Αυτοί είναι οι 3 βασικοί λόγοι γι' αυτή μας την απόφαση:
Πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά
Είτε επειδή εθελοτυφλούμε, είτε επειδή θέλουμε αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μας του δίνουμε μια ακόμη ευκαιρία γιατί ελπίζουμε ότι η κατάσταση θα είναι διαφορετική. Με κάποιον μαγικό τρόπο ο άνθρωπος που μας πλήγωσε, θα γίνει κάποιος «άλλος» και θα μας δώσει όσα μας στέρησε ως τώρα.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων όμως το μοτίβο της σχέσης απλώς επαναλαμβάνεται και δυστυχώς έχει χειρότερη κατάληξη απ' την πρώτη φορά.
Έχουμε συνηθίσει σ’ ένα συγκεκριμένο μοντέλο σχέση
Και όμως ο πόνος και η θλίψη σε μια σχέση μπορεί να γίνει ένα είδος εθισμού. Όταν ένας άνθρωπος στερείται από την παιδική του ηλικία την αποδοχή και τη συναισθηματική ασφάλεια, στο μέλλον επιλέγει τους λάθους συντρόφους. Και μένει μαζί τους γιατί σ΄αυτό το πλαίσιο νιώθουν ασφαλείς αφού αυτό γνώρισαν, σε αυτό μεγάλωσαν και αυτή είναι η δική τους νόρμα.
Η προοπτική μιας υγιής σχέσης με οικειότητα, χαρά, αποδοχή, αλλά και μικρές συγκρούσεις μοιάζει σαν κάτι ξένο το οποίο φοβίζει!
Δεν αντέχουμε την ιδέα της μοναξιάς
Η μοναξιά φοβίζει τους περισσότερους και όλοι έχουν ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Θέλουν να δημιουργούν σχέσεις και να έχουν κάποιον να κρατηθούν στις δυσκολίες. Είναι προτιμότερο ωστόσο, για έναν πληγωμένο άνθρωπο να μείνει μόνος του για ένα διάστημα, έτσι ώστε να γιατρέψει τις πληγές του και να μπορεί να προχωρήσει παρακάτω.
Στο κάτω-κάτω το χειρότερο είδος μοναξιάς είναι αυτό που νιώθεις μόνος ενώ είσαι με κάποιον…
