*Φωτογραφία: hips.hearstapps.com
«Μία ακόμα φορά, είχα τύψεις γιατί είχα φωνάξει στον 4χρονο γιο μου και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να του υψώσω ξανά τον τόνο της φωνής μου. Είναι ένα έξυπνο, αυτόνομο αγόρι και ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να βρω έναν τρόπο να μην οδηγούμαστε κάθε φορά σε καβγάδες και διαφωνίες.
Εξοπλισμένη με συμβουλές από ψυχολόγους, αποφάσισα να ελέγξω τον θυμό μου και να καταγράψω τι θα γινόταν τις επόμενες 2 εβδομάδες.
Αν διαβάσετε άρθρα στο ίντερνετ, θα δείτε ότι υπάρχουν πολλές συμβουλές για το πώς να συγκρατήσεις τον θυμό σου με τα παιδιά. Εγώ επέλεξα να ακολουθήσω αυτές που θεωρούσα πιο πρακτικές, όπως:
-Δώσε στο παιδί το δικαίωμα να αξιολογήσει την πορεία σου, δίνοντάς του αυτοκόλλητα που θα κολλάει σε συγκεκριμένες κάρτες, αν νιώσει ότι εκείνη τη μέρα το σεβάστηκες.
-Φτιάξε ένα διάγραμμα θυμού στο οποίο θα σημειώνεις τις φορές που έχασες την ψυχραιμία σου και τον λόγο του θυμού σου.
-Αν νιώσεις την ανάγκη να φωνάξεις, προτίμησε να ψιθυρίσεις.
-Αν νιώσεις ότι χάνεις τον έλεγχο, περίμενε 10 δευτερόλεπτα μέχρι να μιλήσεις.
-Πρόσεχε για τα συμπτώματα του θυμού, όπως το να σφίγγεις τα δόντια σου ή να κοκκινίζει το πρόσωπό σου. Μόλις τα εντοπίσεις, περίμενε πριν κάνεις το οτιδήποτε μέχρι να υποχωρήσουν και εσύ να ηρεμήσεις.
-Αντί να φωνάξεις, χτύπα παλαμάκια. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά ήθελα να δω αν κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο αποτελεσματικό.
-Ζωγράφισε στο χέρι σου ένα ηχείο μαζί με το σήμα “απαγορεύεται” για να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου τον στόχο σου.
-Μην αντικαταστήσεις τις φωνές με άλλες εξίσου σκληρές μεθόδους πειθαρχίας, όπως οι απειλές.
Αποφάσισα, λοιπόν, να μην ξεκινήσω Δευτέρα αλλά Τρίτη έτσι ώστε να μην μπω στον πειρασμό να αναβάλλω το πείραμά μου επ αόριστον.
1η μέρα
Όλα κύλησαν ομαλά. Είχα κατενθουσιαστεί με τις αλλαγές που θα κάναμε, μου άρεσε που θα είχα τον έλεγχο της συμπεριφοράς μου και εκείνη τη μέρα δεν ύψωσα τη φωνή στο παιδί μου. [...]
2η μέρα
Ο Michael είδε το σημάδι που είχα ζωγραφίσει στο χέρι μου και ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κι εκείνος ένα. “Για να μην σε νευριάζω”, μου είπε. Έτσι του το ζωγράφισα. Όσο πείραζε τον πατέρα του το ίδιο βράδυ, ο γιος μου άρχισε να κλαίει και έτριβε το χέρι του φωνάζοντας “Γιατί συμφώνησα σ’ αυτό; Γιατί πρέπει να το κάνω αυτό;”. Ενώ άκουγα τα όσα έλεγε και προσπαθούσα να παραμείνω ήρεμη ενώ αναρωτιόμουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
3η και 4η μέρα
Το σύστημα με το οποίο προσπαθούσα να ελέγξω τη συμπεριφορά μου, δεν είχε αποτέλεσμα. Μάλλον απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά. Ο Michael δεν προσπάθησε καν να καταλάβει τι σήμαινε όλο αυτό, απλώς του άρεσε να μαζεύει αυτοκόλλητα.
5η μέρα
Οι δυσκολίες άρχισαν να φαίνονται. Ο Michael πλέον γκρίνιαζε περισσότερο. Έπρεπε να εφαρμόσω έναν καινούριο κανόνα: “θα συνεχίσω να μην σου φωνάζω αν εσύ δεν γκρινιάζεις”. Έπιασε. Έμαθε πώς να λέει αυτά που θέλει και να εκφράζει τα παράπονά του ήρεμα. Επιπλέον, έγινε πιο δεκτικός όταν του ζήταγα να κάνει κάτι με ήρεμο τόνο (όπως για παράδειγμα να μαζεύει τα παιχνίδια του αφού του το έλεγα). Το μάζεμα των παιχνιδιών δεν ήταν αιτία για να μαλώνουμε πια.
6η μέρα
Ο Michael άρχισε να με δοκιμάζει. Τα έκανε όλα χάλια στο σπίτι και εγώ άρχισα να μετράω μέχρι το 10. Τις πρώτες φορές ήταν αστείο αλλά μετά έγινε ενοχλητικό. Του ζήτησα να μην το ξανακάνει. Με άκουσε. Για κάποιο λόγο, σταμάτησα να εφαρμόζω αυτή τη μέθοδο.
7η μέρα
Την έβδομη μέρα, είχαμε λιγότερο θυμό, λιγότερες φωνές και λιγότερη γκρίνια. Τις φορές που ύψωσα τη φωνή μου ήταν για να πω δυνατά το όνομά του. Μετά, όταν χρειάστηκε, χτύπησα παλαμάκια.
8η μέρα
Η πρώτη μεγάλη αποτυχία έγινε την όγδοη μέρα. Ο Michael έφερε τις εργασίες που του είχαν βάλει στο σχολείο. Έκατσα μαζί του, έτοιμη να είμαι εκείνη η καλή και ήρεμη μητέρα αλλά κατέληξα να είναι μια γυναίκα ψυχολογικά ανισσόροπη με χέρια που έτρεμαν. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο έχω κάνει με το παιδί μου.
*Στη φωτογραφία βλέπετε την προσπάθεια του Michael να αντιγράψει τα γράμματα της αλφαβήτου χωρίς να κοιτάει στο χαρτί.
9η μέρα
Ένιωθα τύψεις για την προηγούμενη μέρα, ξενύχτησα το βράδυ και το πρωί της ένατης μέρας ξύπνησα εξαντλημένη. Δεν μπορούσα να συμπεριφερθώ καλά σε αυτή την κατάσταση.
10η μέρα
Ήταν η πρώτη μέρα που δεν είχαμε φωνές. Ακόμα και ο άντρας μου που ήταν πολύ απασχολημένος για να παρατηρήσει τι γινόταν, είπε ότι η αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού μας ήταν εμφανής.
11η μέρα
Ο γιος μου έμαθε να κάνει διάλογο (και να του αρέσει) και άρχισε να συμβιβάζεται εύκολα. Επιπλέον, μας ρώταγε για ό,τι ήθελε να κάνει πολύ ευγενικά με ερωτήσεις όπως, “Σε πειράζει να...”. Είχα κατενθουσιαστεί με τη συμπεριφορά του.
12η μέρα
Αυτή τη μέρα χρησιμοποίησα τη συμβουλή που έλεγε να αντικαθιστάς τις φωνές με ψιθύρους. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον γιο μου γιατί δεν είναι σωστό να προσβάλλει ξένους ανθρώπους αλλά εκείνος συνέχιζε να παίζει με το αυτοκινητάκι του και δεν με άκουγε.
Παλιότερα, θα άρχιζα να φωνάζω για να τραβήξω την προσοχή του. Αλλά τώρα, του ψιθύρισα στο αυτί. Ήταν πολύ πιο αποτελεσματική μέθοδος από τις φωνές, γιατί με πρόσεξε αμέσως και άρχισε να με ρωτάει ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φέρεσαι σε έναν ξένο. Από τότε, μου κάνει τέτοιες ερωτήσεις.
13η μέρα
Ήμουν έτοιμη να αξιολογήσω τα αποτελέσματα του πειράματος, όμως το 'χασα πάλι. Ο γιος μου δεν ήθελε να ανέβει στο καινούριο του ποδήλατο, το οποίο μας παρακαλούσε έναν ολόκληρο μήνα να του αγοράσουμε. Ήταν αδιανόητο για μένα, δεν μπορούσα να το καταλάβω κι άρχισα να φωνάζω.
*Φωτογραφία: imworld.aufeminin.com
Έπειτα απ’ αυτό, παρά το ότι είχα μετανιώσει, δεν μπορούσα να μην νιώθω θυμωμένη. Τα συμπτώματα του θυμού δεν είχαν φύγει. Κάποιες φορές, ακόμα και στη μητρότητα, πρέπει να επιβάλλεσαι. Όταν κατάλαβα ότι το τέρας ήταν έτοιμο να ξυπνήσει μέσα μου, άφησα τον πατέρα του να διαχειριστεί την κατάσταση.
14η μέρα
Μπορεί να φαίνεται ότι η προσπάθειά μου δεν είχε αποτέλεσμα λόγω αυτών των 2 αποτυχιών, αλλά εγώ πιστεύω ότι πήγε καλά. Τουλάχιστον, μπορούσα να καταγράψω κάποιες σημαντικές στιγμές για τον εαυτό μου:
-Η συμπεριφορά του γιου μου αρκετές φορές με εκνευρίζει και είναι σίγουρο ότι αυτό θα ξαναγίνει και στο μέλλον. Γι’ αυτό, δεν μπορώ να μην δίνω σημασία σ’ αυτές τις στιγμές και να τις προσπερνάω.
-Αν νιώσω ότι πρέπει να φωνάξω, είναι πολύ σημαντικό να ζητήσω συγγνώμη.
-Η συμπεριφορά του παιδιού μου είναι αντανάκλαση της δικής μου συμπεριφοράς προς αυτόν. Τα λόγια του σημαίνουν κάτι.
-Πριν βάλω αυτούς τους καινούριους κανόνες, φώναζα στον Michael περίπου 12 φορές σε ένα διάλογό μας. Τις περισσότερες φορές, η αντίδρασή του κατέληγε σε γκρίνια.
-Τώρα, δεν χρειάζεται πια να υψώνω τη φωνή μου (αν και μπορεί να γίνει πού και πού, ανά 4-5 μέρες). Ο γιος μου έχει γίνει πολύ πιο ήρεμος, μαθαίνει να μου δείχνει τι δεν του αρέσει και γκρινιάζει κάθε 1-2 μέρες. Αυτό μου αρκεί.
Είμαι πολύ ευτυχισμένη που εφάρμοσα αυτόν τον κανόνα, να μην φωνάζω πια στο παιδί. Η αλλαγή στις μεταξύ μας σχέσεις ήταν εμφανής και είμαι σίγουρη ότι αυτό δεν θα μπορούσα να το καταφέρω με καμία άλλη μέθοδο.»
Πηγή: Brightside.me
