Στη μελέτη συμμετείχαν 1.600 ενήλικες, με μέσο όρο ηλικίας τα 71 χρόνια, από διάφορα κοινωνικο-οικονομικά επίπεδα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι έχουν ανάγκη την παρουσία των ανθρώπων που τους ξέρουν, τους εκτιμούν και φέρνουν χαρά στη ζωή τους. Δίνουν μεγάλη αξία στις οικογενειακές και φιλικές αυτές σχέσεις, τόση που συχνά προσπερνούν «κωλύματα» που έχουν συχνά οι νεώτερες γενιές.
Όπως λέει η καθηγήτρια ανθρωπολογίας Virginia Tech, «οι γονείς και οι παππούδες μας, στην πορεία της ζωής τους, έχουν αναπτύξει πολύ καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες από εμάς. Έτσι, είναι πολύ πιο ανεκτικοί στις ατέλειες και τις ιδιοσυγκρασίες των φίλων και των συγγενών τους. Έχουν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στην διαχείριση της φιλίας. Και ξέρουν πότε αξίζει να παλέψεις για κάτι και πότε όχι.»
Οι επιστήμονες εξηγούν ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που ζουν μόνοι τους, έχουν υψηλότερα ποσοστά κινδύνου απώλειας μνήμης, εγκεφαλικών, καρδιακών νοσημάτων και υψηλής αρτηριακής πίεσης. Το περιγράφουν δε πιο παραστατικά, λέγοντας ότι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν είναι αντίστοιχος με αυτόν του να κάπνιζαν 15 τσιγάρα ανά μέρα.
Επιπλέον, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μοναχικοί και απομονωμένοι άνθρωποι είναι λιγότερο δραστήριοι και έχουν κακή ποιότητα ύπνου, κάτι που επιβαρύνει και το ανοσοποιητικό τους σύστημα.
Συνιστούν δε στους νεώτερους, αν δεν έχουν τη δυνατότητα να τους επισκέπτονται τακτικά, να τους ενθαρρύνουν τουλάχιστον να αποκτήσουν κοινωνική ζωή ή να τους οδηγήσουν σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που θα μπορούν να τους βοηθήσουν και να τους κάνουν παρέα (π.χ. σε έναν οίκο ευγηρίας), παρά να τους αφήσουν μόνους τους.
Το να περνάμε περισσότερο χρόνο μας τους γονείς μας -και τα παιδιά μας με τους παππούδες τους- είναι ωφέλιμο για όλους. Εκείνοι αποκτούν την παρέα που τόσο έχουν ανάγκη και εμείς απολαμβάνουμε για όσα χρόνια απομένουν την αγάπη, τις συμβουλές τους και -ενίοτε- τη βοήθειά τους.
Πηγή: The New York Times
