«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπούσα τα παιδιά και ήθελα μια μέρα να γίνω κι εγώ μαμά. Ακόμη και στα ανέμελα χρόνια της νιότης μου, τότε που παντρολογήματα και οικογένειες σου μοιάζουν πράγματα μακρινά, εγώ το είχα στην άκρη του μυαλού μου.
Κάπως έτσι, βρέθηκα με τον άνθρωπο που πίστευα ότι είναι ο ιδανικός σύντροφος για να χτίσω το σπιτικό των ονείρων μου.
Δυστυχώς, έκανα λάθος και ύστερα από έναν ταραχώδη γάμο που έληξε πολύ άσχημα, βρέθηκα μόνη, απελπισμένη και σε ηλικία που δεν μου επέτρεπε να κάνω όνειρα. Μπορούσα ακόμη να κάνω παιδιά, αλλά δεν είχα πια το κουράγιο να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο – φοβόμουν κιόλας μετά απ’ όσα πέρασα.
Ευτυχώς, είχα πάντα δίπλα μου την αδερφη μου, το στήριγμά μου. Ήταν εκείνη που με κράτησε όρθια όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια, αλλά και μετά, όταν “έπεσα” κι ένιωθα πως δεν θα ξανασηκωνόμουν ποτέ. Δίπλα της, όμως, όχι μόνο σηκώθηκα, αλλά βρήκα και την ευκαιρία να ζήσω το όνειρό μου – να γίνω κι εγώ μάνα.
Όχι να κάνω δικά μου παιδιά, αλλά να γίνω μια δεύτερη μάνα για τα τρία αξιαγάπητα, πανέμορφα και χαρισματικά ανιψάκια μου. Κι ένιωσα πραγματικά σαν να μου έκανε η ζωή ένα δώρο με όλη αυτή τη δοκιμασία. Σαν να έπρεπε να περάσω διά πυρός και σιδήρου ώσπου να βρω αυτό που θα έδινε ουσιαστικό νόημα στη ζωή μου.
Το βρήκα, όμως, κι αυτό είναι που μετράει στο τέλος. Δίπλα στην αδερφή μου, τον υπέροχο γαμπρό μου και τα παιδιά τους, έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια. Και το έζησα κι εγώ, αφού με δέχτηκαν στην αγκαλιά τους με τόση ζεστασιά που δακρύζω κάθε φορά που το περιγράφω.
Από εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τους το ανταποδώσω. Να γίνω ισότιμο μέλος και αφού δεν ήμουν πια παιδί, να γίνω η καλύτερη θεία του κόσμου, να είμαι δίπλα στ’ ανίψια μου για ότι χρειαστούν και να βοηθήσω τους γονείς τους να τα μεγαλώσουν, όπως θα μεγάλωνα τα δικά μου παιδιά.
Κάπως έτσι, ξαναβρήκα τον εαυτό μου, το κουράγιο και τη δίψα μου για ζωή και τα αφιέρωσα όλα στ’ αγγελούδια μου που μου χάρισαν στιγμές ομορφότερες απ’ οτιδήποτε κι αν είχα ποτέ φανταστεί. Και συνεχίζουν να μου χαρίζουν κι ας μεγάλωσαν και δεν περνάνε πια τον χρόνο τους με μας τους “γέρους”.
Μάλιστα, ο μεγάλος ετοιμάζεται να κάνει την αδερφή μου κι εμένα γιαγιάδες. Σκέφτομαι καμιά φορά αν υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία από αυτήν που νιώθω και απαντώ στον εαυτό μου με μια εικόνα: εγώ να κρατάω στην αγκαλιά μου το καινούργιο μου ανίψι… το εγγονάκι μου.»
