«Για τους περισσότερους, η έναρξη της καραντίνας σήμαινε ότι θα μείνουν στο σπίτι, μόνοι, με τους συντρόφους ή με τις οικογένειές τους. Δύσκολο να μην μπορείς να δεις τους παππούδες – ειδικά για τα παιδιά – αλλά πρώτον, ήταν για το καλό τους και δεύτερον, να είσαι αποκλεισμένη στο σπίτι με τον σύντροφο και τα παιδιά σου δεν είναι δα και τόσο τραγικό.
Για μένα, πάλι, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά αφού, λίγο πριν αρχίσει η καραντίνα, η πεθερά μου ήρθε να μείνει για λίγο μαζί μας στην Αθήνα. Με λίγα λόγια, όταν ανακοινώθηκαν οι απαγορεύσεις και οι νέοι όροι για τη μετακίνησή μας, εκείνη δεν προλάβαινε να επιστρέψει στο χωριό κι έτσι εγκλωβίστηκε εδώ μαζί μας. Κι εγώ εγκλωβίστηκα μαζί της, στο ίδιο μου το σπίτι.
Όχι ότι έχω κάτι με την πεθερά μου. Σε γενικές γραμμές είναι μια γυναίκα που δεν ενοχλεί και δεν πιέζει να γίνει το δικό της. Απλώς, δεν είχα ποτέ το χρόνο και τις αφορμές να χτίσω μια πιο ζεστή σχέση μαζί της, πέρα απ’ τα τυπικά. Γι’ αυτό και η προοπτική του εγκλεισμού της οικογένειας στο σπίτι φάνταζε ακόμη πιο τρομαχτική με την πεθερά μου στη σούπα.
Ευτυχώς, η ζωή καμιά φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα κι έτσι η καραντίνα με την πεθερά μου εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ ότι περίμενα. Ήταν ένα αληθινό όνειρο!
Πρώτα πρώτα, είχα για πρώτη φορά κάποιον που ξέρει από δουλειές του σπιτιού να με βοηθάει. Μιας και συνέχισα να εργάζομαι απ’ το σπίτι, η βοήθεια στο νοικοκυριό μου έλυσε πραγματικά τα χέρια. Και το καλύτερο ήταν ότι δεν με έψεξε ούτε μια φορά για αυτά που δεν κάνω καλά ούτε προσπάθησε να μου αλλάξει τρόπους και συνήθειες.
Πιο σημαντικό όμως, ήταν που τα παιδιά είχαν ακόμη έναν άνθρωπο στο σπίτι για ν’ ασχολείται μαζί τους όταν εγω κι ο μπαμπάς τους έπρεπε να εργαστούμε. Κι όπως ήταν φυσιολογικό, τα παιδιά έκαν σαν τρελά με τη γιαγιά κι εκείνη έδειχνε να κερδίζει μέρες ζωής με κάθε λεπτό που περνούσε μαζί τους.
Περάσαμε και μαζί αρεκτό χρόνο. Μιλήσαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα, αφού για πρώτη φορά είχαμε μια καλή ευκαιρία και όλη τη διάθεση να το κάνουμε. Έμαθα πολλά και για ‘κείνη και για τον σύντροφό μου και ένιωσα μια ζεστασιά από πλευράς της, σαν να ανακάλυψε κι αυτή πως αυτό που φοβόταν για μένα δεν υπάρχει καν.
Κάπως έτσι, απόκτησα έναν σύμμαχο στις διαφωνίες μας στο σπίτι, αφού ξέρει τον γιο της καλύτερα κι από μένα και δεν τον άφησε σε χλωρό κλαρί όποτε θεώρησε ότι υπερβάλλει ή έχει άδικο.
Για να μην αναφέρω τη μαγειρική της που απογείωσε τα οικογενειακά τραπέζια και μας έχει κάνει να αναρωτιόμαστε πως θα την αφήσουμε να φύγει σε λίγο καιρό που θα επιτρέπονται οι μετακινήσεις εκτός πόλης.
Ήταν μια υπέροχη έκπληξη αυτή η καραντίνα, οι μέρες πέρασαν νεράκι και η ανησυχία μου για τους δικούς μου γονείς καταλάγιαζε κάθε φορά που τους έβλεπα να συζητούν με την πεθερά μου σε βίντεο κλήση για τη ζωή στο χωριό και τα εγγόνια τους που μεγαλώνουν γρήγορα και γίνονται ζιζάνια.
Και χάρηκα πολύ που, μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινιά, ένας άνθρωπος μπήκε στη ζωή μου και την έκανε ομορφότερη. Και μάλιστα, η μαμά του ανθρώπου που αγαπώ και πλέον βλεπω σαν δεύτερη μαμά μου.»
