«Δεν θα προσποιηθώ ότι το να είμαι παντρεμένη ήταν ποτέ εύκολο –γιατί δεν ήταν.
Εύκολο ήταν να ερωτευτώ. Όσα ακολούθησαν στη συνέχεια, ήταν ένας πραγματικός τυφώνας.
Όπως και να έχει όμως, δεν θα άλλαζα τίποτα. Αγαπώ τον άντρα μου. Είναι ο καλύτερός μου φίλος (αλλά σίγουρα όχι ο μοναδικός μου φίλος), και πιστεύω ότι σε όλη αυτή την “παντρεμένοι-με-παιδιά” ιστορία, τα πάμε αρκετά καλά.
Σίγουρα, απέχουμε πολύ από το τέλειο. Είμαστε παντρεμένοι εδώ και τέσσερα χρόνια και συνεχίζω να ανακαλύπτω νέα πράγματα για τον άντρα μου καθημερινά. Τελευταία, κάποια από αυτά με κάνουν να θέλω να του ρίξω μπουνιά. Ο γάμος μας -και ο άντρας μου- ήταν ποολύύύ πιο εύκολος και πιο διασκεδαστικός πριν κάνουμε παιδιά.
Καταρχάς, μου λείπει τρομερά ο άντρας μου. Μπορεί να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο, όμως και πάλι μου λείπει. Ετοιμάζουμε το φαγητό, ακουμπάμε μπράτσο με μπράτσο, όμως εγώ θα προτιμούσα να ήμουν σε μία κρουαζιέρα και να απολαμβάνω το δείπνο μου μαζί του. Ή να αράζουμε αγκαλιά στον καναπέ και να βλέπουμε ταινίες. Θα προτιμούσα να χασκογελάω με τα χοντροκομμένα αστεία του στο σκοτάδι ή να κάθομαι μαζί του στο αμάξι και να διαφωνούμε για το νόημα που έχουν οι στίχοι τυχαίων τραγουδιών. Και μετά να φιλιόμαστε παθιασμένα.
Αυτά είναι τα πράγματα που κλάπηκαν από εμάς όταν γίναμε γονείς. Λατρεύουμε τα παιδιά μας, αλλά ρε παιδιά… έχουμε να βγούμε οι δύο μας, δεν θυμάμαι από πότε!
Η εκδοχή του ποιοτικού χρόνου μας πλέον είναι να κάνουμε μαζί τις δουλειές του σπιτιού. Σέξι ε; Σίγουρα, θα μπορούσαμε να προσλάβουμε μία νταντά για να προσέχει τα παιδιά, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο μία στο τόσο, λόγω των ωραρίων της δουλειάς μας (και του πόσο ακριβό είναι να πληρώνεις κάποιον για να προσέχει τα παιδιά σου!). Επίσης, τα πολύ δυσάρεστα νέα είναι, ότι το περισσότερο διάστημα είμαστε τόσο κουρασμένοι που ούτε να σκεφτούμε να πάμε κάπου δεν έχουμε κουράγιο. Και να κανονίσουμε. Και να «κλείσουμε». Και να ετοιμαστούμε. Και…
Τις λίγες φορές που έχει τύχει να μας επισκεφτεί κάποιος συγγενής και μας έχει πει να βγούμε και θα φυλάξει εκείνος τα παιδιά, ξέρετε πού καταλήξαμε να πάμε; Στο κρεβάτι. ‘Η στο σούπερ μάρκετ. Το φαντάζεστε; Είναι λίγο αστείο αν το σκεφτείς.
Είναι, όμως, και λίγο λυπηρό.
Ξέρω ότι δεν είμαστε οι μόνοι γονείς που υποφέρουν από εξάντληση. Το καταλαβαίνω. Το να είσαι γονιός απαιτεί σκληρή δουλειά. Το να είσαι παντρεμένος απαιτεί σκληρή δουλειά. Νιώθω ότι πρέπει να ισορροπήσω και τα δύο τέλεια. Αν δεν το κάνω, κάποιος κάτι χάνει.
Το καλό είναι ότι ο άντρας μου κι εγώ κατανοούμε πολύ καλά τις προσδοκίες που έχουμε από τον γάμο μας. Ξέρουμε ότι τα παιδιά είναι που καθορίζουν τη ζωή μας. Είναι γεγονός. Το έχουμε αποδεχτεί και μας αρέσει.
Θα έλεγα ψέματα ότι δεν ανυπομονώ να έχω ξανά τον άντρα μου αποκλειστικά δικό μου. Τα παιδιά μας είναι πολύ μικρά, οπότε θα πάρει καιρό μέχρι να αδειάσει η φωλιά μας. (Όμως, πω-πω, τι φωλιά θα είναι τότε!). Η ελπίδα μου είναι ότι θα καταφέρουμε να αντέξουμε σε όλο αυτό, ότι θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και θα συνεχίζουμε να βρίσκουμε χρόνο ο ένας για τον άλλο.
Ξέρω ότι βιώνουμε και οι δύο αλλαγές και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, αλλά θέλω πάντα να είμαι στην ίδια ομάδα, μαζί του. Θέλω να παραμείνω ερωτευμένη. Ξέρω ότι ακούγεται γλυκανάλατο. Δεν απολογούμαι, όμως, γιατί παντρεύτηκα από έρωτα. Παντρεύτηκα τον καλύτερό μου φίλο και αρνούμαι να αφήσω τα παιδιά να μπουν ανάμεσα στη φιλία μας. Θα παλέψω σκληρά για να κρατήσω τη σχέση μας και τον γάμο μας όσο πιο ζωντανά γίνεται.
Κάτι που όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο.
Ωστόσο, κάποιες φορές, όταν το σπίτι είναι ήσυχο και τα παιδιά έχουν πάει για ύπνο, μου έρχονται μνήμες από τις μέρες μας πριν τα παιδιά. Και πραγματικά… οι μέρες εκείνες ήταν υπέροχες!»
Πηγή: mom.me
