Αυτό το πρόβλημα αντιμετώπισε κι αυτή η ανύπαντρη μητέρα με τον γιο της, και μοιράζεται μαζί μας τον τρόπο που το διαχειρίζεται:
«Όταν ήμουν νέα, ήμουν πάρα πολύ παρορμητική και ελαφρώς ονειροπαρμένη, ειδικά όσον αφορά τον “αληθινό έρωτα”. Κάπως έτσι βρέθηκα έγκυος απ’ τον λάθος άνθρωπο. Λάθος, όχι για όσα ζήσαμε πριν, αλλά για όσα έγιναν μετά. Η εγκυμοσύνη μου ήταν για ‘κείνον κατάρα κι έτσι, χωρίς καμία προειδοποίηση, εξαφανίστηκε μια μέρα απ’ τη ζωή μας (είχα αποφασίσει ότι θα κρατήσω το παιδί) χωρίς να πει κουβέντα.
Παρ’ όλ’ αυτά, είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου κι έτσι έφτιαξα τη ζωή μου και μαζί, ένα σταθερό σπιτικό για τον γιο μου.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν μετακομίσαμε σε καινούργια γειτονιά και ο μικρός άλλαξε σχολείο. Παρ’ ότι δεν δυσκολεύεται να κάνει παρέες και γνώρισε αμέσως τα παιδιά της γειτονιάς, κάποια στιγμή άρχισε να γυρίζει σπίτι κατσούφης και να μένει πολλές ώρες μόνος του. Δεν έβγαινε στην πλατεία να παίξει και δυσανασχετούσε για το σχολείο.
Γρήγορα κατάλαβα ότι κάποια παιδιά τον είχαν απομονώσει επειδή “δεν έχει μπαμπά” και του το χτυπούσαν όταν ήθελαν να τον πικάρουν. Ήταν κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί, αλλά το είχα πάντα στην άκρη του μυαλού μου. Έπρεπε, λοιπόν, να αναλάβω δράση για να δώσω στο παιδί μου τα κατάλληλα εφόδια, ώστε να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη κατάσταση με αυτοπεποίθηση και πυγμή.
Αρχικά, του μίλησα ανοιχτά για όλα όσα συνέβησαν και βρέθηκε να μεγαλώνει σε μια οικογένεια που έχει μόνο μαμά. Του μίλησα για τη σχέση μου με τον πατέρα του: του εξήγησα πως ερωτευθήκαμε όταν ήμασταν πολύ νέοι, πως βρεθήκαμε ξαφνικά απέναντι στην προοπτική να γίνουμε γονείς, και πως, τελικά, ο μπαμπάς του αποφάσισε να φύγει μακριά.
Φρόντισα, βέβαια, να μην βάλω το παιδί στη θέση να κρίνει, αλλά να του δώσω να καταλάβει ότι μια ζεστή και αγαπημένη οικογένεια μπορεί να προκύψει, ακόμη και χωρίς να είναι όλα ρόδινα στο ξεκίνημα.
Κατόπιν, συζήτησα μαζί του το θέμα της “οικογένειας” και τι σημαίνει πραγματικά. Του εξήγησα ότι οικογένεια σημαίνει πολλά περισσότερα από μία μαμά και έναν μπαμπά, ότι αποτελείται από “υλικά” λιγότερο χειροπιαστά καιμπιο ουσιαστικά, εκφράζοντας την ελπίδα μου πως όλα αυτά τα νιώθει δίπλα μου – πως εγώ είμαι η οικογένειά του με όλη τη σημασία της λέξης.
Για να εμπεδώσει όλα όσα του είπα και να να μην ξανανιώσει «διαφορετικό» από τα άλλα παιδάκια, διαβάσαμε το υπέροχο «Οικογένεια είναι» της Κατρίνας Τσάνταλη από τις εκδόσεις Διόπτρα το οποίο μας βοήθησε πολύ. Διαβάζοντας το, κατάλαβε ότι η οικογένεια είναι ένα μέρος όπου αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάνε, σε φροντίζουν και σε προστατεύουν και όλα αυτά τα είχε ήδη. Εξίσου μας βοήθησαν και αρκετές ταινίες που αγγίζουν το συγκεκριμένο θέμα με ευαισθησία και καθαρή ματιά.
Το επόμενο βήμα μου, όμως, είναι και το πιο σημαντικό. Θέλω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη δυσάρεστη εμπειρία για να θωρακίσω τον πληγωμένο εγωισμό του γιου μου, ενθαρρύνοντάς τον να χτίσει έναν δυνατό χαρακτήρα.
Σκοπός μου είναι να μάθει να αντιμετωπίζει την καχυποψία ή την κακία των άλλων με θάρρος και πίστη στον εαυτό του και την οικογένειά του – δηλαδή, σε μένα. Επιπλέον, θέλω μέσα από αυτό να γίνει αληθινά μεγαλόψυχος και συμπονετικός, να κρίνει τους άλλους με ευαισθησία και ανεκτικότητα. Όχι, δηλαδή, όπως έκριναν εκείνον οι καινούργιοι του φίλοι, αδικώντας και πληγώνοντάς τον. Και φυσικά, να υπερασπίζεται όποιον βρεθεί σε παρόμοια θέση, χωρίς να υπολογίζει το κόστος – τι θα πει για ‘κείνον η “αγέλη”.
Κάπως έτσι, ο γιόκας μου θα πάψει να νιώθει “διαφορετικός” επειδή δεν έχει μπαμπά, όπως του είπαν. Και ταυτόχρονα, θα βάλει τις βάσεις για να γίνει ο ίδιος ένας καλός μπαμπάς στο μέλλον, όποια κι αν είναι η μορφή της οικογένειας που θα φτιάξει.»
