*Φωτογραφία: pinterest.com
«Αγαπημένε μου εαυτέ,
Ξέρω για τις φωτογραφίες.
Γι’ αυτό κλάψε, συνέχισε. Είναι σκληρό. Το ξέρω.
Άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν.
Αυτή τη βδομάδα κλείνω 7 χρόνια ως μαμά και το Facebook μου θύμισε πώς ήταν οι πρώτοι μου μήνες με το μωρό μου. Αυτές οι φωτογραφίες φαίνονται τέλειες.
Η Matilda ντυμένη με το ομορφότερο φορμάκι της, αποκοιμιέται στην αγκαλιά του μπαμπά της που την χαϊδεύει στα μαλλιά. Στην επόμενη, γέρνει το κεφάλι της γαλήνια πάνω στο στήθος του. Τι καλός μπαμπάς!
Είχαμε βγει έξω για πρωινό, το καροτσάκι του μωρού φαίνεται στο βάθος, στο τραπέζι έχουμε καφέδες και ομελέτες. Αυτή η φωτογραφία έχει πολλά να πει. Κοιτάξτε μας, κάνουμε τόσα πράγματα. Κοιτάξτε μας, τα πάντα είναι ίδια. Κοιτάξτε μας, ζούμε το όνειρο.
Και μετά εσύ, να χαμογελάς στον φακό με το μωράκι σου αγκαλιά. Το βλέμμα σου είναι οικείο. Έχει θαυμασμό. Είναι όμορφη εικόνα. Βλέπεις τους μαύρους κύκλους που έχεις κάτω απ’ τα μάτια και δίνεις την εντύπωση πως δεν φοβάσαι για τίποτα.
Αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια γι’ αυτές τις φωτογραφίες.
Ξέρω για όλες εκείνες τις φωτογραφίες που δεν τράβηξες. Τις πρώτες στιγμές της μητρότητας που δεν απαθανάτισες. Εκείνες που δεν δημοσιοποίησες στα κοινωνικά δίκτυα. Εκείνες που δεν θα είχαν σχόλια και likes και καρδούλες.
Όπως τότε που καθόσουν στο κρεβάτι το βράδυ και έκλαιγες, με το στήθος σου ακάλυπτο, με τις ρώγες να πονάνε και να αιμορραγούν.
*Φωτογραφία: s.yimg.com
Ή τότε που έδινες το μωρό στον μπαμπά του και του έλεγες “Πάρ’ την, δεν μπορώ άλλο. Απλώς δεν μπορώ. Δεν αντέχω”, ξανά και ξανά.
Όσον αφορά αυτή τη φωτογραφία από τότε που είχατε βγει: ο καφές είχε κρυώσει, οι ομελέτες ήταν άθικτες και το μικρό σου έκλαιγε.
Κανένα φίλτρο του Ίνσταγκραμ δεν μπορεί να αλλάξει το πώς ήσουν όταν βγήκες από το σπίτι και άρχισες να περπατάς. Άρχισες να φεύγεις και να απομακρύνεσαι από την καινούρια ζωή που σε περίμενε και που δεν ήξερες γι’ αυτή.
Ξέρω για τις φωτογραφίες και είναι εντάξει.
Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος.
Τώρα είσαι θυμωμένη γιατί κανείς δεν σε προετοίμασε και δεν σου είπε ότι το να φροντίζεις αυτό το μικρό πλασματάκι είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι φαίνεται. Είσαι θυμωμένη και με τον εαυτό σου γιατί κάποιοι σου είπαν πόσο απαιτητική είναι η μητρότητα αλλά εσύ δεν τους πίστεψες.
Θα έπρεπε κάποιος να με είχε ταρακουνήσει από τους ώμους. Θα έπρεπε να είχα κάνει ένα τατουάζ στο χέρι μου που θα έγραφε “Σε λένε Holly Wainwright. Ζεις στην Αυστραλία. Έχεις κάνει πολλά. Οι δικοί σου άνθρωποι είναι δίπλα σου. Θα τα καταφέρεις.”
Ίσως...
Κάνεις πολύ καλή δουλειά και τα πρωινά καταφέρνεις να είσαι αισιόδοξη αλλά το βράδυ δεν αντέχεις. Όσο συνειδητοποιείς ότι ακόμα ένα βράδυ έρχεται και ότι εσύ δεν πρόκειται να ξεκουραστείς, δυσκολεύεσαι. Τρομάζεις.
Για σένα, το “βράδυ” σημαίνει να κάνεις το ίδιο ακριβώς πράγμα που έκανες όλη μέρα αλλά καθισμένη στο σκοτάδι και με περισσότερο άγχος.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτό το κομμάτι, το κομμάτι του άγχους. Πιθανώς να μπορώ να σας βοηθήσω μ’ αυτό.
Holly, δεν είσαι κακιά μητέρα επειδή δεν ευχαριστιέσαι κάθε λεπτό της μητρότητας. Δεν είσαι κακιά μητέρα επειδή κρύβεσαι στο μπάνιο από τους επισκέπτες που έρχονται να σε δουν, γιατί δεν έχεις όρεξη να κουβεντιάσεις και να χαμογελάσεις. Δεν είσαι κακιά μητέρα επειδή κάποιες φορές που η κόρη σου κλαίει, εσύ νευριάζεις και σου έρχεται να αρχίσεις να βρίζεις.
Δεν το καταλαβαίνεις ακόμα αλλά θα γίνεις μια καταπληκτική μητέρα. Είσαι ήδη καλή μητέρα και θα συνεχίσεις να είσαι. Όχι επειδή το μωρό σου θα κοιμάται όλο το βράδυ ή γιατί τα παιδιά σου θα δείχνουν πάντα άψογα ή γιατί θα φτιάχνεις μόνη σου τις βρεφικές κρέμες.
Ούτε γιατί θα είσαι εκείνη η γυναίκα που θα καταφέρει να βρει την ισορροπία μεταξύ δουλειάς και οικογενειακής ζωής. [...]
Όχι. Δεν είσαι εσύ. Αλλά είσαι καλή μαμά γιατί εκείνο το μικρό πλασματάκι σε λατρεύει. Κι εσύ το λατρεύεις. Θα το αγαπάς όλο και περισσότερο με τον καιρό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, τα υπόλοιπα δεν μετράνε.
Γιατί έγραψα αυτό το γράμμα στον παλιό μου εαυτό; Προσπάθησα να του δώσω μια ελπίδα, να τον βοηθήσω να επιβιώσει σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Είναι σκληρό, το ξέρω.»
Πηγή: mamamia.com.au
