«Ο άντρας μου δεν έχει πολλά χρήματα –ούτε κι εγώ. Κάνουμε τρομερή οικονομία κάθε μήνα για να μπορούμε να πληρώνουμε λογαριασμούς, για να έχουμε να φάμε. Ωστόσο, αφού βγαίναμε για σχεδόν δύο χρόνια αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, κι έτσι πήραμε τη μεγάλη απόφαση.
Ούτε που με ένοιαζαν τα δαχτυλίδια, ήθελα απλά να παντρευτώ τον καλύτερό μου φίλο, όμως εκείνος δεν το έβλεπε έτσι. Μάζεψε όσα χρήματα μπορούσε και μου αγόρασε δύο ταιριαστά βεράκια από τα Pandora. Ασημένια με μικρά ζιργκόν, για να είμαι ακριβής. Αυτά φορώ καθημερινά από τότε και μάλιστα με ιδιαίτερη περηφάνια.
Τη μέρα που πήγαμε να αγοράσουμε τα δαχτυλίδια, ωστόσο, η υπεύθυνη του καταστήματος ήρθε να βοηθήσει την κοπέλα που μας εξυπηρετούσε. Και είπε “Το φαντάζεστε ότι υπάρχουν άντρες που παίρνουν αυτά τα δαχτυλίδια για να κάνουν πρόταση γάμου; Αξιολύπητο!”. Γύρισα και κοίταξα τον άντρα μου που του είχαν “πέσει τα μούτρα”. Ένιωθε ήδη άσχημα που δεν μπορούσε να μου πάρει το διαμαντένιο μονόπετρο που ήξερε ότι μου άρεσε και είχα ανεβάσει και στο προφίλ μου στο Pinterest. Ένιωθε ήδη αποτυχημένος, καθώς με ρωτούσε ξανά και ξανά “Είσαι σίγουρη ότι θα είσαι ευχαριστημένη με αυτά; Αλήθεια σου αρέσουν;” Ήταν τόσο ταραγμένος στη σκέψη ότι δεν θα με έκανε αρκετά χαρούμενη και ότι πιθανώς να μην θέλω να τον παντρευτώ επειδή τα δαχτυλίδια μου δεν κόστιζαν πολλά χρήματα ή δεν ήταν αρκετά λαμπερά.
Ο παλιός μου εαυτός θα είχε κόψει εκείνη τη γυναίκα σε χίλια κομμάτια. Ο ώριμος εαυτός μου, όμως, απάντησε “Δεν είναι το δαχτυλίδι που μετράει, είναι η αγάπη που το συνοδεύει που έχει πραγματικά σημασία.” Αγοράσαμε τα δαχτυλίδια και φύγαμε.
Ξέρετε κάτι; Θα παντρευόμουν αυτόν τον άντρα ακόμα κι αν μου αγόραζε ένα λαστιχένιο δαχτυλίδι του ενός ευρώ. Από πότε έχουμε πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος για να δείξει ένας άντρας την αγάπη του σε μια γυναίκα είναι αγοράζοντάς της ένα κόσμημα αξίας 3.000 ευρώ (και πάνω) ώστε να το μοστράρει δημόσια; Σίγουρα υπάρχουν κάποια πανέμορφα μονόπετρα, και σίγουρα συνοδεύονται από εξίσου όμορφα συναισθήματα και δεν μειώνω σε καμία περίπτωση τις εμπειρίες που είχε η κάθε μια σας από την στιγμή της πρότασης γάμου. Αλλά από πότε έχει τόσο μεγάλη σημασία; Από πότε τα υλικά αγαθά ισούνται με την αγάπη;
Ο άντρας μου φοβόταν πως δεν θα τον θέλω επειδή δεν μπορούσε να μου παρέχει ένα κόσμημα. Φοβόταν ότι η αγάπη μου για εκείνον θα ξεθώριαζε, επειδή δεν θα έπαιρνα το δαχτυλίδι που θα ήθελα. Είναι λυπηρό να έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε έτσι.
Κι όμως, να’μαι, παντρεμένη με πολιτικό γάμο, φορώντας δαχτυλίδια των 130 ευρώ, με τον έρωτα της ζωής μου στο πλευρό μου και πιο ευτυχισμένη από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα γίνω.
(Και επειδή το post μου αυτό έχει κοινοποιηθεί χιλιάδες φορές και με ρωτάτε συνέχεια πώς γνωριστήκαμε, σας απαντώ εν συντομία: Ο άντρας μου κι εγώ γνωριστήκαμε online στα 20. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο περίπου 6 ώρες τη μέρα για δύο μέρες. Την τρίτη μέρα οδήγησε περίπου μία ώρα για να έρθει να με συναντήσει και να βγούμε ραντεβού. Φορούσα ένα άθλιο χριστουγεννιάτικο πουλόβερ, φάγαμε φτερούγες κοτόπουλου, μετά κάναμε διαγωνισμό ρεψίματος και αργότερα πήγαμε βόλτα με το αυτοκίνητο, ακούγοντας μουσική και τραγουδώντας. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, στο πρώτο αυτό ραντεβού. Αν μου ζητούσε να τον παντρευτώ τότε πιθανότατα θα έλεγα "ναι". Και η αλήθεια είναι ότι ήδη στο τρίμηνο είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε σοβαρά να είμαστε μαζί. Όμως, είπαμε να πάρουμε τον χρόνο μας. Και κάπως έτσι, δύο χρονιά μετά, είμαι όσο ευτυχισμένη δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου με κάποιον άλλο άντρα).»
