«Συνήθιζα να τον παίρνω αγκαλιά κάθε πρωί στις 5, όταν έκλαιγε και με ζητούσε.
Έσερνα το κουρασμένο μου κορμί στην κούνια του, τον νανούριζα και τον έπαιρνα μαζί μου στο κρεβάτι.
Τον άφηνα να κοιμηθεί μαζί μου και να κουρνιάσει στο στήθος μου.
Θα περνούσα ώρες κάθε πρωί απλώς να τον βλέπω να ανασαίνει. Θα του φιλούσα το μέτωπο και θα τον αγκάλιαζα με αγάπη.
Ξαφνικά, όμως, έφτασε ένα πρωί που κοιμόταν ήσυχος στην κούνια του και δεν χρειαζόταν πια την αγκαλιά μου.
Συνήθιζα να τον κρατάω στην αγκαλιά μου για να κοιμηθεί. Χρειαζόταν την μυρωδιά μου. Ήθελα όμως να κοιμάται στην κούνια του.
Και ξαφνικά μια μέρα το έκανε. Κοιμήθηκε ήσυχα στο κρεβατάκι του.
Παρόλο που είναι το δεύτερο παιδί μου, ξεχνάω πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.
Πόσο γρήγορα πακετάρονται τα μωρουδιακά ρούχα.
Πώς το αντανακλαστικό χαμόγελο γίνεται αληθινό.
Πώς το μητρικό γάλα και οι φόρμουλες δίνουν τη θέση τους στη στερεά τροφή.
Πώς κάποια στιγμή τα μικρά μας κοιμούνται συνεχόμενα όλο το βράδυ.
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα...
Και θυμάμαι να θέλω να κοιμάμαι και εγώ ήσυχα τα βράδια και να έχω λίγο χρόνο για να συγυρίσω το σπίτι αντί να κρατάω τον γιο μου όλη μέρα.
Αλλά σήμερα που κοίταξα τον μικρό μου συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τον είχα αγκαλιά στο κρεβάτι μου. Μου λείπει πάρα πολύ...
Τον τελευταίο καιρό μου λείπει να έχω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Ξέρω όμως ότι θα έρθει και αυτή η στιγμή και τότε θα μου λείπει πάλι ο χρόνος με το παιδί μου.
Θέλω να ρουφήξω κάθε στιγμή με τον γιο μου γιατί ο χρόνος περνάει γρήγορα. Δεν θα σκεφτώ καθόλου το μέλλον αλλά θα απολαύσω το τώρα.»
Ελεύθερη μετάφραση από messyfootprints.com
