Μια μητέρα, είδε τη ζωή και τον εαυτό της ν’ αλλάζουν, βυθίστηκε στο σκοτάδι, άρχισε το αλκοόλ και μόνο όταν κατάφερε να βρει τη δύναμη να απευθυνθεί σε ειδικό, άρχισε να περπατά προς την έξοδο του τούνελ. Στο κείμενο που ακολουθεί, μοιράζεται την εμπειρία της για να υπενθυμίσει σε κάθε γονιό που παλεύει με τους δαίμονές του, ότι δεν είναι μόνος και για να παρακινήσει όσους χρειάζονται βοήθεια να σταματήσουν να φοβούνται και να εθελοτυφλούν και να την ζητήσουν. Για το καλό του εαυτού και της οικογένειάς τους.
Δείτε τι γράφει:
«Όλοι έχουμε υπάρξει σ’ αυτή τη θέση: στο σημείο εκείνο που πιστεύουμε ότι τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, και το σημείο που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά. Είμαστε μαμάδες κι αυτό εξ ορισμού σημαίνει ότι είμαστε πού και πού υπεράνθρωποι. Διαχειριζόμαστε ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα –δουλειά, σπίτι, δρομολόγια, παιδικά πάρτι, δραστηριότητες, σχέσεις, μπουγάδες, ραντεβού στους γιατρούς. Είμαστε οπλισμένες με ατζέντες και ημερολόγια και, καμία φορά, στο τέλος της ημέρας, δίνουμε την εντύπωση ότι “το ‘χουμε”.
Μέχρι που… σταματάμε να “το ‘χουμε”.
Η ζωή μου εξελίχθηκε όπως ακριβώς το είχα σχεδιάσει. Αποφοίτησα απ’ το Λύκειο, πήγα στο Πανεπιστήμιο, ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, βρήκα την πρώτη μου δουλειά ως καθηγήτρια και έμεινα έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Η ζωή μου ήταν όπως ακριβώς περίμενα να είναι.
Μέχρι που δεν ήταν πια.
Ο άντρας μου κι εγώ μετακομίσαμε αναπάντεχα στην πόλη που μεγάλωσα, ακριβώς πριν γεννηθεί η κόρη μας. Πουλήσαμε το σπίτι μας. Άφησα τη δουλειά μου και επέστρεψα στην πατρίδα μου –όμως δεν την ένιωθα σαν πατρίδα μου πια. Οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν μετακομίσει, όπως και οι γονείς μου. Κι έτσι βρέθηκα να ζω σ’ ένα μικρό διαμέρισμα, χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους και μ’ ένα ολοκαίνουριο μωρό.
Γέννησα το πανέμορφο, υγιές κοριτσάκι μου και επέστρεψα σπίτι για να συνεχίσω τη ζωή μου όπως την είχα σχεδιάσει. Η ζωή, ωστόσο, είχε άλλα σχέδια. Στα επόμενα χρόνια, μπήκα σ’ έναν φαύλο κύκλο που δεν μπορούσα να ελέγξω. Βίωσα την επιλόχειο κατάθλιψη και διαταραχή άγχους, χωρίς να το περιμένω. Ξεκίνησα να πίνω για να ηρεμήσω τα νεύρα μου. Εμείς οι γονείς, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός ενός μικρού παιδιού. Βλέπω post στο Facebook και στο Instagram για το πόσο απαραίτητο είναι «Να έχουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας». Με κάλεσαν σε μια μαμαδο-έξοδο με γυναίκε που ένιωθαν όπως κι εγώ –κουρασμένες και καταβεβλημένες. Μπορούσαν να απολαύσουν ένα-δυο ποτήρια κρασί με τις φίλες τους και να επιστρέψουν σπίτι ανανεωμένες κι έτοιμες να αντιμετωπίσουν το αύριο.
Για ‘μένα δεν ήταν έτσι.
Είμαι απ’ αυτούς τους ανθρώπους, που βρέθηκαν σε θέση που δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι θα βρεθούν –κι ήμουν ανίκανη να σταματήσω. Έπιασα τον εαυτό μου να πίνει, χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Ήθελα, αλλά δεν μπορούσα. Ήμουν μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα -σωματικά και συναισθηματικά- και το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι φυσιολογική. Να είμαι σαν τις φίλες μου που γελούσαν κι έκλαιγαν και στηρίζονταν η μία στην άλλη και προχωρούσαν τις ζωές τους.
Δεν μπορούσα όμως να τα καταφέρω. Χρειαζόμουν βοήθεια.
Μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ ότι χρειαζόμουν βοήθεια και, όταν τελικά το αποδέχτηκα, σοκαρίστηκα απ’ την αντίδραση του κόσμου. Ήρθα αντιμέτωπη με κριτική κι αρνητισμό και ψιθύρους. Οι γυναίκες –και ειδικά οι μαμάδες- δεν θα ‘πρεπε να έχουν πρόβλημα με το αλκοόλ. Ήμουν μορφωμένη και επιτυχημένη (για κάποιους), επομένως δεν μπορούσα να είμαι “τέτοιος άνθρωπος”. Μου είπαν να φύγω, να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μου και να επιστρέψω όταν θα ‘μαι έτοιμη. Περίμεναν από ‘μένα να βρω τη βοήθεια που χρειαζόμουν και μετά να προσποιηθώ ότι τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε –γιατί, προφανώς, το να μιλάω για το πρόβλημά μου, κατέστρεφε την φήμη μου ως μαμάς.
Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Το γεγονός ότι έχω παλέψει με προβλήματα δεν με κάνει λιγότερο μαμά. Είναι κομμάτι του εαυτού μου και δεν πρόκειται να νιώσω άσχημα γι’ αυτό. Βρήκα ξαφνικά τον εαυτό μου σε μια κατάσταση, όπου η ζωή και ο βιοπορισμός μου ήταν σε κίνδυνο. Βρήκα με κάποιον τρόπο το κουράγιο να ζητήσω βοήθεια και ξεκίνησα να κάνω μικρά βήματα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά άξιζε τον κόπο. Είμαι ικανή να μεγαλώσω τα παιδιά μου σήμερα, επειδή τότε αντιμετώπισα τα προβλήματά μου. Επειδή έκανα την επιλογή να πω ανοιχτά ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Επομένως, αν είστε κάπου εκεί έξω και παλεύετε, καταλαβαίνω. Μπορεί να μην είμαι στη θέση σας, αλλά σας κατανοώ. Δεν είστε μόνες. Ό,τι και να σκέφτεστε ή να πιστεύετε αυτή τη στιγμή, ξέρω ότι θα κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Αγαπάτε τα παιδιά σας –πιθανότατα- περισσότερο απ’ τον ίδιο σας τον εαυτό. Αν είστε τρομαγμένες, το καταλαβαίνω. Όμως δεν πρέπει να είστε τρομαγμένες και μόνες.
Όσο δύσκολο κι αν είναι, ζητήστε βοήθεια. Δεν είστε υποχρεωμένες να αντιμετωπίσετε τίποτα μόνες σας. Η κατάσταση μπορεί να καλυτερεύσει. Σίγουρα θα καλυτερεύσει.»
Πηγή: scarymommy.com
