Πολλές φορές ο έρωτας καλύπτει τα ελαττώματα. Και τα δικά μας και του άλλου.... Κάνει στα μάτια μας να μοιάζουν όλα ιδανικά γιατί ως ερωτευμένοι έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τα πάντα και να κουκουλώνουμε τα προβλήματα...
Άλλες πάλι φορές παλεύουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία πως κάναμε τη σωστή επιλογή συντρόφου και ανεχόμαστε άσχημες συμπεριφορές για να μην μας πούνε αποτυχημένους...
Και κάπως έτσι βρισκόμαστε δυστυχισμένοι μα η ζωή περνάει...
Και ελπίζουμε πως ο άνθρωπος μας θα αλλάξει μα οι άνθρωποι τελικά σπάνια αλλάζουμε...
Ποιος είναι όμως ο σωστός άνθρωπος για εμάς;
Είναι εκείνος που μας μαθαίνει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Που δεν μας ασκεί κριτική αλλά μας επαινεί για όσα κάνουμε σωστά γιατί θέλει να υψώνει την αυτοπεποίθηση μας και όχι να μας τη ρίχνει. Είναι εκείνος που μας κάνει να γελάμε σαν παιδιά και όχι να κλαίμε σαν κουρασμένοι ενήλικες.
Είναι εκείνος που μας ξυπνά τα όνειρα, τους στόχους και την όρεξη για ζωή. Αυτός με τον οποίο κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση και αγαπάμε τα ίδια πράγματα και έχουμε τις ίδιες αξίες!
Αυτός που δεν μπορεί να κοιμηθεί δίχως καληνύχτα ότι και αν έχει γίνει. Αυτός που θα αγαπήσει ότι αγαπάμε, από άνθρωπο μέχρι καρφίτσα. Που θα κοιτάζει να μας μονιάζει και όχι να μας απομακρύνει από τους δικούς μας ανθρώπους...
Αν ο έρωτας έχει κρύψει όλα τα παραπάνω, όταν φύγει, θα νιώσουμε απίστευτα μόνοι...
Αν πάλι συμβιβαζόμαστε σε μια σχέση που μας φθείρει, τότε η χαμηλή μας αυτοεκτίμηση κάποια στιγμή θα μας αρρωστήσει....
Ο άνθρωπός μας είναι το «σπίτι μας» και πρέπει να είναι ο σωστός για να έχουμε ειρήνη μέσα μας...
Για να μπορούμε να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
.jpg)
