Για την Janice B. η σκέψη ότι τα παιδιά της ζουν μια ευτυχισμένη ζωή και είναι χαρούμενα είναι αρκετή για να δίνει όλο της το είναι ανιδιοτελώς και ολοκληρωτικά σε καθημερινή βάση. Τον δικό της εχθρό τον αντιμετώπισε με χαμόγελο, θεωρώντας ότι κάνει ό,τι καλύτερο για εκείνη και τα παιδιά της. Ώσπου μια μέρα ο εννιάχρονος γιος της την έφερε αντιμέτωπη ξανά με εκείνο τον κακόβουλο αντίπαλο: τις ενοχές. Τις σκέψεις της σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μοιράζεται σε ένα βιωματικό κείμενο, απόσπασμα του οποίου μεταφράσαμε.
Διαβάστε όσα έγραψε η Janice:
«Αυτό που χρειάστηκε ήταν η αφιλτράριστη αλήθεια ενός εννιάχρονου αγοριού για να με προσγειώσει απότομα.
Δεν ήθελε να έρθει μαζί με εμένα και την έφηβη κόρη μου για ψώνια στις εκπτώσεις της Victoria Secret, τις οποίες περίμενε με ενθουσιασμό (η κόρη μου τουλάχιστον). Δεν υπήρχε πολύς χρόνος μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά, μετά από μια κουραστική μέρα και προσπαθούσα γρήγορα να ικανοποιήσω την επιθυμία τουλάχιστον ενός από τα παιδιά μου.
Να μείνω ή να φύγω; Θα ήταν μια πιο εύκολη επιλογή αν ο μπαμπάς βρισκόταν στο σπίτι. Δυστυχώς όμως για τον Jacob, δεν υπήρχε δικαίωμα επιλογής. Ο μπαμπάς θα δούλευε μέχρι αργά. Η αδελφή του η Mallory, περίμενε αρκετά. Τη μία φορά στο κολυμβητήριο του αδελφού της, την άλλη φορά στην προπόνηση ποδοσφαίρου.
‘‘Οι εκπτώσεις σταματούν σήμερα, μαμά! Το υποσχέθηκες!’’
Ίσως να ήταν το ότι η Mallory, περίμενε επί δύο μέρες, ή ότι απλά υπέκυψα στην επιθυμία της κόρης μου για ψώνια για τον γιο μου. Φυσικά και δεν ήταν ευχαριστημένος που δεν θα τον έσωζα από την ντροπή να είναι σε ένα κατάστημα εσωρούχων και να περιμένει την αδελφή του να ψωνίσει εσώρουχα και σορτσάκια για τη yoga.
Και η διαδρομή φυσικά δεν ήταν εύκολη. Ξέσπασε καυγάς μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε στο mall και γρήγορα εξαντλήθηκα.
"Σταματήστε να τσακώνεστε" τους είπα. "Jacob, ζήτα από την Mallory συγγνώμη και πες ένα στοιχείο του χαρακτήρα της που αγαπάς."
Φυσικά και τα δύο παιδιά το είδαν σαν παιχνίδι απόρριψης. Καμία πλευρά δεν είχε τίποτα να προσφέρει. Αποφάσισα να αλλάξω τακτική.
"Οκ, λοιπόν. Πες μου κάτι που αγαπάς πάνω μου. Μετά μπορείς να πεις κάτι που αγαπάς στη Μallory και μετά θα σας πω τι αγαπώ στον καθένα σας."
Φαντάστηκα τους χαμογελαστούς γονείς με τα παιδιά τους. Τους έχω δει τόσες φορές σε εστιατόρια και σε σταματημένα φανάρια. Κανένας διαπληκτισμός μέσα στο αυτοκίνητο.
Τίποτα όμως. Για πρώτη φορά στη διάρκεια της διαδρομής, ο Jacob έμεινε σιωπηλός.
"Σοβάρα; Δεν μπορείς να σκεφτείς ένα πράγμα που αγαπάς σε μένα;" Αστειευόμουν…μάλλον. Μπορεί να τσαντίζονται μεταξύ τους, αλλά τα παιδιά μου σίγουρα θα ήθελαν να πουν κάτι που αγαπούν σε μένα. Στο κάτω κάτω τόσα πράγματα κάνω για αυτούς.
Και ξαφνικά συνέβη. Ο Jacob είναι σοβαρό παιδί. Αντιμετωπίζει σοβαρά τις ερωτήσεις που του κάνουν, και του είχα κάνει μία ερώτηση στην οποία δεν ήταν σίγουρος πώς να απαντήσει. Μεγαλύτερη σιωπή, και μια προσεκτική απάντηση.
"Δεν ξέρω τι αγαπώ σε εσένα, μαμά"ξεκίνησε. "Το ξέρεις ότι δεν σε βλέπω τόσο συχνά. Δουλεύεις όλη την ημέρα και σε βλέπω μόνο τα βράδια. Τον περισσότερο χρόνο τον περνάμε με την Alex (τη νταντά του καλοκαιριού), ή την Γιαγιά (που τους προσέχει μετά το σχολείο), ή είμαστε στο σχολείο. Πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω."
Τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει την αίσθηση που μου άφησε αυτή η απάντηση. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, ενώ οδηγούσα μέσα στη σιωπή. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ούτε να ελαφρύνω την κατάσταση με ένα αστείο και να αλλάξω θέμα. Ένιωθα ράκος.
Ως εργαζόμενη μητέρα, από ανάγκη αλλά και από επιλογή, γνωρίζω πολύ καλά τα πάνω και τα κάτω της ζωής. Δίνω όλο μου το είναι στη δουλειά μου, στα παιδιά μου και σε όλες τις έκτακτες υποχρεώσεις, απαιτήσεις και απλές λεπτομέρειες που έρχονται αναπόφευκτα και καθημερινά.
Δεν μπορεί να πει τι αγαπάει σε εμένα γιατί δεν περνάει αρκετό χρόνο μαζί μου. Αυτή η σκέψη άνοιξε τις πληγές που προσπαθούσα σκληρά να θεραπεύσω. Στο κάτω κάτω, είμαι έμπειρη σε ότι αφορά τις προκλήσεις που έχει το να είσαι εργαζόμενη μητέρα. Τρία παιδιά(ναι, η Mallory και ο Jacob έχουν ένα μεγαλύτερο αδελφό,[…]) Πλήρης και απαιτητική απασχόληση. Δεν με νοιάζουν όμως οι πληγές μου γιατί ξέρω ότι παρέχω στα παιδιά μου ό,τι χρειάζονται και φροντίζω να είναι χαρούμενα, με ενέργεια και να μεγαλώνουν με αγάπη.
Απευθύνομαι στις νέες εργαζόμενες μητέρες που μόλις τώρα έχουν αποχωριστεί τα μικρά τους και τους λέω να μην ανησυχούν. Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι ένας μαραθώνιος. Θα είσαι μαζί τους πολλά, πολλά απογεύματα, σαββατοκύριακα, διακοπές. Θα είσαι εκεί κάθε βράδυ όταν κοιμούνται. Ο δεσμός σου μαζί τους θα έρθει από όσα κάνεις γι' αυτά και από την αγάπη σου. Θα σε σέβονται για την επιλογή σου, γιατί την έκανες για εκείνα. Ακόμη και αν την έκανες και για 'σένα, τους δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και θα σε αγαπήσουν γι΄αυτό.
Θέλω να πιστέψω στα λόγια μου σαν να ειπώθηκαν από κάποιον άλλο. Από κάποιον που το έχει βιώσει. Από κάποιον που έχει φτάσει στη γραμμή του τέρματος. Αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμα.»
Πηγή:www.scarymommy.com
