«Ήταν μεσάνυχτα, τα παιδιά είχαν κοιμηθεί, αλλά εγώ δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Λίγες ώρες πριν, είχα έναν τεράστιο καυγά με τη μητέρα μου – για πολλοστή φορά – επειδή δεν εγκρίνει τον τρόπο που μεγαλώνω τους δύο γιους μου.
Ποιος ήταν ο λόγος; Είμαι πολύ ελαστική, δεν φροντίζω να τρώνε μόνο ό,τι πρέπει, δεν τους έχω βάλει σε πρόγραμμα και άλλα τέτοια.
Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος; Δεν μεγαλώνω τους γιους μου όπως μεγαλώνει τα δικά της παιδιά η αδερφή μου.
Δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά μια κατάσταση που ζω από μικρή, όταν η μητέρα μου έδειχνε ξεκάθαρη αδυναμία στη μικρότερη – αλλά πιο ώριμη, πιο εργατική, πιο καθαρή, πιο θηλυκή, πιο, πιο, πιο… – αδερφή μου κι εμένα με είχε για μαύρο πρόβατο. Ευτυχώς, ο πατέρας μου δεν είχε τέτοια θέματα, αλλά τι μπορούσε να κάνει κι εκείνος. Δούλευε νυχθημερόν και όταν γύριζε στο σπίτι, ημιθανής απ’ την κούραση, το μόνο που ήθελε ήταν να φάει, να παίξει λίγο μαζί μας και να κοιμηθεί. Στο σπίτι κουμάντο έκανε η μητέρα μου και είχε κάνει από νωρίς υπαρχηγό την αδερφή μου που απολάμβανε το “αξίωμά” της. Εγώ ήμουν εκείνη που δεν έκανε τίποτε καλά και έφταιγε για όλα.
Όταν μεγαλώσαμε και φύγαμε απ’ το σπίτι, βέβαια, όλα αυτά μου φαίνονταν μακρινά για ένα διάστημα. Ακόμη και η σχέση μας με την αδερφή μου, βελτιώθηκε αισθητά όταν έφυγε κι εκείνη για σπουδές, μακριά απ’ την επιρροή της μάνας μας.
Ύστερα, παντρεύτηκε. Αν και μικρότερη, ήταν η πρώτη που “έφτιαξε τη ζωή της αντί να τριγυρίζει από εδώ κι από ‘κει” ή “με τον έναν και με τον άλλον”. Κι έτσι ξαναγυρίσαμε στα παλιά… Δεν με ένοιαζε πια τόσο, ώσπου παντρεύτηκα κι εγώ.
Βλέπετε, όταν φτιάξεις τη ζωή σου, δεν μπορείς να κλείνεις την οικογένεια σου έξω απ’ αυτήν. Πόσο μάλλον όταν κάνεις παιδιά που δεν μπορείς να τους στερήσεις τους παππούδες, τους θείους και τα ξαδέρφια τους. Αλλά δεν ήμουν πια κοριτσάκι να ανέχομαι το κάθε τι, ήμουν κι εγώ μητέρα και είχα την ευθύνη ενός συζύγου και δύο αγοριών. Και φυσικά, το καθήκον να υπερασπιστώ τον εαυτό μου κι εκείνους από συμπεριφορές που είναι τοξικές, όπως της μάνας μου.
Κάπως έτσι, φτάσαμε να μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα κι εγώ να τα κρατάω ολα μέσα μου για να μη δηλητηριάσω τα παιδιά. Όσο για την αδερφή μου, ξαναμπήκε μια χαρά στον ρόλο του χαϊδεμένου παιδιού και από τότε, δεν με έχει υπερασπιστεί ούτε μια φορά. Ούτε έχει κάνει κάτι για να περιορίσει λίγο η μάνα μας το φαρμάκι της. Το αντίθετο, μάλιστα.
Πριν λίγο καιρό, τις έπιασα να μιλάνε για μένα στον κήπο του πατρικού μου. Δεν είχαν καταλάβει ότι είμαι στην κουζίνα με το παράθυρο ανοιχτό. Η μάνα μου έλεγε στην αδερφή μου πόσο “ασταθής ψυχολογικά” και πόσο κακή μητέρα είμαι, “χωρίς αξίες και πυγμή”. Και φυσικά, πόσο “στενοχωριέται για τον άντρα μου και τους εγγονούς της που δεν έχουν μια μάνα να τους προσέχει όπως πρέπει”. Η μάνα μου κουνούσε το δάχτυλο προς το σαλόνι – όπου, καθόμουν υποτίθεται – και η αδερφή μου στεκόταν και έγνεφε με το κεφάλι σαν να συμφωνεί κιόλας.
Ένιωσα προδομένη, ίσως για πρώτη φορά μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι γίναμε όλες μητέρες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό να αφήσουμε πίσω αυτή τη νοσηρή κατάσταση μεταξύ μας.
Κι αν έφταιγα, στο ελάχιστο, θα έκανα εγώ την πρώτη κίνηση. Αλλα δεν φταίω σε τίποτα. Σ’ όλη αυτή την υπόθεση ήμουν και παραμένω ο εύκολος στόχος.
Και συνεχίζω να πληγώνομαι από τα βέλη της μάνας μου, όσο ανυπόστατα και αν είναι. Πληγώνομαι βαθιά για είναι άδικα και από εδώ και πέρα θα φροντίσω να το ξέρει.
Αν θέλει να επανορθώσει, υπάρχει χρόνος. Αν όχι, δεν θα την αφήσω να με δηλητηριάζει άλλο. Ούτε εμένα ούτε την οικογένειά μου.»
