«Σήμερα μπήκα στο δωμάτιο του γιου μου-κυρίως από συνήθεια, αφού δεν είναι εδώ. Κοίταξα τον τακτοποιημένο χώρο, τα ρούχα που λείπουν και το άδειο γραφειάκι. Τα περισσότερα τα πήρε μαζί του στην επαρχία, όπου έφυγε για να σπουδάσει.
Δεν ήθελα να κλάψω, όμως, δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου. Είμαι τόσο χαρούμενη και περήφανη γιατί άνοιξε τα φτερά του και κυνηγάει το όνειρό του. Τον μεγαλώσαμε για να γίνει ανεξάρτητος. Ακόμα και από όταν ήταν παιδάκι, θέλω να πιστεύω, ότι του δώσαμε όλα τα εφόδια για να μπορεί να σταθεί μόνος του στα δυο του πόδια.
Καθώς, όμως, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού του με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις. Θυμήθηκα τα λουλούδια που έκοβε για να μου χαρίσει όταν ήταν 4 χρονών. Το πώς τον φρόντισα όταν έσπασε το πόδι του και έμεινε στο κρεβάτι σχεδόν ένα μήνα. Τα γέλια ακόμη και τους καυγάδες μας. Το σπίτι ήταν γεμάτο φωνές. Τώρα, είναι ήσυχο.
Τις αναμνήσεις μου συνόδευσαν οι αμφιβολίες. Έκανα αρκετά; Πέρασα αρκετό χρόνο μαζί του; Ήμουν καλή μαμά; Ξέρει πόσο τον αγαπάω; Και τώρα, τι γίνεται; Κάθε πότε του τηλεφωνώ; Κάθε πότε τον επισκέπτομαι, χωρίς να γίνω ενοχλητική;
Όταν ήταν μικρός, περίμενα πώς και πώς τη στιγμή να μεγαλώσει. Και να που ήρθε η ώρα και μου φαίνεται ότι ο καιρός πέρασε τόσο γρήγορα!
Προσπαθώ να μην είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Ξέρω ότι πρέπει να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα και να δημιουργήσω μια καινούρια ρουτίνα. Ίσως και να κάνω όλα όσα άφησα πίσω για να μεγαλώσω τον γιο μου. Ξαφνικά, όμως, τίποτα απ' όλα αυτά δεν μου φαίνεται σημαντικό.
Η μαμά μου συνήθιζε να λέει πώς όταν γινόμουν μητέρα θα καταλάβαινα τι σημαίνει να βλέπεις το παιδί σου να φεύγει από τη ''φωλιά''. Αυτή η στιγμή ήρθε και όντως κατάλαβα.»
Ελεύθερη Μετάφραση: herviewfromhome.com
