*Φωτογραφία: maternidadfacil.com
«Αγαπημένοι μου συνάδελφοι,
Σας ευχαριστώ πολύ που αναλάβατε τα καθήκοντά μου τις τελευταίες 12 εβδομάδες. Ξέρω ότι δεν ήταν εύκολο. Ίσως να μην κάνατε ούτε διάλειμμα γιατί δεν θα υπήρχε κανείς να σας αντικαταστήσει. Τα δικά μου καθήκοντα προστέθηκαν στα δικά σας και ξέρω πως είχατε ήδη πολλά να κάνετε. Δουλέψατε παραπάνω ώρες και ίσως και σαββατοκύριακα γιατί πλέον ήσαστε λιγότερα άτομα και οι βάρδιες δεν “έβγαιναν” πάντα. Το ξέρω και, ειλικρινά, το εκτιμώ πολύ.
Αλλά ξέρω και τι σκέφτεστε: “Ήρθε η ώρα να γυρίσεις πίσω”. Όταν γύρισα από την άδεια μητρότητας, με ρώτησε κάποιος γιατί σχεδίαζα να πάω διακοπές αφού είχα ήδη πάρει άδεια. Και ενώ δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα ήθελα να κάνω αυτούς τους 3 μήνες εκτός από αυτό που έκανα - να φροντίζω δηλαδή τον νεογέννητο γιο μου- υπάρχει κάποιος λόγος που πολλοί προσλαμβάνουν νταντάδες. Το να φροντίζεις παιδιά είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
Ναι, σας έστειλα φωτογραφίες του γιου μου που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο στήθος μου ενώ ήμουν ξαπλωμένη. Περνάγαμε πολλή ώρα χαζεύοντας στο σούπερ μάρκετ, με τον γιο μου να κοιμάται στο καθισματάκι του ενώ εγώ κούναγα το καρότσι. Και ναι, οργάνωσα τις ντουλάπες μου και έκανα γενική στο μπάνιο.
Αλλά δεν ξέρετε ότι δεν κοιμόμουν καθόλου αυτούς τους πρώτους μήνες, ούτε καν το βράδυ, γιατί αν άφηνα το μωρό μου από την αγκαλιά μου, θα άρχιζε αμέσως να κλαίει και δεν ένιωθα ότι θα ήταν ασφαλής αν αποκοιμιόμουν ενώ τον είχα στα χέρια μου. Ο λόγος που καθόμουν τόσες ώρες στο σούπερ μάρκετ ήταν επειδή ήμουν πελαγωμένη και νύσταζα και συνειδητοποιούσα ότι έπειτα από 2 ώρες μέσα στο μαγαζί, το μόνο που είχα βάλει στο καρότσι ήταν μια μπαγκέτα ψωμί και μια συσκευασία πάνες. Καταλάβαινα ότι έπρεπε να φύγω γιατί το στήθος μου “φώναζε” ότι ήρθε η ώρα του θηλασμού (πάλι).
Δεν είδατε πώς πέρασα 48 ώρες στο νοσοκομείο με τον 6 εβδομάδων γιο μου, δεν είδατε να του βάζουν οξυγόνο γιατί πέρασε πνευμονία. Δεν είδατε πώς ήταν η εβδομάδα πριν από την εισαγωγή του, όταν έπρεπε να ελέγχω τη θερμοκρασία του κάθε ώρα και να κοιτάω με αγωνία το στήθος του για να δω αν αναπνέει. Δεν ξέρετε πόσες φορές χρειάστηκε ο γιατρός να ελέγξει το βάρος του γιατί δεν αυξανόταν κι έτσι έπρεπε να τον ξυπνάω τα βράδια για να τον κάνω να φάει.
Δεν ξέρετε πόσες ώρες έπρεπε να περάσω με το άλλο παιδί μου, για να τον διαβεβαιώσω ότι τον αγαπάω ακόμα παρά το ότι πλέον έχουμε το νεογέννητο αδερφάκι του στο σπίτι. Δεν ξέρετε πόσες φορές ξύπναγε και το μεγάλο μου παιδί μέσα στο βράδυ φωνάζοντας (ενώ τον τελευταίο χρόνο κοιμόταν χωρίς διακοπές) γιατί αποφάσισε να ακολουθήσει το εξαντλητικό πρόγραμμα ύπνου του μωρού.
Δεν με είδατε να κοιτάω με αγωνία στην πτέρυγα των βρεφών και να αναρωτιέμαι αν ο γιος μου είχε την προσοχή που χρειαζόταν ενώ με άλλα επτά μωρά. Δεν με είδατε να υπολογίζω τα χρήματα που θα ξοδεύαμε από τον οικογενειακό προϋπολογισμό για να δω αν μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά το μηνιαίο κόστος του παιδικού σταθμού κάθε μήνα.
Και ενώ ξέρω πως περιμένετε να γυρίσω και να μειωθεί ο όγκος της δουλειάς σας, σας ζητώ να είστε ευγενικοί μαζί μου γιατί τώρα έχω ένα πολύ μεγαλύτερο φορτίο στους ώμους μου από τότε που έφυγα. Να ξέρετε πως όταν βγαίνω για διάλειμμα κάθε λίγες ώρες και κάθομαι έξω για περισσότερο από 15 λεπτά, δεν είναι γιατί χαζεύω στο Facebook ή γιατί μιλάω με την κολλητή μου στο τηλέφωνο. Κάθομαι μόνη μου στο μικρό δωμάτιο που έχουμε στο γραφείο για να γεμίσω το θήλαστρο έτσι ώστε να έχει το μωρό μου το γάλα που χρειάζεται την επόμενη μέρα.
*Φωτογραφία: chatbooks.com
Να ξέρετε πως όταν τρέχω προς την πόρτα στις 5.30 το απόγευμα, δεν σημαίνει ότι το κάνω για να σας αφήσω να αναλάβετε εσείς την υπόλοιπη δουλειά με τους πελάτες που έχω αναλάβει ούτε γιατί βαριέμαι να συνεχίσω. Δεν το κάνω ούτε γιατί μου λείπει το μωρό μου τόσο πολύ που δεν αντέχω να περάσω ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω μακριά του (αν και ισχύει αυτό). Είναι γιατί πρέπει να πάρω το μωρό μου από τον σταθμό στις 6 για να μην πληρώσω παραπάνω αλλά και για να μην καθυστερήσει η κοπέλα που το προσέχει να γυρίσει κι εκείνη στο δικό της παιδί. Αγχώνομαι για να μην με διώξουν από τον παιδικό (συμβαίνει καμιά φορά) και μετά πρέπει να βρω άλλον σταθμό που να με καλύπτει.
Οι τελευταίες 12 εβδομάδες ήταν εκπληκτικές και ευτυχισμένες και βίωσα κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Αλλά ήταν επίσης μία πρόκληση, ήταν αγχωτικές και εγώ έμενα άυπνη. Και η δουλειά που έκανα στο σπίτι δεν μοιάζει με τη δουλειά που έχω στο γραφείο κι έτσι ίσως χρειαστώ λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ. Αλλά σας υπόσχομαι, θα δουλεύω και τις 40 ώρες που προβλέπεται την εβδομάδα (αν εξαιρέσει κανείς τα διαλείμματα που θα κάνω για να αντλήσω γάλα) κι ελπίζω να δείξετε κατανόηση όσο προσπαθώ να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ζωή. Υπόσχομαι ότι θα κάνω το ίδιο κι εγώ με εσάς και ποτέ δεν θα ζηλέψω τις δικές σας “διακοπές”.
Από μια μαμά που προσπαθεί. «
Πηγή: popsugar.com
