«Με τον άντρα μου μετρούσαμε ήδη μια δεκαετία μαζί, όταν του είπα να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα παιδί. Για τους φίλους και τους συγγενείς μας, αυτό φάνταζε η φυσική εξέλιξη της σχέσης μας. Όταν το πρότεινα, όμως, είχα απώτερο κίνητρο: προσπαθούσα να σώσω τον γάμο μας. Πέρασε πάρα πολύς καιρός μέχρι να το παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Η γέννηση της κόρης μου ήταν το ωραιότερο δώρο της ζωής μου και σε καμία περίπτωση δεν το μετανιώνω. Ωστόσο, ο λόγος για τον οποίο έγινα μητέρα δεν ήταν καθόλου σωστός!
Με τον άντρα μου έχουμε περάσει πολλά μαζί. Γνωριζόμασταν από το σχολείο και παντρευτήκαμε όταν ήμασταν 23 ετών. Υπήρξαν πολλοί λόγοι που δεν κάναμε αμέσως παιδί: τα ωράρια που δουλεύαμε, η οικονομική μας κατάσταση, αλλά και το γεγονός ότι απολαμβάναμε την ελευθερία μας.
Στα χρόνια που είμαστε μαζί αλλάξαμε πολύ σαν άνθρωποι, με αποτέλεσμα να αλλάξει και η σχέση μας. Με τον καιρό έχασα τον αυθορμητισμό μου και προσπαθούσα να ελέγξω κάθε πτυχή της ζωής μας. Εκείνος από την άλλη, έγινε επικριτικός και απόμακρος.
Όσο περισσότερο προσπαθούσαμε να διορθώσουμε την σχέση μας, τόσο περισσότερο απομακρυνόμασταν. Ο άντρας μου είχε γίνει οξύθυμος και εγώ πάλευα με την κατάθλιψη. Είχαμε γίνει δύο ξένοι που απλώς ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Μετά από κάμποσο καιρό άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Ήμουν πεπεισμένη ότι θα διόρθωνε την κατάσταση μεταξύ μας! Θα γινόμασταν γονείς και το σπιτικό μας θα ήταν πάλι ζεστό και γεμάτο αγάπη. Νομίζω το ίδιο πίστευε και ο σύζυγός μου, γι’ αυτό και δεν άργησα να μείνω έγκυος.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης έμοιαζε πολύ με τον μήνα του μέλιτος. Μας έφερε κοντά και έφερε στην επιφάνεια όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχαν θαφτεί κάτω από τη μιζέρια και τη ρουτίνα. Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του άντρα μου όταν κοίταζε εμένα και τη φουσκωμένη μου κοιλίτσα. Ήταν ένα βλέμμα λατρείας και πραγματικά ένιωθα χαρούμενη. Αυτή η ευτυχία όμως δεν αρκούσε για να κολλήσει τα ραγισμένα κομμάτια του γάμου μας.
Λίγο καιρό αφού γεννήθηκε η πανέμορφη κόρη μας, επιστρέψαμε στους παλιούς μας εαυτούς. Αυτή τη φορά δύο ξένοι με ένα παιδί. Ήξερα κατά βάθος ότι ένα παιδί δεν είναι ο από μηχανής θεός που θα διορθώσει τα πάντα. Ένα παιδί συμπληρώνει έναν γάμο, δεν τον φτιάχνει. Ήθελα όμως να πιστέψω σ’ ένα θαύμα- ότι είχαμε ελπίδα.
Τα προβλήματα στη σχέση μας διογκώνονταν σε κάθε μας καυγά. Ήμασταν δυστυχισμένοι! Όταν η κόρη μας χρόνισε, κανείς από τους δυο μας δεν είχε αντοχές να συνεχίσει να ζει έτσι. Ούτε εμείς, ούτε το μωράκι μας κατάφερε να μας σώσει. Χωρίσαμε. Και μέχρι σήμερα πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε, τόσο για εμάς όσο και για την κόρη μας.
Η μικρή μας γεννήθηκε κουβαλώντας ένα τεράστιο συναισθηματικό βάρος που της φορτώσαμε εμείς. Είναι τόσο άδικο! Ευτυχώς της το πήραμε προτού προλάβει να το συνειδητοποιήσει.
Προβλήματα σε μια σχέση πάντα θα υπάρχουν και πρέπει να είναι μέλημα του ζευγαριού. Τα παιδιά μας δεν φταίνε σε τίποτα και οφείλουμε να τα προστατεύουμε- ακόμη και με ένα διαζύγιο!»
