Tην αγαπώ διπλά γιατί αγαπά την κόρη μου
Υπάρχουν πολλά πράγματα σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση της πριγκίπισσάς μας στα οποία διαφωνούμε, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να τσακωθούμε. Εκείνη σέβεται τα όριά μου, κι εγώ σέβομαι τις ανησυχίες της. Βλέπετε, πρόκειται για έναν άνθρωπο που φοβάται λιγάκι παραπάνω απ’ το κανονικό! Εξάλλου, πώς μπορώ να γίνομαι μέρος της στεναχώριας ή της ανησυχίας της όταν την αγαπώ τόσο πολύ! Και μάλιστα, όταν τη δική μου αγάπη μου τροφοδοτεί η δική της αγάπη για την κόρη μου. Γιατί κακά τα ψέματα: δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα αγαπήσουν τα παιδιά μας όπως η γιαγιά και ο παππούς… Κι αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε, ούτε και να το ξεχνάμε.
Ακόμα κι αν δεν της τηλεφωνώ συχνά, την σκέφτομαι κάθε μέρα…
… κι αυτή είναι μια τεράστια αλήθεια που αμφιβάλλω αν την έμαθε ποτέ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως σχεδόν κάθε βράδυ, όταν ξαπλώνουμε με την μικρή μου να διαβάσουμε και να κουβεντιάσουμε, η γιαγιά και ο παππούς είναι ένα από τα μόνιμα θέματά μας. Πάντα αναρωτιόμαστε αν βρέχει στο χωριό που μένουν, αν έκαναν τις δουλειές τους, αν μεγάλωσαν τα λουλούδια τους ή αν μαγείρεψαν κάποιο τέλειο φαγητό. Μπορεί οι ρυθμοί της καθημερινότητας να είναι τόσο έντονοι και εξαντλητικοί που ακόμα και το τηλέφωνο στους αγαπημένους μας ανθρώπους να μοιάζει πολυτέλεια, όμως, τόσο η γιαγιά όσο κι ο παππούς, βρίσκονται πάντα στη σκέψη μας!
Με συμπληρώνει κι αυτό είναι τέλειο
Ως γνήσια Ελληνίδα μάνα, πολλές φορές γίνομαι απόλυτη και άκαμπτη. Θεωρώ πως μόνο εγώ γνωρίζω ποιο είναι το σωστό για το παιδί μου και οτιδήποτε μοιάζει παράταιρο και λάθος. Ωστόσο, η διαφορετικότητά μας μου έμαθε από νωρίς ότι ούτε είμαι, αλλά ούτε και πρέπει να είμαι ο μόνος φάρος στη ζωή της κόρης μου. Προσαρμόστηκα στην ιδέα πως είναι διαφορετική από μένα και πως διαθέτει αισθητική και ενδιαφέροντα που προσωπικά δεν με αφορούν. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει κι η γιαγιά που με συμπληρώνει! Ευτυχώς ταυτίζονται πολύ συχνά και υπάρχει κάποιος να τη συντροφεύει στα παιχνίδια και τους προβληματισμούς της. Πολλές φορές, όταν τις βλέπω και τις δύο να κουρνιάζουν αγκαλιά και να συζητούν για πράγματα που αγνοώ, νιώθω πληρότητα κι ευγνωμοσύνη.
Την εμπιστεύομαι περισσότερο από τον καθένα
Μπορεί να μην της ζητώ βοήθεια συχνά, αλλά την εμπιστεύομαι περισσότερο από τον καθένα. Όταν η μικρή μου είναι στο χωριό, νιώθω σίγουρη ότι θα είναι ασφαλής και πως θα έχει δίπλα της δύο ανθρώπους που τη λατρεύουν. Κι αυτό μπορεί να μοιάζει αυτονόητο, όμως δεν είναι. Συνήθως το εκτιμούμε μόνο όταν το χάσουμε και τότε είναι αργά. Προσωπικά, επέλεξα να το δω και να το εκτιμήσω πριν το χάσω και νιώθω ευγνώμων που υπάρχει στη ζωή μου. Η φερεγγυότητα και η μεγάλη της καρδιά, με βοήθησαν να κατακτήσω κάτι που μου έλειπε: την εμπιστοσύνη μου όχι μόνο σ’ εκείνη, αλλά στους ανθρώπους και στον κόσμο.
Εν κατακλείδι
Ακόμα κι αν δεν της το έχω πει αρκετές φορές ή αν δεν μπόρεσα να την κάνω να με πιστέψει, την αγαπώ σαν να’ ταν η μητέρα μου. Ίσως ακούγεται περίεργο για τα ελληνικά δεδομένα, μια και οι πεθερές δεν έχουν και τόσο καλό όνομα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μύθος ή αν εγώ στάθηκα τυχερή. Γιατί, στην περίπτωσή μου, η πεθερά μου με δέχτηκε από την πρώτη μέρα σαν να’ μουν το παιδί της. Αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνουν όλες αυτό, που μεταξύ μας μάλλον δεν το κάνουν, είναι στο χέρι μας να τις αποδεχτούμε πρώτες εμείς, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να γίνουμε μια όμορφη οικογένεια. Ακόμα κι εμείς οι διαζευγμένες.
