιδί, αφού είχα χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου την ώρα που η κολλητή μου έπαιζε τα τρία αξιολάτρευτα τερατάκια της στα δάχτυλα. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα.
Μετά έκανα το δεύτερο και το τρίτο και μπήκα στο νόημα. Δεν γίνεσαι καλή μαμά αυτόματα με το να αραδιάζεις παιδιά και να μαζεύεις εμπειρία. Γίνεσαι καλή μαμά μόλις σταματήσεις να κυνηγάς ένα ιδανικό πρότυπο μητέρας και αρχίσεις να απολαμβάνεις το θείο δώρο σου όσο περισσότερο γίνεται. Μόλις βάλεις σε προτεραιότητα τα ουσιαστικά και πετάξεις όλα όσα γίνονται για το θεαθήναι.
Πλέον είμαι μια μαμά με 5 παιδιά και καμία υπερδύναμη. Δεν είχα ποτέ μου κι ούτε τη χρειάστηκα.
Ούτε κουλ μαμά είμαι, ούτε ξέρω τι θα μου ξημερώσει με το μικρό μου απλως και μόνο επειδή τα πέρασα ήδη 4 φορές. Είμαι όμως έτοιμη να αφήσω τα πιάτα στο νεροχύτη για την επομένη κι αντί να τα πλύνω να βοηθήσω ένα απ’ τα παιδιά μου με τα μαθήματά του ή να ακούσω τον καημό του ή να παίξω μαζί του το αγαπημένο μας παιχνίδι.
Είμαι σίγουρη ότι όλες έχετε δει μια μαμά με ένα μάτσο κουτσούβελα που σας φάνηκε υπερβολικά άνετη, έως και ατσαλάκωτη, την ώρα που εσείς θα μπορούσατε να εκραγείτε αν δεν ήταν η τόση κούραση. Ίσως να ήμουν κι εγώ αυτή που σας αναστάτωσε.
Αν σας ξανασυμβεί, σας παρακαλώ να μην επηρεαστείτε στο ελάχιστο. Δεν έχει τίποτα το διαφορετικό από εσάς. Έχει απλώς συνειδητοποιήσει ότι η μητρότητα είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, αλλά γεμάτο εμπειρίες που αξίζει να βιώνεις όπως έρχονται και ν’ απολαμβάνεις την κάθε στιγμή και την κάθε δοκιμασία του.
Με λίγα λόγια, έκανε μια κρίσιμη επιλογή: επέλεξε να νιώθει άνετα μέσα στο δικό της μοναδικό και υπέροχο χάος.»
