1. Το μωρό αγχώνεται από... τη μήτρα
Ο στενός δεσμός που αποκτά η έγκυος με το μωρό της δεν σταματά στη σχέση στοργής που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται επηρεάζει σημαντικά ακόμα και τη μελλοντική ψυχολογία του παιδιού. Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, όταν η έγκυος αγχώνεται, οι ορμόνες του στρες μεταφέρονται μέσω του πλακούντα στο έμβρυο, το οποίο τις αντιμετωπίζει ως απειλές. Έτσι, οι πιθανότητες να εμφανίσει κάποιες νευρολογικές διαταραχές ή ακόμα και αυτισμό αυξάνονται σημαντικά. Εκτός αυτού, όμως, έχει αποδειχθεί ότι το υψηλό άγχος της εγκύου οδηγεί σε υψηλά επίπεδα άγχους στο παιδί, όταν μεγαλώσει.
Γι’ αυτό, προσέχετε για να έχετε! Προσπαθήστε να απολαύσετε την εγκυμοσύνη σας χωρίς υπερβολικό άγχος… για το καλό του παιδιού σας.
2. Το παιδί αποκτά συναισθηματική ανασφάλεια
Η ανασφάλεια του παιδιού μπορεί να οφείλεται στο άγχος και την ένταση που επικρατεί στη οικογένειά του. Όταν το στρες οδηγεί σε φωνές, πίεση και καυγάδες, το παιδί δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο απ’ αυτή τη δυσάρεστη καθημερινότητα. Αυτές οι καταστάσεις του προκαλούν έντονη ανασφάλεια, γεγονός που επηρεάζει την αυτοπεποίθηση και τον χαρακτήρα του. Ρόλος των γονιών είναι να του παρέχουν ένα υγιές περιβάλλον για ν’ αναπτύξει την προσωπικότητά του, κάτι που σε στρεσογόνες συνθήκες δεν είναι τόσο εύκολο.
3. Επηρεάζονται οι μελλοντικές προσωπικές του σχέσεις
Έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια που το άγχος των γονιών επικρατεί καθημερινά, είναι μοιραίο να επηρεαστούν αρνητικά οι προσωπικές σχέσεις που θ’ αναπτύξει στο μέλλον. Το πρότυπο των γονιών που αφήνουν το άγχος να «πνίξει» τη σχέση και την ευτυχία τους ενδεχομένως να επηρεάσει αρνητικά τα παιδιά ως ενήλικες. Η ανασφάλεια, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και ίσως οι εικόνες που έχουν εντυπωθεί στο παιδί από την αγχώδη καθημερινότητα των γονιών, μάλλον δύσκολα θα σβηστούν από το μυαλό του.
4. Τα προβλήματα συμπεριφοράς είναι πιθανά
Το έντονο στρες και η ένταση που βιώνουν τα παιδιά στο οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να οδηγήσουν σε προβλήματα συμπεριφοράς. Όπως αποδεικνύεται από έρευνες, ειδικά από τη στιγμή που το παιδί περνάει το κατώφλι της εφηβείας, οπότε οι ορμόνες του βρίσκονται έτσι κι αλλιώς στο «κόκκινο», η συμπεριφορά του μπορεί ν’ αλλάξει αρνητικά λόγω του άγχους που έχει ζήσει στο σπίτι.
5. Δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος του
Τα παιδιά μάς έχουν ως πρότυπο. Όταν λοιπόν δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να διαχειριστούμε σωστά το άγχος μας, ούτε εκείνα είναι σε θέση να μάθουν πώς μπορούν να μετατρέψουν το στρες σε κάτι εποικοδομητικό. Τα παιδιά ακολουθούν το δικό μας παράδειγμα προς αποφυγή και έτσι εμείς, χωρίς καν να το καταλάβουμε, μεγαλώνουμε αγχωμένους ενήλικες.
Γι’ αυτό, είναι στο χέρι μας να βάλουμε για λίγο στην άκρη τις υποχρεώσεις, το στρες και ό,τι άλλο μας προβληματίζει και να σκεφτούμε το μέλλον των παιδιών μας. Στο τέλος, αυτό που μετράει είναι να μεγαλώσουν σ’ ένα περιβάλλον που αισθάνονται ασφαλή και αυτό είναι χρέος μας να τους το προσφέρουμε!
